Speeltuin
Bijgewerkt op: 20 aug. 2022
Twee jaar geleden zaten we hier in Spanje in een zeer strikte lock-down. We mochten zonder dringende redenen drie maanden ons huis niet uit. Vervelend, maar de lock-down heeft mij daardoor wel iets gegeven: dit blog. Met het geluk boven in een dalletje te wonen, tussen de groene velden en andere vrije denkers, voelde ik me niet opgesloten, maar vrij. En door deze vrijheid voelde ik me geïnspireerd. Aangespoord door andere gestrande personen, door de rust die over het leven viel en door de ontspanning die een gestopte wereld me gaf, begon ik in mei 2020 mijn blog.
Eigenlijk al jaren ben ik op zoek naar wat ik creatief de wereld in wil helpen. Maar pas na onze aankomst in Granada besloot ik het schrijverschap eens te proberen. Ik zag geen brood meer in mijn andere creatieve escapades en ontdekte dat schrijven eigenlijk mijn hele leven een geheime wens was geweest. Stiekem liep ik namelijk al jaren met een 'boek in mij'.
Ik schreef me in als copywriter en gebruikte de opdrachten die ik op een online platform vond als vorm schrijfoefening, waar ik ook nog eens een zakcentje mee verdiende. Toen we hier een paar maanden later in lock-down gingen, had ik al flink wat ervaring opgedaan en dus bleef ik gewoon lekker doorschrijven. Maar terwijl de copywriting opdrachten bleven binnenkomen en ik die braaf bleef doen, bleef er iets anders kriebelen:
Ik wilde schrijven over wat ikzelf te vertellen had en niet over de onderwerpen die per toeval via opdrachtgevers naar me toe kwamen. Ik wilde mijn stem, mijn visie de wereld in brengen en dat allemaal onder het genot van een kop thee. En zo begon Daphne Drinkt Thee.
"Behandel je creatieve project als een liefdes affaire." - Elizabeth Gilbert.
Creativiteit
Het moest een blog worden waarop ik mijn schrijfspieren zou oefenen, met als thema 'langzamer leven', want ja, dat was toen in die lock-down mijn grote visie: een rustigere, relaxte wereld. Twee jaar verder heeft mijn blog nogal wat transformaties ondergaan en hebben er verschillende thema's de revue gepasseerd, net zoals ook bij mezelf is gebeurd in deze twee jaar.
Toen ik begin dit jaar weer merkte dat mijn zin en enthousiasme om te schrijven aan het verdwijnen was, ging ik nog een keer op zelfonderzoek uit, maar deze keer een stukje dieper. Ik ontdekte dat ik mezelf in een te strak keurslijf duwde, door steeds te focussen op een bepaald thema. Hierdoor voelde ik me niet vrij meer, terwijl ik zelf ook nog eens allang op dat ene onderwerp uitgekeken was. Na wijs beraad met mezelf werd mijn nieuwe motto alle thema's los te laten en mijn blog een speeltuin voor mijn eigen creativiteit te laten zijn. Dat was even spannend, maar wat bleek? Ik liet het zelfopgelegde keurslijf los en begon te dansen: ik heb nog nooit zoveel positieve reacties gehad als in de laatste twee maanden!
Connect the dots
Ken je het spelletje 'connect the dots' waarbij je genummerde punten met elkaar moet verbinden? Ik vond het als kind altijd geweldig om te doen, de nummers volgen en zo een figuur tevoorschijn toveren. Tijdens mijn zelfonderzoek deed ik mee aan een online workshop over astrologie en kwam ik er achter dat het in mijn karakter ligt om connecties te zoeken. Relaties tussen mij en de wereld, tussen mij en de ander, maar ook tussen de verschillende delen van mezelf: connect the dots.
En dat klopt wel:
Ik hou van een diep onderzoek, in mijzelf, bij een ander en over de wereld. Ik schroom niet op dat moment scherpzinnige en prikkelende vragen te stellen om de rauwe en eerlijke antwoorden licht op duistere beweegredenen te laten schijnen.
Ik duik diep in onbekende vraagstukken: ik ga het liefst even kopje onder om te zien wat daaronder allemaal gebeurt. Dat klinkt misschien een beetje dromerig, maar ik gebruik dat talent vaak genoeg om in te voelen waarom iets is zoals het is, zodat ik de wereld en mezelf beter begrijp.
Ik heb namelijk een heel universum in mijn hoofd, waar ik uren kan ronddwalen of in stilte zitten met een kop thee om daar, door de juiste vragen te stellen, een ander perspectief en nieuwe connecties te ontdekken. Connecties tussen verschillende ideeën en gevoelens die, zoals bij het dansen, soms vloeiend van de ene pose naar de andere gaan.
"Als je de manier waarop je naar de dingen kijkt verandert, veranderen de dingen waar je naar kijkt." - Wayne Dyer
Mijn speeltuin, jouw speeltuin
Het zoeken naar relaties in schijnbaar ongerelateerde dingen, maar vooral het schrijven daarover, stelt me in staat om na te denken over mijn eigen visies en die daarna eventueel bij te stellen. Door mijn eigen kritische vragen wordt mijn bubbel eventjes omgedraaid en bevraagd, waardoor ik andere oplossingen krijg voorgeschoteld. Andere oplossingen die voortkomen uit een hoger perspectief.
Ik doe dat ook bij anderen, merk ik. Door het vertellen van verhalen over momenten waarop mijn wereld als een sneeuwbol even op zijn kop werd gezet, laat ik je even kopje onder gaan en geef ik je een ander uitzichtpunt. Met de hoop dat er zo voor jou meer mogelijkheden ontstaan, omdat je heel even anders tegen iets aankijkt.
Een terugblik
Al deze ingevingen wil ik gaan gebruiken om weer meer te vloeien, stromen en in flow te zijn. Om meer te dansen. Maar voor nu wil ik in dankbaarheid nog even terugblikken op het tweede jaar van dit blog, waarin ik zoveel, vooral van mijzelf, heb mogen leren. Waarin ik zoekende was naar mijn 'stem' die ik vaker wel dan niet op de verkeerde plekken zocht.
Voordat ik de essays van 2021 eervol in de kast ga leggen, deel ik er hierbij drie die het in mijn ogen best waard zijn om nog eens te lezen. Hoewel het er drie zijn waarmee ik zelf enorm heb gestoeid bij het schrijven en de moeite tussen de regels door ook echt zie, zijn ze geschreven om je net even een andere manier van kijken mee te geven. Ik wens je veel leesplezier, ga lekker even kopje onder en 'see you on the other side' ;-)
Niet alleen in onze natuur komt stilte niet meer zo veel voor, maar ook in onze eigen omgeving en in ons hoofd. Maar door in stilte te zijn, leren we echt pas te luisteren, onvoorwaardelijk. En onvoorwaardelijk luisteren is het begin van een oprecht gesprek, met anderen, maar vooral met jezelf.
Diepe vragen over moeilijke onderwerpen, we stellen ze liever niet. Maar soms is het onvermijdelijk, wil je zelf makkelijker door het leven kunnen gaan, om het over het verleden te hebben, over de dood en over de trauma's van onze voorouders. Deze essay eindig ik met het idee dat dat eigenlijk helemaal niet zo eng is.
Diversiteit is chaos, zo lijkt dat soms voor ons mensen. Maar diversiteit is ook leven, zegt Gary Ferguson. Hoe meer verschillende vormen van leven, hoe levendiger een bos, concludeert hij. Ik concludeer verder dat we niet om diversiteit heen kunnen, simpelweg omdat er nooit een duidelijk antwoord is en dat er ook nooit zal zijn.
In dankbaarheid,
voor jou,
Daphne
