Emi-greren

Wederom zit ik er midden in. Een emigratie proces. Ik weet niet waarom, maar het raakt me diep. Het wachten op goedkeuring, een bewijs van inschrijving, van 'verblijf', officieel goedgekeurd.

Een heel klein stukje maar...

(dit bericht schreef ik eind februari 2025)

En wederom moet dat weer via de politie. Je NIE nummer aanvragen? Bij de vreemdelingenpolitie in Granada. Je Padron aanvragen? De lokale politie bezoekt je eerst op je nieuwe adres.

Het werpt me terug naar mijn emigratie naar de VS. Het lange proces begon met het invullen van formulieren met alle mogelijke persoonlijke data. En daarna, meer dan een half jaar van niks, van stilte.

Tot eindelijk er weer een stap gezet kan worden.

Maar dan zijn er ineens invasieve acties die lichamelijk genomen moesten worden: opnieuw vaccinaties halen (ik val daar altijd van flauw), naar Amsterdam om een longfoto laten maken en een bloedtest laten doen.

En dan was ik er nog niet. Ze wilden elk bewijs van mijn relatie, elke bewijs van mijn bestaan, elk bewijs van mijn goede gedrag. Een spervuur van vragen, een lijst waarbij je moest aangeven welk ras je bent (echt? Ja, echt, met kleur en alles!).

En dan het eeuwige wachten op de officiële toestemming.

Wederom voel ik de angst niet goed bevonden te worden door een autoriteit, niet goed genoeg om te mogen blijven. Door een autoriteit die op zoek gaat naar redenen om je vooral niet binnen te laten. (En wie zoekt zal altijd iets vinden, toch?).

Het zou zomaar kunnen.

Het zou ook zomaar kunnen dat het mijn eigen energie is, het niet durven claimen van een plekje op deze aarde, het niet verwachten dat er op deze aardbol een plekje is waar ik gewoon, officieel, legaal, mag Zijn.

Of een iets groter stukje...

Is dat niet een bekend gevoel van de mensheid? Hoeveel volkeren zijn er niet die zich hier niet thuis voelen, zich niet geaccepteerd voelen, die als ongewenst worden gezien?

Alleen maar omdat ze op zoek gaan naar wat zij zien als een beter leven en daarvoor achterlaten wat ze kennen, om iets tegen te komen wat hun niet wil hebben?

Of niet mogen zijn waar ze eeuwen en eeuwen hebben geleefd, omdat iemand anders wil wat zij hebben, voor geld, voor status, voor geloof?

De pijn van kolonisatie, slavernij of regelrechte genocide zit in onze DNA.

Terwijl de aarde van ons allemaal zou moeten zijn. Ieder mens, dier, wezen, zou recht moeten hebben op hun kleine stukje veiligheid, niet?

Waarom kunnen we dat niet toe laten, waarom mag niet elk mens zijn waar men kiest te zijn? Waarom vechten we liever tegen elkaar over een klein stukje aarde, bombarderen we het plat, in plaats van dat we daar samen iets moois creëren?

Ik heb het antwoord niet. Grote kans dat ik um ook nooit vind. De mens is een complex wezen, de redenen van handelen vaak duister.

Maar Ik weet dat mijn proces me puur, gevoelig en kwetsbaar maakt. Dat ik me daardoor, hoe klein ook mijn probleem, meer verbonden voel met een groot deel van onze mensheid, uit het verleden, in het heden, maar ik hoop niet met die in de toekomst. Simpelweg, omdat we ooit besluiten dat we er allemaal mogen Zijn.

Als ik dan eindelijk mijn bewijs van inschrijving krijg in het gemeentehuis, kan ik opgelucht ademhalen. Op naar Madrid, voor mijn paspoort.... nog zo een enorme papierwinkel die niet eens gratis is (op zijn zachtst gezegd)!

Liefs,

Daphne