Creëer je innerlijke ruimte

Als hoog gevoelig persoon sta ik in feite de hele tijd 'open'. Het is te vergelijken met een radio. Mijn antennes zijn scherp afgesteld en ik heb er veel, dus ik 'ontvang' ook veel informatie. Die informatie kan handig zijn, maar is soms net iets te veel of zelfs een regelrechte invasie. Het hebben van duidelijke grenzen was dan ook lange tijd mijn prioriteit, maar door de Japanse theeceremonie ontdekte ik dat het hebben van een innerlijk heiligdom de beste oplossing was.

Lees ook mijn blogpost over Gezonde grenzen stellen

De japanners heb ik leren kennen als een vooruitstrevend en haastig volk. Tijdens mijn vier weken lange rondreis in 2009 heb ik het geluk gehad rondleidingen en workshops van lokale bewoners te krijgen. Een van mijn gidsen was Susuko, een vrouw van toen ergens in de 80.

Ik dacht dat haar rondleiding gemoedelijk zou gaan, maar niets was minder waar. Eerlijk gezegd had ik zelfs moeite haar bij te houden tijdens onze wandeling door het centrum van de prachtige stad Nara, ze rende bijna van de ene winkel naar het andere punt van interesse. De hele tijd liep ze flink op mijn vooruit, terwijl ik ondertussen nog probeerde naar de mooie theeserviezen in de etalages te kijken of een foto te maken van een mooie tempelpoort.

Tokio

Ook de rennende koeriers in Tokio herinner ik me nog. Met hun pakketjes onder de arm gingen ze op een drafje naar het bezorgadres. Toch ervoer ik Tokio als een bubbel van stilte. De stad is immens groot, maar je vindt er geen kruimeltje op de straat, geen auto die toetert of hard optrekt en niemand die hardop praat. Het enige overheersende geluid is er het 'tjirpen' van de verkeerslichten voor voetgangers.

Die bubbel viel me vooral op toen ik op een morgen op de trein wilde stappen voor het vervolg van mijn reis. Er bleek 's nachts een aardbeving geweest te zijn en het grootste treinstation ter wereld, Tokyo Station, liep vol met gestrande reizigers. Overal stonden mensen dicht op elkaar gepropt, iets wat ik niet gewend was van deze ordelijke plek. Boven deze massa mensen hing een lichtbalk met informatie. Met excuses dat er vanwege de aardbeving helaas, ja helaas, een vertraging van precies 90 minuten was ontstaan.

"Zoek de tempel van binnen, de stille plek waar je te midden van alles heen kunt gaan." - Nikki Rowe

Niemand die iets zei, niemand die iets deed, geen zucht, geen gemopper. Zacht gefluister in mobile telefoons en het geblader van boeken en tijdschriften, was het enige geluid in die grote hal. Het was surrealistisch. De volgende morgen liep de hele dienstregeling trouwens weer op de seconde prefect.

Japanse theeceremonie

Gezien vanuit dit perspectief vond ik de Japanse theeceremonie eigenlijk heel logisch en toch ook weer niet. Een van de redenen om naar Japan te gaan, was mijn liefde voor thee. En een ervaring met deze ceremonie mocht dan ook niet missen in mijn reisplanning.

Maar vanwege de hitte tijdens die vier weken werden er op dat moment geen volledige thee ceremonies gegeven. Gelukkig heb ik in musea en restaurants kleine kruimeltjes van dit ritueel mee mogen maken, maar besloot ik terug in Nederland op zoek te gaan naar de mogelijkheid om deze ceremonie toch eens mee te kunnen maken.

En die vond ik. Een schattig Japans dametje heeft mij die zomer nog, samen met een klein groepje vriendinnen, ingewijd in het speciale theeritueel van haar land. Ondanks dat ik er veel over gelezen had en me in Japan had ondergedompeld in informatie, was het toch een hele bijzondere en nieuwe ervaring. Een ervaring van absolute perfectie.

"Een ritueel is een manier om te zeggen dat ik op mezelf stem; ik zorg voor mezelf." -Mariel Hemingway

De Japanse naam voor hun theeritueel is Sado, wat zoiets betekent als 'de weg van de thee'. En dat is het ook letterlijk, een weg, een reis die je maakt. En niet alleen jij, maar ook in mijn geval toen de gastvrouw.

Ten eerste prepareert ze de ruimte tot in de puntjes. Ze kiest de beste thee, ze zoekt het perfecte kopje voor elke bezoeker en zelfs de minimale boeketen van bloemen zijn in balans met het seizoen en speciaal gekozen voor die groep bezoekers.

Ook de route die je loopt naar het theehuisje is volledig uitgestippeld. De theehuisjes liggen meestal in een prachtige tuin die zeker het bewonderen waard is, dus direct naar de voordeur lopen is 'not done'. Door het volgen van kleine hintjes geeft de wandeling je vooraf al een beleving van natuur en rust, zodat je in de juiste stemming en concentratie komt voor de ceremonie.

Op een gegeven moment kom je aan bij het kleine theehuisje, waar de deur van maar 1 meter 20 voor je openstaat. De bedoeling is dat je bij de ingang al je wereldse statussymbolen buiten laat en je gebukt naar binnen loopt. Binnen in deze kleine tempel is namelijk iedereen gelijk, ongeacht status en lichaamslengte.

De ceremonie duurt minimaal twee uur en is een dans van perfectie. Elke handeling wordt foutloos uitgevoerd volgens eeuwenoud ritueel en met evenveel aandacht bekeken en gewaardeerd. In absolute stilte zit iedereen in zijn eigen bubbeltje, met zijn eigen ervaring en zijn eigen speciale kopje voor de rituele thee.

"Je lichaam is een tempel. De vraag is, hoeveel duizenden mensen wil je erin?" - Isaac Bonewits

Innerlijke tempel

Ik vertel je dit omdat ik na het schrijven van mijn vorige blogpost aan dit ritueel dacht en met name aan de vorm van gelijkheid die er in dat theehuisje is. Zo anders dan het competitieve leven in het Japan daarbuiten. En zo anders als onze chaotische wereld nu.

Hoe ik mijn innerlijke tempel behandel, is een beetje zoals met het bezoek dat het theehuisje binnengaat. Het is een tempel waarvan ik niet wil dat die na al het opruimen en speciaal decoreren wordt betreden met vieze schoenen. Zoals ik schrijf: "Mijn heilige plek, gevuld met warm kaarslicht en zachte bloemengeur, mocht niemand meer zomaar vervuilen." Vervuilen met:

• De verkeerde voeding, waardoor ik langzaam mijn lichaam vergiftigt

• Het verkeerde gedrag, waardoor ik mezelf onnodig in gevaar breng

• De manier van communiceren en de woorden die ik zomaar binnen laat komen

• De energiegolven om me heen, die makkelijk mijn lichaam 'overstromen'

Leave you panic at the door

Maar zoals Isaac Bonewits zegt, is het vooral de mening van derden die mijn eigen heiligdom bevolkten en dus is het de vraag hoeveel 'mensen' ik daar binnen laat. Ik bewaak mijn innerlijke heiligdom nu met een checklist, met wat en wie ik wel binnen laat en wie of wat niet. En natuurlijk sijpelt er soms wat modder door, maar dat is zonder die duizenden mensen veel makkelijker weg te poetsen.

Creëer je eigen innerlijke tempel

"Je leven wakkert het vuur vanuit je diepste tempel aan. Niemand kan daar komen behalve jij, het is je innerlijke heiligdom. Je bent daar je eigen meester, alleen jij kunt het vuur bereiken en ontsteken." - Rajneesh

Het kennen van dat plekje, waar alleen jij kunt komen, geeft je uiteindelijk heel veel kracht, een gevoel van veiligheid en soevereiniteit. Het is namelijk daar waar je je intuïtie vindt, je innerlijke vuur. Maar het creëren van je eigen innerlijke heiligdom vraagt wel wat inzet. Ik vond het door mijn innerlijke stilte te zoeken.

In de natuur

De groene natuur zijn de longen van onze aarde, maar sinds mensenheugenis ook onze kathedraal. Voordat er kerken werden gebouwd, voltrokken de rituelen zich bij een bijzondere steen, een oude boom of op een bergtop. Door daarmee in contact te zijn, met die eeuwenoude tempels, vond ik ook de mijne. Lees meer...

Door meditatie

Ik vond mijn innerlijke stilte door meditatie. Niet doordat ik mijn hoofd nu makkelijker stil krijg, maar doordat ik meer in contact ben met mijn eigen lichaam en mijn gevoelens. Ik luister nu veel beter naar wat er in mij gebeurt. Lees meer...

Met hartconnectie

Onze longen met hun gebogen vorm lijken wel de kathedraal waarin ons hart zich bevindt. Daarom vinden veel spirituele leraren dat ook het centrum van ons lichaam en ons hele zijn. Het was dan ook belangrijk voor mij om mijn hart meer te leren openen, maar ook om daar eens een goede schoonmaak te houden. Lees meer...

Met focus

Zoals Eckhart Tolle zegt, is focus de weg naar innerlijke rust. Door te doen wat ik leuk vind en wat me in een staat van flow brengt, voel ik niet alleen die rust, maar stap ik ook mijn eigen innerlijke tempel binnen. Als ik schrijf of lees, dingen waarbij ik me goed kan focussen, dan kun je me vijf keer roepen, ik hoor je niet! Lees meer...

Door ritueel

Een ritueel maakt een ruimte heilig. Zodra ik besluit op een plek in huis een altaartje te maken, waar ik mooie stenen verzamel, spreuken plaats en een kaarsje brand, dan is dat kleine plekje heilig. Niemand mag daar zomaar aankomen. Zo heb ik tijdens een klein ritueel besloten dat mijn lichaam heilig is dat mijn innerlijke ruimte heilig is en zorg ik er nu steeds vaker voor dat niemand meer zomaar binnenstormt. Ik heb als het ware een heilige grens gelegd.

"Bouw in de chaos een tempel van liefde." - Rune Lazuli

En hoe kom jij bij jouw innerlijke heiligdom? Mijn eerste stapjes op het gebied van grenzen stellen heb ik jaren geleden al eens genomen met een mooie meditatie, die ik zo nu en dan nog steeds herhaal.

Liefs,

Daphne

Trouwens, mijn eigen (virtuele) theetuin heb ik op Instagram @daphne.drinkt.thee