Laat je hart smelten

De lente is het jaargetijde waarin we de koude winter achter ons laten. De zon wordt sterker, de dagen lengen en de sneeuw smelt langzaam weg. In overeenstemming met de natuur kunnen we de warmte van de lentezon gebruiken om de muren om ons hart te smelten en ons weer open te stellen voor de wereld buiten ons. Voor mij was jaren geleden een massage voldoende om een innerlijke lente te ervaren en de obstakels naar mijzelf weg te laten spoelen met warme tranen vol smeltwater.

Op zoek naar een foto voor op mijn Instagram pagina, kwam ik deze van smeltende sneeuw op een dennenboom tegen. Gemaakt tijdens de laatste dagen van de winter in Oostenrijk, lang geleden. Het herinnerde mij aan de woorden waarmee ik een van mijn laatste posts eindigde: "de lente is de komst van warmte, van het ontdooien van wat bevroren was." Niet lang na het maken van deze foto verbrak ik zo een kleine 12 jaar geleden mijn eerste langdurige relatie.

"Wees als smeltende sneeuw. Was jezelf schoon." - Rumi

In de maanden daarna, tijdens de zoektocht naar de verloren delen van mijzelf, ontdekte ik dat ik een Hoog Sensitief Persoon ben en dat ik moeite had met het stellen van grenzen. In een van de vele boeken over HSP stond een tip voor het ervaren van mijn lichamelijke grens, mijn huid. Om te leren waar ik stopte en waar de wereld begon, adviseerde de schrijfster een ontspannende massage voor mijn hele lichaam.

Na een zoektocht en navraag her en der kwam ik terecht bij Trudy. Al bij het eerste contact voelde ze vertrouwd en dus liet ik haar mij mijn eerste massage ooit geven. Zoiets had ik namelijk nog nooit mee gemaakt, een massage gewoon om te ontspannen, gewoon om mijn eigen lichaam te leren kennen.

Het effect was op zijn zachtst gezegd verbluffend. De dagen na de massage kon ik zomaar ineens huilen. Een collega die me goedemorgen zei, dikke tranen. Een hap van een lekkere salade, dikke tranen. Mijn kat die zomaar op schoot kwam zitten, dikke tranen.

Je hoefde maar naar me te wijzen en ik schoot vol.

Ik heb het laten gebeuren, er was immers niets te doen tegen die stortvloed. "Laat me maar even," zei ik dan. "Er is niets aan de hand, het zijn gewoon maar wat tranen."

Een maand later maakte ik mijn tweede afspraak bij Trudy. Bij een kopje thee vroeg ze hoe het me vergaan was na de vorige massage. Ik vertelde haar over de onstopbare huilsessies om niets.

Ze moest lachen. "Dat, lieve Daphne, dat is het smelten van je hart."

Door dat bijzondere antwoord heb ik mezelf vier jaar lang elke maand een smeltmoment bij Trudy cadeau gedaan.

"Als we ons hart op opsluiten om ons ego te beschermen, doden we de moed. Ja, een bevrijd hart is kwetsbaarder, maar het durft ook veel meer" - Brené Brown

Ook daarna maakte ik nog vele malen van dit soort innerlijke lentes mee. Ik heb vaak genoeg mijn hart moeten stoten en breken om het nog verder te laten ontdooien, natuurlijk met warme tranen vol smeltwater als gevolg.

Terugkeren naar mijn hart blijft steeds een krachtige actie. Het is zo behulpzaam te luisteren naar wat mijn hart zegt, ook, zoals ik beschrijf in mijn vorige post, in het geval van bijvoorbeeld boosheid. Het helpt me namelijk om vooral te ontdooien naar mijzelf.

Het hart is het eerste deel van ons lichaam dat we sluiten uit angst voor nog meer hartenpijn. Dat was ook wat ik had gedaan in de laatste jaren van die relatie. Stukje bij beetje had ik mijn hart, vooral naar mijzelf toe, gesloten. En daarna, net als alles in de lente, moest het weer langzaam leren de warmte te ontvangen.

Om verwachtingsvol, geïntrigeerd door alle mogelijkheden, stukje bij beetje weer te openen naar de wereld om me heen. Om tevoorschijn te komen, om te durven stralen en vol goede moed weer opnieuw te beginnen.

Volgens Rudolf Steiner ziet je hartchakra, het energetische centrum van je hart, eruit als een lotusbloem met twaalf blaadjes. En daarom hou ik denk ik ook zo van de lente. Het toont me dat alles vanzelf ontdooit, zodat het op een bepaald moment weer bloeit. Dus ook mijn hart kan zich blaadje voor blaadje weer ontvouwen.

"De beste en mooiste dingen ter wereld kunnen niet worden gezien of zelfs maar aangeraakt. Ze moeten met het hart worden gevoeld." - Helen Keller

In de afgelopen jaren heb ik andere manieren gevonden om mijn hart steeds weer een stukje te laten smelten en de liefde voor vooral mijzelf steeds een stukje te laten groeien. Het zijn kleien ritueeltjes geworden die me helpen, door de dag heen, in mijn hart te blijven.

Genieten. De geur van de bloesems in me opnemen, mijn armen uitstrekken en de warmte van de lentezon op mijn huid voelen. Een diepere connectie maken met dat wat mij inspireert, zoals kunst, muziek en dans. Schoonheid is verstilde liefde, een manier om je te verbinden met de universele liefde.

Dankbaarheid. In de afgelopen jaren is dankbaarheid mijn to-go-to ritueel geweest in momenten van wanhoop. Op dit moment voel ik me zo een beetje de hele dag door dankbaar. Voor de poezen die buiten spelen, de kleine nachtegaal die midden in de nacht zingt en het water dat door het riviertje stroomt. "Dankbaarheid is de wijn voor de ziel, wordt dronken.", zei Rumi niet voor niets.

Geduld. Door de dag heen probeer ik even stil te staan en te ervaren wat er gebeurt. Niet meteen te reageren maar eerst even te ademen. Met een gezonde dosis geduld lukt het me het dagelijkse leven echt in diepte te ervaren, pijn beter te helen en de universele liefde achter elke gebeurtenis te voelen.

Ik ga trouwens al jaren niet meer naar Trudy, maar ik vind het nog steeds knap van mijn jongere zelf toen, om zo vol vertrouwen naar haar toe te rijden. Ik liet haar op mijn meest kwetsbare moment heel dichtbij, vol verwachting dat ze me kon helpen met het ontdekken van mijn grenzen. Maar waar ze me uiteindelijk mee hielp was me juist om de muren in mij te smelten, de muren die ik had gebouwd tussen mij en mijn eigen hart.

Vertel mij eens, waardoor smelt jouw hart? Ik ben wel benieuwd naar jouw antwoord, laat het me weten in de commentaren hieronder.

Liefs,

Daphne