Dankbaarheid

Dankbaarheid is een eigenschap die je helpt meer vertrouwen te hebben in het leven. Maar waar komt het gevoel van dankbaarheid vandaan en hoe leer je de rijkdom te zien in je bestaan?

Foto met dank aan Marc Dissel

Dit artikel is een vervolg op deze blogpost en is onderdeel van een serie over het krijgen van meer vertrouwen in de flow van het leven.

Deze week is het vier jaar geleden dat ik mijn leven en mijn huwelijk in Amerika achter mij liet. In een luttele seconde nam ik de beslissing om te vertrekken. Het was het gevolg van een periode van manipulatie en verwarring. Toen dat tot een heftig hoogtepunt kwam, was er geen twijfel meer. Ik vertrek. 

Op dat moment had ik helemaal geen idee waarheen. Ik was verdwaald. Een lieve vriendin bood me een kamer aan waar ik voorlopig even kon blijven, bijkomen en dingen regelen. Drie weken na de explosie vloog ik daarom terug naar Nederland. 

Die ene seconde heeft me nog lang verbaasd. Het was alsof het niet ikzelf was die de beslissing nam. En die andere ik bleek ook nog een zeer stellig te zijn, er was geen discussie mogelijk en er was geen weg terug. Ondanks de pijn en het verdriet bij de mensen die ik daar achter liet.

In het vliegtuig naar Nederland voelde ik de afstand tussen mij en mijn oude leven groter worden, maar liet ik voor mijn gevoel daar ook een diepe krater achter, een niemandsland, leeg en dood.

Die krater sleepte ik nog lang met mij mee. Door schuldgevoel, door angst, door pijn. Niet alleen de pijn van diegenen die ik daar in die ene seconde verliet, maar ook de pijn van de weg naar dat explosieve moment toe. De krater was vol met mijn schuldgevoel over mijn manipulatieve gedrag en het toelaten van dat van anderen.

Mijn grote verantwoordelijkheidsgevoel over de hele situatie vroeg me om mijzelf eens goed in de ogen te kijken. Ik ben namelijk iemand die graag alles oplost op een liefdevolle en vredige manier. Waarom ben ik dan als een gek weggerend uit mijn leven in Amerika? Ik heb amper uitleg gegeven, ik heb niemand gedag gezegd en ik ben niet uitbundig uitgezwaaid. Ik ben domweg gevlucht.

Ik wist gevoelsmatig dat de oplossing lag in het helen van die krater. En ik wist dat dat alleen met zelf-liefde kon. Maar eerst moest ik een nieuwe richting kiezen. (Link) Blijven waar ik was, was geen optie. En na de Camino wilde ik nog langer pelgrim blijven. Meer dwalen, nieuwe plaatsen ontdekken en manieren van leven leren kennen.

Door mijn keuzes had ik een leven dat veel minder stabiel was, waar ik op onbekende plekken met mijn eigen verdriet moest leren omgaan terwijl ik daar ook gewoon mijn vrijwilligerswerk had en in communiteit leefde met vreemde anderen. 

Maar ik leerde dat anderen juist enorm bezorgt om me kunnen zijn. Dat ze me komen zoeken als ik in het donker nog niet terug ben met mijn fietsje. Of dat ze me terug naar bed sturen als ik 's morgens er als een dweil uit zie en me meenemen naar een sessie met klankschalen omdat ze denken dat het iets voor me is. Terwijl ik mij op dat moment de meest slechte persoon op aarde voelde.

Hiermee begon, naast het accepteren, dan ook mijn oefening in dankbaarheid.

"Het onderkennen van het goede dat je al hebt in je leven, is de basis voor alle overvloed." - Eckhart Tolle

Dankbaarheid heeft te maken met tevredenheid, waardering en verwondering. Het is het erkennen van wat je hebt, het ontvangen van iets wat je wordt gegeven en het bijzondere zien in waar je bent.

Maar dat is niet iets wat ik zomaar uit mijn mouw schudde. Natuurlijk leerde ik ooit de woorden 'dank je wel', maar om met mijn hele wezen dankbaar te zijn voor wat ik heb of krijg, 'goed' of 'slecht', is honderd keer moeilijker dan dank je wel zeggen tegen dat verjaardagscadeau.

Waar zit hem dat dan in? 

Echte diepe, oprechte dankbaarheid vraagt om een aantal eigenschappen die niet direct in mijn rugzakje te vinden zijn. Het zijn net die dingen die de maatschappij me niet leert.

Dankbaarheid vraagt van me om in het nu en in het moment te zijn. Aanwezig te zijn bij waar ik ben, wat er me wordt gegeven en dit met volle aandacht aan te nemen.

Dankbaarheid vraagt me mijn hart te openen. Alleen met een open hart kan ik zonder oordeel het cadeau en de liefde aannemen die mij geschonken wordt.

Dankbaarheid vraagt me mijzelf te laten raken. Als mijn hart open is, sta ik in contact met mijn emoties en gevoelens. Wat mij gegeven wordt kan deze aanraken en wakker maken. Ze te durven laten zien, geeft dankbaarheid zijn diepgang.

Dankbaarheid vraagt me ook te beseffen dat alles eindig is, dat niks bij hetzelfde blijft en dat verandering de enige stabiele factor in het leven is.

Dankbaarheid vraagt mij dan ook te accepteren, geen oordeel te hebben en te weten dat fout of goed niet bestaan. 

Nou is dat heel leuk allemaal als ik over die immens grote zee kijk of een mand vol rode tomaten oogst. Natuurlijk is het belangrijk dat ik dankbaarheid oefen, zoals Eckhart Tolle zegt, om de rijkdom om me heen te zien. Maar dankbaar zijn voor mijn eigen fouten en handelen is heel wat anders. 

"In alles zit een barst. Daar komt het licht door naar binnen."- Leonard Cohen

Toch was het een belangrijke stap in het proces van mijn heling, de rijkdom te zien in mijn donkerste momenten. Ontdekken welk cadeau mijn acties van vier jaar geleden mij gaven, was als het volgen van een klein lichtpuntje naar de weg uit die krater.

Ik merkte dat, als ik dankbaar kan zijn voor daar waar ik gebroken ben, mijn imperfecties niet een fout, maar juist van goud zijn.

Op weg naar meer vertrouwen is dankbaar zijn voor wat is, in jezelf en daarbuiten, een belangrijke stap. Zien wat je wordt gegeven en welke rijkdom daarin zit, maakt dat je begrijpt dat er altijd hulp is, er mensen om je geven en je dus 'gevangen' wordt, mocht je vallen.

Wil je meer oefenen in dankbaarheid begin dan eens een dankbaarheidsdagboek, waarin je elke avond drie dingen schrijft waar je dankbaar voor bent. Of oefen in een open houding door aanwezig te zijn in het moment met een open hart en de mogelijkheid je te laten raken. Dat kan al bij kleine momenten, zoals een mooie zonsondergang of een glimlach van een voorbijganger. En ga eens op de thee bij jouw dankbaarheid en ontdek waar het uit bestaat en waar je vaker dankbaarheid mag voelen.

De kunstvorm Kintsugi is een Japanse traditie waarin men gebroken voorwerpen met goud repareert. Dit principe draagt voor mij alles van dankbaarheid in zich. Het is een mooie manier van waarderen van wat je hebt door het in zijn gebroken staat nog waardevoller te maken dan het was. Maar bovenal toont het een heel belangrijk aspect van dankbaarheid: Liefde voor wat is.

Lees er hier verder over of google op foto's van Kintsugi en verwonder je over de schoonheid van gebroken dingen. De perfecte imperfectie.

In de volgende post ga ik me te verdiepen in het thema loslaten. Wil je zeker weten dat je mijn nieuwste posts niet mist, schrijf je dan in via de schrijf-je-in-tab bovenaan of het formulier hieronder.

Liefs,

Daphne