Heb je even de tijd?

Het zien van de volle maan verwondert me elke keer weer. Niet alleen omdat ze zulk mooi licht over de velden strooit, maar ook omdat ze me vertelt dat de natuur zo zijn ritme heeft. Daarop kunnen vertrouwen geeft me een enorme rust. Maar dat vertrouwen heb ik wel moeten leren. En daarvoor moest ik leren dat er zoiets bestaat als Tussen Tijd.

Iemand vroeg me ooit of, als er geen mensen zouden zijn, de aarde ook de tijd zou weten. Deze vraag intrigeerde me. Ik was op dat moment vooral bezig met 'ergens komen' en ik had mezelf daar een tijdsspanne voor gegeven. Met een einddatum. Mijn antwoord was dat er geen kalender zou zijn, geen horloge en dus ook geen gevoel van de dagen van de week. De menselijke tijd zou niet bestaan.

Maar de aarde zou haar eigen tempo gewoon aanhouden. Haar natuurlijke tijd. Wat mij achteraf nog het meeste bezighield was het besef dat alles zijn eigen tijd had. En dat alles wat moest gebeuren ook gewoon zou gebeuren.

Zonder... haast.

"Kies het tempo van de natuur. Haar geheim is geduld." Ralph Waldo Emerson

Zonder haast. Zonder die interne drive om steeds maar weer sneller te moeten gaan. Ik wilde dat ook wel! Maar om zonder haast te leven, moest ik geduld leren hebben. En geduld hebben vraagt om acceptatie van een bijzonder soort tijd, namelijk de Tussen Tijd.

Dat wat de dagen tussen nieuwe maan en volle maan zijn, Tussen Tijd. De maanden tussen kersenbloesem zien en kersen kunnen eten, Tussen Tijd. En de jaren tussen mijn leven in Amerika en mijn leven in Zuid-Spanje... Tussen Tijd.

Zo makkelijk heb ik de Tussen Tijd niet kunnen accepteren. De Tussen Tijd was iets wat ik maar al te graag wilde overslaan. Ik kan heel goed wachten en genieten van het langzaam ontluiken van een rozenbloem. Maar het ontvouwen van mijn eigen toekomst, dat is een ander verhaal. Waarom?

Ik kwam tot de ontdekking dat aan de basis van 'haast hebben' een 'niet vertrouwen' ligt. Een 'niet vertrouwen op' dat de natuurlijke werking van de dingen ten goede komt van mij. En dat resulteerde in een controle drang, een duwen en trekken aan de eventuele, door mij zo bedachte, uitkomst van een situatie.

Maar het voelde niet goed. Het heeft eigenlijk nooit goed gevoeld. Want niet kunnen vertrouwen op de natuurlijke gang van zaken is in feite een conflict tussen de menselijke tijd en de natuurlijke tijd.

Een conflict dat de natuur haar eigen ritme ontneemt. Een conflict dat ons een diepere connectie met onze omgeving ontneemt. Een conflict zo intens dat het ons zelfs onze eigen natuurlijke tijd ontneemt. Want de menselijke tijd is namelijk niet meer natuurlijk.

De Tussen Tijd is een klein pareltje. Het is de tijd nemen voor een moment van introspectie. Een lang thee-moment. Een adempauze van rust en van het volle vertrouwen van 'op je eigen tijd ontluiken'. Zonder Tussen Tijd is er geen gefundeerde groei.

Het loslaten van de haast heeft mij dan ook een grotere acceptatie van mijzelf gegeven. Door geduld kon ik dichter bij mijzelf komen. Ik keerde me inwaarts en kon vanuit daar ontluiken tot mijn Unieke Zelf. Dat het me meer dan drie jaar heeft gekost dat geeft niet meer. Het zijn immers de rijkste drie jaren die ik ooit heb gehad en die geven me nog steeds een sterke basis in het nu.

Liefs,

Daphne

Wil je verder lezen over het conflict tussen de natuurlijke tijd en de menselijke tijd? Ik vond inspiratie hierover in dit stuk. Het is in het Engels, maar als je even de tijd neemt en er een kopje thee bij pakt, dan ben je verzekerd van een leerzaam momentje.