Controlfreak

Twee weken geleden zijn we ons tiny house ingetrokken. Net voor de winter konden we dus eindelijk de deur van de caravan, waarin we twee jaar woonden, voorgoed achter ons dichttrekken. Net voor de winter, veel later dan ik had verwacht toen we vorig jaar met de bouw begonnen.

Dit is een gastblog van 5 januari 2022 geschreven voor Zettje in de goede richting.

Elke keer als iemand me vroeg wanneer we er in konden, moest ik toegeven dat ik mijn doel weer moest opschuiven door ‘omstandigheden’. Geen geld, te veel regen, niet genoeg elektriciteit, nog geen stro te koop, iedereen op vakantie of niet de juiste gereedschap. Allemaal omstandigheden, waardoor de hele bouw steeds weer vertraagde.

Ik heb mijn ‘afleverdatum’ schoorvoetend steeds bijgesteld en de illusie van ‘volgende maand verhuizen’ elke keer weer losgelaten. Zo zijn we van augustus via september naar oktober gegaan, om uiteindelijk niet in november maar in december in het huisje te kunnen. 

En ik moest nog veel meer loslaten: een ander persoon schildert niet hetzelfde als ik, de materialen ‘werken niet altijd mee’, waardoor de afwerking ‘robuuster’ werd dan ik op YouTube had gezien, en de gedoneerde tweedehands meubels zijn natuurlijk niet mijn eerste keuze. 

Met andere woorden, ik moest de controle op mijn buitenwereld loslaten, iets wat ik ooit eerder al op een pijnlijke manier had moeten doen.

Als hsp’ers ben ik me hyper-bewust van mijn omgeving. Het emotionele vlak, de sfeer, de energieën in mijn omgeving zijn voor mij een extra realiteit: ik zie en ik voel veel, soms veel meer dan anderen om mij heen. En dat kan verwarrend zijn als mensen bijvoorbeeld maar met hun gevoelens lijken te ‘strooien’ en eigenlijk niet weten waar ze mee bezig zijn. 

Voor mij zijn dat momenten waarop ik hen niet meer kan volgen, omdat ik de niet uitgedrukte gevoelens haarfijn aanvoel, terwijl die persoon op dat moment iets heel anders kan zeggen. 

Dus ik ontwikkelde een soort van antennes, met het vermogen om te voelen of ‘gewoon te weten’ wat er in de ander omgaat, zodat ik hun volgende stappen kon voorspellen. Deze vorm van controle gaf me het idee van veiligheid, omdat ik de touwtjes in handen had en zo voor mijzelf een stabielere omgeving creëerde.

Met de opgedane 'kennis' kon ik er zelf namelijk voor zorgen dat anderen niet in de stress schoten, boos werden of volledig in paniek raakten. En dat deed ik door ze te geven wat ze wilden, de schuld op me te nemen terwijl ik niks had gedaan of me kleiner te maken dan ik was. Ik vermeed conflicten en emotionele momenten zoveel mogelijk, zodat ze zich niet aangestoten voelde.

Ik heb dat lang volgehouden, maar op een gegeven moment liep ik tegen de muur. Ik kwam in een situatie terecht waarin ik niet alle mensen om mij heen het naar hun zin kon maken, gewoonweg omdat hun belangen zo tegenstrijdig waren dat ik in een spagaat kwam te staan. Tijdens deze spagaat voelde ik me een enorme mislukking, maar zag ik ook in dat mijn oude gedrag niemand had geholpen. 

Want stiekem is deze manier van handelen niet gezond en zelfs een vorm van manipulatie, met subtiel arrogant gedrag vanwege de gedachte dat ik de wereld om mijn heen kan beheersen. Het besef dat ik steeds anderen hun levenslessen uit handen nam, puur om mezelf veilig te voelen, leek ineens een absurd idee.  

En nu ik de laatste hand leg aan ons kleine huisje zie ik de overeenkomsten. Het belangrijkste wat ik tijdens de bouw moest loslaten was namelijk mijn eigen controlfreak.

Het bouwen van een tiny house bleek een ingewikkeld project waarin ik in een spagaat kwam te staan tussen de meningen van anderen en die van mijzelf. Ik moest opnieuw leren dat ik de uiterlijke omstandigheden niet kan beheersen en dat anderen ook iets in te brengen hebben. 

Maar als ik nu rond kijk dan zie ik dat het huis juist daardoor veel meer karakter heeft gekregen.

Ik zie de vingers van de buurman nog in het pleisterwerk van de muur staan, wat me herinnert aan een week met heerlijke lunchen na het werken met onze groepen vrijwilligers. Ik zie het werkblad van de keuken dat is gemaakt met scherven van tegels, maar ook van onze mooie borden die ooit helaas kapot vielen na een heerlijk diner. 

Ik zie een oud kastje dat wiebelt, waardoor ik weer moet lachen om het feit dat mijn vriend een extra oog heeft voor afvalcontainers vol afgedankte meubels.

En ik zie dat, toen ik uiteindelijk een bewuste poging deed om verbonden te blijven met mijn kern, mijn intuïtieve zelf en besloot de gedachten en overtuigingen van anderen niet zomaar over te nemen, ik beter kon luisteren en samenwerken. 

Ik kon de inzichten van derden accepteren als een waardevolle toevoeging aan mijn creatie, zonder die van mijzelf weg te cijferen, wat het totaal tot een mooi verhaal heeft gemaakt.

Lees hier hoe wij toch zomaar een tiny house konden gaan bouwen.

Liefs,

Daphne