Op naar een nieuw normaal

Veranderen, het blijft zo moeilijk. Maar soms, als je toch durft in het diepe te springen, dan kan het zomaar gebeuren dat je iets veel beters tegenkomt. In mijn leven ben ik vaak door de omstandigheden gedwongen geweest om te veranderen. Maar toen ik er bewust voor koos, bleek het ons precies te geven wat we nodig hadden. In een tijd waarin we met z'n allen op zoek moeten naar een nieuw normaal ontdekte ik namelijk mijn Eigen Nieuwe Normaal en wat dat is, zal je waarschijnlijk niet verbazen.

Vanaf mijn stoel zie ik de deur waar we volgende week de dozen met onze spullen door naar binnen gaan dragen. Ik heb met mijn lief bijna twee jaar in een caravan gewoond, maar nu verhuizen we naar een tiny house dat ik zelf heb ontworpen en we met eigen handen hebben gebouwd.

Het begon allemaal met het idee van hem om weer onze rugzakken te pakken en verder te trekken. Het was augustus 2019 en op dat moment zocht ik nog steeds naar een plek en een manier van leven waar ik me echt 'thuis' zou voelen. Na jaren van zwerven, was ik in een kleine stad in het noorden van Spanje blijven hangen, maar intuïtief wist ik eigenlijk wel dat dat niet het eindpunt van mijn reis was. Ondanks dat ik er vrienden en een leuk baantje had, voelde het niet als mijn thuis. Dus toen mijn lief aangaf dat hij zijn geluk in het zuiden van Spanje wilde gaan zoeken, kon ik daar alleen maar ja op zeggen.

We besloten te gaan.

Na een paar weken druiven plukken in Frankrijk begon de voorbereiding. We zeiden de huur van onze kamer op en verzonden dozen met wat niet in onze rugzakken paste naar een vriend. Eind november vertrokken we via Barcelona en Madrid naar Granada. We verbleven bij een familie waarvoor we vrijwilligerswerk deden, terwijl mijn lief ondertussen op zoek ging naar een baan. Maar daar, bij die familie in dat anonieme appartement midden in de stad, begon er bij mij iets te knagen: ik miste een groen uitzicht, ik miste de bergen en de natuur.

Toen werk zoeken nergens op uitdraaide, struinde ik nog een keertje door de website van Workaway op zoek naar vrijwilligersplekken in een klein dalletje in de richting van de Sierra Nevada. We hadden daar op aanraden van de familie al eens een keer een wandeling gemaakt en waren stilletjes verliefd geworden op dat schattige witte dorpje aan de voet van die machtige bergen.

Het was eind december toen we Laura ontmoette, een vrouw van onze leeftijd die hulp zocht met het onderhoud van haar landgoed. 3 januari trokken we in de caravan aan de rand van haar kleine wijngaard.

Er was veel te doen. Voor haar alleen was het onderhoud van het veld naast haar andere project te veel werk en dat merkten we. De dieren waren op zichzelf aangewezen, het onkruid woekerde overal heen en de groentetuin was al jaren niet betreden. Het werk hield niet op, maar om toch wat geld binnen te krijgen had ik ondertussen online werk gevonden als copywriter en verkocht mijn lief zijn huisgemaakte empanadillas en cupcakes in een 'grupo de consum' in het dorp.

Ondanks dat er langzaam verhalen over een virus in China onze wereld in sijpelden, wilde ik toch weer verder. Ik wilde meer luxe, minder werk op het land en een plek helemaal voor ons alleen. Dus ging ik op zoek, dit keer naar een echt huisje op een stuk land waar we in ruil voor het verzorgen van de dieren konden verblijven. Een plek waar we een goede oven en een normale slaapkamer zouden hebben.

Op het moment dat ik afspraken maakte om naar een huis te gaan kijken, sloeg COVID in Spanje in. Het land ging op slot en halverwege maart 2020 mochten we volgens de regelgeving niet het huis meer uit. Voor ons betekende dat dat we niet van het landgoed af mochten. Laura kon niet meer naar haar ander project en ineens was ze hele dagen thuis en begon ze met het geven van online lessen aan haar groepen.

In een van de eerste weken van de quarantaine vroegen vrienden haar om hulp. Voor de lockdown was er een stelletje uit Polen op hun camping terechtgekomen dat nu niet meer kon terugreizen naar Polen, maar van de politie ook niet in hun camper op de camping mocht blijven. Laura besloot dat ze bij ons op het veld mochten staan en de dag erop reden de polen, met hun twee katten en een hond, het kleine bergweggetje af naar haar landgoed.

Daar zaten we dan, in een kleine caravan, op een klein veld, met mensen die we totaal niet kenden. Ondanks dat ik me gelukkig geprezen voelde dat we in de buitenlucht waren en niet opgesloten in dat koude gebouwencomplex in centrum Granada, was het toch flink aanpassen. De hele dag zagen we elkaar: we werkten samen op het veld, gingen naar dezelfde wc en zaten aan dezelfde tafel. Je kunt zeggen dat we in een kleine sociale snelkookpan terecht waren gekomen. Dat gaf stress, spanning en af en toe een flinke ontploffing van emoties en botsingen van tegenstrijdige belangen.

Maar er zijn zoveel meer mooie momenten geweest. We organiseerden meditaties bij volle maan, we ontdekken de culinaire hoogstandjes van de verschillende landen en we keken onder het genot van een pizza samen op de bank naar Cirque du Soleil. De jongeren uit het dorp hielpen mee met werk op het land, terwijl groenten en het laatste nieuws werd uitgewisseld met de buren. De overweldigende natuur om ons heen was bevrijdend, door de eenzame wandelingen met de honden in de bergen leerde ik dit bijzondere stuk van Spanje meer en meer te waarderen. De wisseling van winter naar lente, met een overdaad aan bloemen, gaf me hoop dat op den duur alles weer zijn gewone gang zou gaan. Ik voelde me als in een warm nestje en langzaam begon ik het land mijn thuis te noemen. Het idee om te vertrekken schoof steeds verder weg.

Drie maanden lang ben ik het dorp niet in geweest, maar de 'grupo de consum' bleef draaien. Tijdens de lockdown groeide de groep zelfs: er kwamen steeds meer mensen bij die liever lokale groentes kochten, dan het hele gedoe in de supermarkt te moeten doorstaan. Mijn lief draaide overuren, gedurende deze 3 maanden heeft hij denk ik het meeste verkocht. De bestellingen rolden binnen en ik maakte de doos, die hij in het dorp bij de groep afleverde, voor hem klaar. Bij elke bestelling stopte ik een dank-je-wel-kaartje en ik kleurde de papieren zakken vol met hartjes. Elke week zag ik de namen van onbekenden voorbij komen. Deze namen werden vaste klanten en hun wensen mijn enige connectie met een dorp dat ik eigenlijk niet goed kende.

Na drie maanden werden de sancties verlicht. Het was toegestaan om weer naar het dorp te gaan en op het terras elkaar te ontmoeten. De eerste keer dat ik mee ging om de bestellingen af te leveren zou ik nooit meer vergeten. Eindelijk zag ik de gezichten achter de namen en merkte ik hoe veel plezier de zelfgebakken producten en de hartelijke verpakking de mensen in die laatste maanden hadden gegeven. Het was alsof ze elke week een klein cadeautje kregen waar de liefde vanaf straalde.

Zonder enige vorm van fysiek contact hadden we blijkbaar een groep vrienden gecreëerd. Een groep die er vanuit ging dat we er samen voor stonden, dat we samen sterk waren en we deze periode samen zouden doorkomen. Na jaren van zoeken naar een plek waar ik wilde zijn, voelde ik me thuis komen in een dorp dat mij had gekozen. Ze had ons op het meest moeilijke moment omarmt en in huis genomen.

We besloten te blijven.

En zo groeide het idee van een klein huisje in een hoekje van het landgoed. Ook Laura wilde ons niet meer kwijt en dus gingen we met haar om de tafel. We dwaalden van tipi naar joert naar een ecologisch tiny house. In januari 2021, een jaar na onze aankomst, startten we eigenhandig met de bouw van het huisje op een plek waar ik zonder het eigenlijk te beseffen mijn wortels had neergelegd. En nu, bijna een jaar later staat het er. Na ongeveer 700 keer de caravan ombouwen van slaapkamer naar woonkamer, staat er voor ons een plek met iets meer luxe: een huisje voor ons alleen, nog niet met een goede oven, maar wel met een normale slaapkamer.

Het was geen gemakkelijke weg, zeker financieel was het soms elke euro drie keer omdraaien en moeilijke keuzes maken. Maar het is ons gelukt en dat vooral door personen die ons geld hebben geleend, de groepen vrijwilligers die met plezier hun vingers in de modder staken en de vrienden die ons tweedehands ramen, meubels en tegels gaven. Maar ook door onze vindingrijkheid, door het te doen met wat we hebben. De keukenmeubels zijn gemaakt van pallets gevonden bij het afval, het keukenblad is een mozaïek van stukken tegels gevonden in het veld en de trap is van takken samengebonden met touw.

Ondanks dat de wereld op zijn kop staat en we moeten zoeken naar een nieuw normaal, heb ik door de lockdown juist mijn nieuwe normaal gevonden:

Deel zijn van een gemeenschap waarvan ik zeker weet dat die er is als er weer moeilijke tijden komen.

Leven met de natuur om ons heen wat me, terwijl de wereld schaarser lijkt te worden, juist een gevoel van overvloed geeft.

Ecologisch wonen op een manier die geen grote impact op de omgeving heeft, door te gebruiken wat er om ons heen aanwezig is en niet alles nieuw te kopen.

Maar bovenal heb ik ontdekt dat ik heel veel ZELF kan. Als het erop aan komt kan ik zelfs een huis bouwen, blijkt. En dit alles bij elkaar geeft me een enorm gevoel van onafhankelijkheid en kracht.

Op welke manier heb jij de afgelopen jaren je eigen kracht mogen vinden? Laat het ons weten in de commentaren hieronder.

Liefs

Daphne