Afscheid
De zomer lijkt dit jaar geen afscheid te willen nemen, het blijft een warme en droge oktober hier in Spanje, met temperaturen boven de 30 graden. Toch is de herfstwind dit jaar er één van verandering.
Dit is een gastblog van 2 november 2022 geschreven voor Zettje in de goede richting.
Een wind die me het gevoel geeft dat er regen op komst is. Het komt met vlagen, die ik van verre door de populieren hoor komen aanrollen. Ze doet de overrijpe kaki’s als bommetjes op de grond ploffen, de vijgenboom wordt langzaam geel, de kersenbomen zijn al bijna kaal.
De herfst, de perfecte tijd voor een verandering, een afscheid. En daarom zit ik in mijn nieuwe, iets te grote bureaustoel, klaar om mijn laatste blog voor het platform van Lizette te schrijven.
Afscheid nemen is nooit mijn sterke punt geweest. Ja, ik hou van opruimen, spullen die overbodig zijn de deur uitdoen, mijn kledingkast eens doorzoeken en uitruimen, maar bepaalde situaties, personen en de daarbij behorende keuzes kan ik maar moeilijk afsluiten.
Ik herinner me nog dat ik na vier maanden ziekte weer op de basisschool ging werken en dat er zoveel was veranderd dat ik vanaf dag een eigenlijk het gevoel had dat ik er niet meer paste. Tijdens de aankomende herfstvakantie wilde ik de tijd nemen om te bedenken wat ik ging doen. De vrijdag daarvoor gaf het hoofd me bijna letterlijk mijn ontslagbrief: na de vakantie hoefde ik niet meer terug te komen.
En toen mijn huwelijk eigenlijk niet was geworden wat ik ervan had verwacht, liep ik door het herfstige landschap van een dichtstbijzijnd park ten westen van Chicago, me afvragend welke stap ik zou nemen. De ochtend daarop besloot mijn man door zijn acties onverwacht snel de stekker uit onze relatie te trekken.
Beide keren voelde ik me ontredderd, want ik had geprobeerd alles zo 'netjes mogelijk te doen', maar de keuzes werden sneller gemaakt voor mij. Op een roestig dienblad kreeg ik voorgeschoteld wat ik stiekem wilde: weg!
Wat ik geleerd heb, uit deze en andere gelijksoortige situaties, is dat als ik de stap zelf niet neem een emotionele en soms destructieve herfststorm het werk wel even voor mij doet. Omdat op die manier de grond onder mijn voeten vandaan wordt getrokken en ik zelf op mijn wassen benen sta na te trillen, was het voor mij belangrijk om te leren dat moment voortaan voor te zijn.
Ik moest leren om dat kleine stemmetje van binnen wel te horen en te doen wat ze zegt. Nu, op dit moment en niet pas later. Later als ik misschien wel tijd heb, wel rust heb om te gaan zitten, ruimte over heb om aan mezelf te geven. Nee, nu, omdat ik weet dat als ik daar niet naar handel het leven als vanzelf alles dusdanig op zijn kop zet dat ik maanden zo niet jaren bezig ben de boel weer recht te zetten.
Dat die weg niet over rozen is gegaan, dat lijkt me duidelijk. Verandering, en dus afscheid nemen van wat je kent, is zo verdomd moeilijk. Dat wat je kent is zo veilig. Je weet wat je hebt, je weet hoe de balletjes rollen, je weet hoe het klokje tikt. Dat is allemaal goed en wel, behalve als er ergens iets knaagt. Toch verstopte ik dat knagende gevoel, het was een gevaar voor mijn veiligheid, voor de manier van leven dat ik had opgebouwd. Natuurlijk was het valse comfort, dus waarom koos ik daar dan toch voor?
In het engels bestaat er het woord ‘sojourney’. Een sojourner is een persoon die maar tijdelijk op een plek verblijft en dus is sojourney een reis met verschillende tijdelijke tussenstops. Om te leren toch naar dat kleine stemmetje te luisteren, te reageren als er iets knaagt, ben ik het leven als een sojourney gaan zien. Als een reis (journey) van mijn ziel (soul) zonder ergens echt aan te moeten komen. Dat wat Confucius zo mooi in zijn spreuk verbeeld: "De weg zelf is je bestemming."
In de loop van de jaren, bij elke nieuwe test die het leven me gaf, ontdekte ik weer een nieuwe reden:
Het idee dat het leven ooit stabiel en in balans zou moeten zijn
De rust die niet handelen me geeft
Het geloof dat ik ergens ‘aan moet komen’, een eindpunt
En dat dat pas een echt succesvol leven is
Maar is dat wel waar?
Als er dan weer eens zo een stormachtige herfstwind door mijn leven gaat, dan weet ik ook dat na die virtuele ontslagbrief ik een jaar de tijd heb gehad om uit te zoeken wat ik wel wilde. Via via kwam ik op een werkplek terecht, zo perfect dat ik die zelf nooit zou hebben kunnen bedenken in maar ‘een weekje herfstvakantie’.
En weet ik ook dat na mijn vertrek uit de VS ik jaren heb mogen rondzwerven door Spanje. Juist door deze keer wel op tijd te luisteren naar dat kleine stemmetje, ben ik terecht gekomen op een warme plek om te leven en werken zoals ik zou willen: flexibel en dichter bij de natuurlijke manier.
Verandering roept nog steeds angst op, maar het geeft me ook een gevoel van rust: ik hoef niet meer met dat innerlijke stemmetje te strijden, tegen dat knagende gevoel in te gaan. Ik vlij me steeds makkelijker in overgave om zo de toekomst de ruimte te geven.
Schrijven voor het platform van Lizette was voor mij een uitstapje, een kijken of gastbloggen wat voor mij is en tegelijk luisteren naar dat stemmetje of het ook bevalt. Ik heb met plezier voor haar en jullie geschreven, ik ben dankbaar voor de ruimte die me geboden is en heb er veel, heel veel van geleerd en genoten. Maar het kleine stemmetje zegt me dat dit nu even niet meer past in mijn manier van leven en dat ik de hiervoor gebruikte tijd liever voor mijn eigen platform wil gebruiken.
Dus verlang ik naar verandering, ik verlang naar koudere dagen: sneeuw op de Sierra en die lekkere warme wollen trui over mijn schouders, terwijl ik in mijn iets te grote bureaustoel nog steeds voor jullie schrijf, maar dan op mijn eigen blog.
Liefs,
Daphne
Comments