Kleine grote meid
Ik wilde die nee helemaal niet horen en al helemaal niet van deze man. Dus vroeg ik het gewoon niet en trok ik mijn eigen plan, want ik wist, van hem zou ik die felbegeerde ja niet krijgen.
Dit is een gastblog van 4 mei 2022 geschreven voor Zettje in de goede richting.
Stiekem
Geen discussies, geen felle woorden, geen teleurstellingen.
Ik wilde ook niet als een klein meisje om permissie vragen en dus deed ik het stiekem. Ik liet mijn nieuwe vriendje stiekem binnen en bij mij slapen, terwijl ik wist dat de huurbaas het er nooit mee eens zou zijn.
Maar dat nam niet weg dat ik me weer een klein meisje voelde.
Als kind heb ik dat natuurlijk vaker gedaan, stiekem toch mijn zin ‘nemen’ omdat ik dacht dat ik het niet zou krijgen: een koekje uit de trommel pikken voordat ik vroeg of ik er een mocht, stiekem net doen of je wel zeven meter onder water had gezwommen om dat felbegeerde zwemdiploma te krijgen, ‘per ongeluk’ later thuiskomen dan dat ik eigenlijk moest zijn. Gewoon omdat ik vooraf de kans op een nee wilde ontlopen.
Knuffelhond
Zoals die ene keer dat ik als meisje volledig in paniek was omdat ik echt niet wilde dat ik mijn zin niet kreeg.
Ik had namelijk mijn zinnen gezet op die ene bijzondere knuffel hond. Ik had hem al maanden in de speelgoedwinkel in het dorp zien liggen. Elke keer als we daar waren, kon ik het niet laten de zachte hond op te pakken, te knuffelen en natuurlijk mee te nemen.
Ik vroeg mijn ouders voortdurend of ik die hond zou krijgen, maar ze besloten mijn waterval aan vragen niet te beantwoorden. Mijn verjaardagscadeau werd omhuld met een hoop geheimzinnigheid, wat me alleen nog maar wanhopiger maakte.
Op een gegeven moment, ik weet het nog goed, was ik alleen thuis. Mijn broertje was ergens spelen en mijn moeder moest nog even boodschappen doen: ik zag de kans schoon en heb het hele huis doorzocht naar een ingepakte knuffelhond. Tevergeefs. Niks, maar dan ook niks wat leek op een verstopt cadeau.
Die avond huilde ik mezelf in slaap. Ik was bang dat mijn diepste wens niet in vervulling zou gaan. Ik wilde die knuffel zo enorm graag en nu leek het erop dat mijn ouders mijn wens niet eens hadden gehoord.
Natuurlijk kreeg ik die hond wel. Hoe ze die zo goed hebben kunnen verstoppen, is me nog steeds een raadsel, maar hij heeft jarenlang trouw bij mij op het bed gewoond. Hij bleef voor altijd mijn beste vriend.
Kleine grote meid
Maar nu stond ik daar in mijn gehuurde slaapkamer, als een klein meisje weer stiekem te doen, terwijl ik nu 40+ was. Ik smokkelde mijn vriendje naar boven, wiste elk bewijs van ons samen zijn in de keuken uit en deed de deur van mijn slaapkamer op slot.
Ik wilde geen nee horen, ik wilde geen discussie, maar ik wist ook dat mijn actie bij de huurbaas veel boosheid zo opwekken. Uiteindelijk kwam het me duur te staan en moest ik snel op zoek naar een andere woonruimte.
Omdat ik bang was niet te krijgen wat ik wilde, gedroeg ik me als vanouds: ontwijkend, geheimzinnig, stiekem.
Zonder enig vertrouwen in de ander, in mezelf en mijn eigen kracht om te kunnen staan waar ik voor wil gaan.
Het was een sterk staaltje van niet eerlijk zijn, niet tegen mijzelf en niet tegen de ander, terwijl ik mezelf dat jaar zo had belooft om eerlijk te zijn en verantwoordelijkheid te nemen over mijn eigen leven.
Niet de volle 100%
Ik heb daar uiteindelijk van geleerd en mijn manieren veranderd, maar als een ui pel je natuurlijk een laagje weg, om een ander tevoorschijn te toveren. Er is namelijk een andere nee die ik heel mijn leven al liever niet wil horen: die van mijn eigen lichaam.
Twee weken geleden was het weer eens zover: ik was doorgegaan tot mijn lichaam heel duidelijk liet merken dat ik was vergeten met haar rekening te houden. Ik noem dat soort momenten System Overload. Het voelt dan alsof ik een elektrische kortsluiting in mijn lichaam heb. Je kent ze wel, die tekenfilmfiguren die hun vinger in het stopcontact steken: dat!
Nadat ik mijn lichaam met heel veel rust, flink wat thee, een moment van vasten en mijn go-to magnesiumsupplementen weer redelijk kalm heb gekregen, is het tijd om te re-kalibreren.
Om te onderzoeken waar ik nu weer teveel input kreeg en eigenlijk niet mijn rust heb gepakt terwijl ik dat wel nodig had. Met andere woorden: wanneer ik liever de nee van mijn lichaam niet wil horen. Ook deze keer heb ik opnieuw mijn agenda aangepast. En ook deze keer weet ik dat er nog wel een paar System Overloads overheen gaan voordat ik het goed heb, zoals altijd.
Het is immers zo verdomd moeilijk die nee van mijn lichaam te accepteren en niet de ‘normale’ 100% te hebben, juist nu er weer zoveel leuke dingen op stapel staan.
Die koekjestrommel… die zit stiekem zo heerlijk vol, vind je ook niet?
Liefs,
Daphne
Commentaires