top of page

Mijn eigen Tempo bepalen

Foto van schrijver: Daphne HelvensteynDaphne Helvensteyn

Mijn lief vraagt me wat ik wil voor avondeten, maar ik moet toegeven dat ik me te vol voel om er nog iets bij te proppen. En dat terwijl ik niet eens zoveel heb gegeten vandaag.


Op eigen tempo

Dit is een gastblog van 6 juli 2022 geschreven voor Zettje in de goede richting.


Waar zit ik dan zo vol van?

Een uurtje geleden zijn we teruggekomen van de grootste shoppingmall in Granada. Een immens gebouw met glimmende natuurstenen vloeren en een parkeergarage dat niet onderdoet aan die van Schiphol. Het was niet eens zo druk maar de grootsheid en de onophoudelijke muziek overweldigd me elke keer. We wonen in een dal richting de Sierra Nevada en die reden komen we hier niet vaak shoppen. In de twee jaar dat ik hier woon, ben ik hier denk ik maar drie keer binnen gestapt. Maar voor een opdracht had ik nog iets nodig en ik had de keuze: of online bestellen of in de stad kopen.


Ik koos voor het laatste.


Soms werken mijn principes tegen mij. Omdat ik liever lokaal wilde kopen en niet weer via Bol een bestelling wilde doen die uit weet ik waar zou komen, moest ik naar het shoppingcenter. 



En ondanks dat ze me goed hielp en zeker veel wist, werkte de vrouw achter de toonbank mijn bestelling snel af: ik kreeg geen ruimte om even rustig na te gaan of ik dit of juist dat wilde.


Het deed me denken aan de restaurants in de VS, waar ze je na de koffie direct de rekening komen brengen want de volgende klant staat al te wachten om aan te schuiven aan jouw tafel. Of de persoon bij de kassa die je spullen in rap tempo langs de blieper haalt, je geen tijd geeft om alles netjes in je tassen te doen voordat je betaalt en daarna alles rustig opzij schuift om de aankopen van de volgende wachtende snel af te handelen. 


Of de verkopers die de hele tijd om je heen dralen en vragen of ze je kunnen helpen bij de keuze van een nieuw apparaat. Of wanneer ze je na de vijfde jurk die je past ongeduldig laten weten dat deze je echt wel heel leuk staat.


Dan krijg ik het gevoel dat het nu of nooit is, dat deze kans nooit meer terugkomt, want er is immers niet genoeg. Niet genoeg spullen, niet genoeg tijd, niet genoeg kansen.


En weet ik weer waarom ik liever naar winkels ga waar ze je met rust laten, mijn groentes in de lokale coöperatie koop en vooral in onze buurt haal wat ik zelf niet heb. Dat zijn plekken waar de 'koop nu of nooit' cultuur buiten de deur staat. Waar ze je niet het gevoel van schaamte geven als je met niks de winkel uitloopt, maar vriendelijk 'tot de volgende keer' zeggen.



Want ik heb tijd nodig. Ruimte om mijn beslissingen te nemen. Om even naar mijn intuïtie te luisteren, te overwegen of ik dit echt wel nodig heb en of ik het daar ook wil kopen of ergens anders. Zonder me daar rot over te voelen.


Maar ik merk dat ruimte vragen, een denkpauze inlassen heel truttig voelt. Het voelt slachtofferig, als toegeeflijk zijn aan mijn eigen zwakte en als oneerbiedig zijn naar de ander.


Maar in feite is het zo bevrijdend als ik het eenmaal doe.



Drie keer adem te halen en me niet te laten overvallen door de verkoop drang van de ander, maar mijn gevoelens en gedachten ruimte te geven om me te vertellen wat voor mij belangrijk is.


Een ding wat me daarbij helpt, is me te beseffen dat er genoeg is, dat er andere dingen vaker veel belangrijker zijn dan spullen. Me te beseffen dat ik niet per se dat ding hoef te hebben om gelukkig te zijn, dat ik op andere manieren misschien wel beter aan mijn eigen behoeften voldoe. 


Hierdoor schep ik een ruimte tussen mij en de verkoper, tussen mij en dat wat ik wil kopen en neem ik de spanning weg van het idee een ‘nu of nooit deal’ te moeten maken. Neem ik het schuldgevoel weg niet aan de verwachtingen van de verkoper te voldoen.


Er komt daarna namelijk altijd een andere optie, een andere manier en een ander moment, want we leven niet in een wereld van tekort, maar we leven in een wereld van overvloed.


Liefs,

Daphne

1 weergave0 opmerkingen

Gerelateerde posts

Alles weergeven

Afscheid

Comments


inschrijven blog.jpg

Leuk, je reist mee!

Ik ben Daphne

 

Met een theelepel vol compassie pen ik hier mijn gedachtes en gevoelens over onze wereld neer. Maar hier vind je geen zoete koekjes en wollige small talk. Ook krijg je mijn columns niet op een vast moment in je digitale brievenbus.  

 

Ik neem ik je namelijk mee naar donkere dieptes, naar de plaatsen waar niet zo velen durven gaan. En deel ik met jou de eigen-wijsheid die ik daar vond. 

Ben je er klaar voor?

 

Reis dan met me mee. Vul hieronder je e-mailadres in en verken met mij een andere kant: van jezelf, de ander, de wereld.

Ik zie je daar!

bottom of page