Volg je plezier

Als je me vraagt waarom plezier met vertrouwen te maken heeft kan ik daar heel kort in zijn en je dat in een paar zinnen uitleggen, je een link geven en een podcast adviseren. Maar er zit zoveel meer achter het ontdekken van plezier en dat mocht ik ervaren en leren op de Camino.

Dit artikel is een vervolg op deze blogpost en is onderdeel van een serie over het krijgen van meer vertrouwen in de flow van het leven.

Vanaf de tweede dag was mijn grootste worsteling meteen een fysieke. Ik dacht dat ik sterk genoeg was, gezond genoeg om die lange tocht te maken. Maar vanaf het begin gaf mijn rechterknie het op. Ik belandde elke dag na een pijnlijke paar uur lopen in de herberg. Ik liep strompelend naar de supermarkt, de bar, de keuken, de badkamer, mijn kleine plekje in het stapelbed.

"Betovering gaat niet over magisch denken; het gaat erom volledig aanwezig te zijn in de wereld." - Sharon Blackie

Op een moment stond ik op het punt op te geven. Daar, op de rode en natte zandweg, waar geen zitplaats was zonder een natte kont te krijgen. Geen andere lopers die me inhaalden en niemand om me er doorheen te helpen. Ik was er klaar mee. Ik was klaar met de intense pijn. Ik pakte mijn telefoon om de hulptroepen in te roepen ... Geen receptie!

Ik was bij een kleine hippieachtige picknickplek, die in de zomer waarschijnlijk vol wandelaars zou zijn. Maar vandaag was het net zo eenzaam en leeg als ik. Ik liet mijn tas vallen. Ging de struiken in om te plassen en begon te kauwen op mijn een dag oude brood. Daar zat ik, in mijn eentje.

Pijn. Geen hulp.

Het was tijd om op eigen benen te staan. En, ik kon het niet! Ik kon gewoon niet omhoog of omlaag. Ik kon daar niet eens wegkomen. Ik zat vast. Ik huilde. Wat deed ik daar? Waarom was het zo'n strijd, terwijl ik dit zo graag wilde? Ik droomde al jaren van deze wandeling. Mijn weg naar vrijheid. Mijn weg naar evenwicht. En nu was ik er en ik kon het niet doen? Waarom? Waarom zou ik dit in vredesnaam niet kunnen doen?

"Gezegend zijn zij die mooie dingen zien op nederige plaatsen, waar anderen niets zien." - Camille Pissarro

Ik pakte mezelf en mijn rugzak weer op en liep met pijn het rechte zandpad af. Van pauze naar pauze lopend, vond ik aan het einde, op een kleine magische plek in het bos, een steen bedekt met mos. Tijd om uit te rusten, de receptie te checken en...

Daar was het.

Twee dunne lijntjes en een 4G. Zal ik? Zal ik een helikopter bellen om me op te komen halen.

"Hoe is het met je?"

En ik brak. Uit het niets had ik een flinterdunne connectie met een vriend. Daar op die steen in dat kleine wondertje besprak ik 'stoppen' of 'doorgaan'. En diep van binnen, door de tranen en het snikken heen, kwam er een luide brul. Het krachtige gevoel om vooral Niet Op Te Geven. Om door te lopen en me te verbinden met het pad.

Om precies daar te 'zijn'. Op die steen. Op die plek. Met die natte kont. Met dat oude brood, dat kleine stukje overgebleven kaas en die rugzak met mijn enige bezittingen van bij elkaar maar zeven kilo.

Er zijn en ervan te genieten.

Ik wil dit doen? Dan moet ik me verbinden. Ik wil dit doen? Dan moet ik er zijn. Ik wil dit doen? Waarom geniet ik dan niet van de weg?

Ik wilde dit al heel lang en ik voelde het in mijn hart, mijn botten, mijn buik dat dit het moment was waarom. Ik was op een derde van de Camino en ik kon zien waarom.

Ik moest leren Verbinden, Behoren en Genieten.

Op die dag maakte ik een verbintenis en een belofte. Niet met mijn hoofd. Niet met 'wat anderen vinden dat ik zou moeten doen'. Maar met mijn hart. Ik wilde dit heel graag doen. Dan moest ik het op mijn manier doen. Die manier wist ik niet, maar de pijn zou me helpen. Helpen me te genieten.

Dus zodra ik een plekje zag dat ik leuk vond, met een prachtig uitzicht, in een leuk stadje, in een schattig hoekje, stopte ik en maakte ik contact. Met mezelf, met de plek, met het pad.

Daar waar ik langs een weg ging zitten voor een kleine lunch, met niemand in de buurt behalve mooie kleuren. Daar waar ik nooit was geweest en misschien nooit meer zou komen. Daar voelde ik dat genieten voortkwam uit verbondenheid.

En waar het woord 'belong' uit mijn vorige post eigenlijk uit bestaat:

Be long (blijf lang)

Be longing (verlangen)

En dat verklaart voor mij heel veel over plezier, voel je even mee?

"Laat het wild in mij de angsten in jou meenemen op avontuur" - Erin Van Vuren

Plezier komt voort uit nieuwsgierigheid. Als ik met een positief en open gevoel een situatie tegemoet treed, met nieuwsgierigheid dus, dan voel ik al een kriebel van plezier. Ik ga als een klein kind op ontdekkingstocht.

Ik ga op avontuur. Door de nieuwsgierigheid voelt het ontdekken van een nieuwe situatie of een nieuwe plek als een groot avontuur. Wat ga ik daar verderop ontdekken?

En als ik dan iets moois tegenkom, kan het me betoveren, alsof het een sprookje is. Het betovert me op zo een manier dat het me vastpakt en niet meer loslaat.

Opwinding. Ik voel de opwinding. En dat hoeft dan niet eens per se seksuele opwinding te zijn, maar bijvoorbeeld ook gewoon enthousiasme met een beetje extra. En dat voel ik in mijn buik.

Plezier voel ik in mijn buik. In mijn buik zit namelijk het centrum van plezier. Het is de plek waar ik mijn eigen vuur vind en waar mijn grote brul vandaan kwam. En waar ik mijn authentieke zelf vind. Plezier zit heel dicht bij mijn eigen ik. Maar plezier zit daardoor ook heel dicht bij pijn. En dat is nu juist de truc.

"Ik vond nederigheid in de verwoesting; en uit de as van een ingebeelde toekomst, groeide vaak nieuwe en het al aanwezige plezier." - Jeff Foster

Ik liet de pijn mijn weg naar een mooiere ervaring van de Camino zijn. Ik voelde mijn pijn, ik gaf er aan toe en ik genoot van waar ik was. Had ik dat niet gedaan, dan was ik sneller klaar geweest, maar had ik het als een race afgemaakt.

Als een verplichting.

Het klinkt zo raar, via je pijn plezier vinden, maar kijk eens naar een boom. Die kan ook maar zo hoog groeien als zijn wortelen diep zijn. Daar in de donkerte van de aarde vindt een boom zijn kracht. Ik vond mijn kracht ook terug en na bijna vier weken lopen met pijn, was het ineens weg.

Dan vraag je je waarschijnlijk af, wat heeft dat dan te maken met het hebben van vertrouwen in het leven?

Dan zeg ik Magnetisme.

Als ik naar iemand lach dan lacht diegene terug. Als ik plezier heb in wat ik doe, wordt het alleen maar leuker. Dit is de universele wet van aantrekking.

En deze wet gaat er vanuit dat alles met elkaar verbonden is.

"Zo boven, zo beneden, zo binnen, zo buiten, als het universum, zo de ziel." - Hermes Trismegistus

Deze wet gaat er van uit dat mijn gedachten energieën zijn die ik de wereld instuur en die materie kunnen creëren. Dat wat ik denk is wat ik zie in de wereld en wat ik denk is wat ik krijg voorgeschoteld in het leven.

En dus kan ik maar beter positief denken. En Plezier kan me daarbij helpen.

Plezier is een energie met een hoge frequentie. Als je plezier voelt dan gaat de zon vanzelf schijnen, zie je de wereld een stuk positiever. En als je de wereld positiever ziet dan krijg je vanzelf meer vertrouwen, want:

"Volg je gelukzaligheid, en het universum zal deuren openen waar voorheen alleen muren waren." - Joseph Campbell

En hoe volg je dan het gevoel van plezier?

• Als eerste, accepteer je dieptepunten als een startpunt van het vinden van meer plezier. Zo ging het niet goed, hoe kan het beter.

• Als het even niet gaat, probeer het lichtpuntje in de situatie te zien. Wat zijn de positieve dingen die dit moment je kunnen brengen.

• Zorg dat je wat vaker ruimte creëert en doet wat je leuk vindt. Zo voelt niet alles als een 'moetje'.

• Sta stil bij een mooi moment en adem het bij wijze van spreken in. Lees hier meer over in deze post.

• Ze zeggen niet voor niets dat het geluk in de kleine dingen zit, zoek ze!

• Koester wat je al hebt, ook al ben je het al zo gewoon geworden.

• Maar vooral, wees nieuwsgierigheid, ga op avontuur, laat je betoveren en schrik niet van je eigen opwinding!

Dit was de laatste post in de reeks over vertrouwen. Ik heb ze alle zeven met plezier geschreven. Heb jij ze ook met plezier gelezen en wat hebben ze je gebracht? Ik hoor het graag!

Liefs,

Daphne

Trouwens, ik ben nog lang niet uitgepraat over deze onderwerpen, wil je mijn mijmeringen blijven volgen, schrijf je dan in via de schrijf-je-in-tab bovenaan of het formulier hieronder.

En wil je echt leren je eigen plezier weer terug te vinden, neem dan een kijkje op de website van Lou Niestadt.