De kikker en het meisje

We delen ons hele leven op sociale media. Het is soms alsof we elk hoogtepunt van de dag moeten weten. Maar staan we wel stil bij het moment? Ervaren we echt wat we op dat moment meemaken of rennen we door naar het volgende hoogtepunt? Een meisje van tien en een dikke kikker vertelden me het verhaal.

In onze alberqua wonen twee kikkers. Ze hangen graag aan de grassprieten die over het water buigen, of ze zitten heerlijk op het randje in de zon. Volledig in trance, maar laat je niet in het ooitje nemen, ze zijn met hun bol ogen ook heel oplettend.

Gister was er een logé, een meisje dat constant van alles vertelde. Over wat ze zag, over wat ze hoorde en over wat ze dacht. Iedereen moest voortdurend horen wat er in haar omging. Haar mond stond geen moment stil, iets wat waarschijnlijk hoort bij een tienjarige meid.

Toen ze al kletsend een keertje richting onze alberqua liep, had onze kikker haar duidelijk al aan zien komen en dook met een plons gracieus het water in. Onze logé schok zich een hoedje.

Niks raars, maar wat mijn aandacht trok, was wat erna gebeurde. Ze draaide zich direct om en rende naar het huis om de hele ervaring meteen met haar broer en vriendin te delen.

Is dit ook niet wat wij doen? We delen ons suf. Op Instagram en Facebook. Via de Whatsapp en wat was dat nieuwe? Ticktock? Direct moet de wereld van onze ervaring weten. En de volgende, en die daarna ook.

Alsof...

Alsof zonder het te delen die bijzondere ervaring niet bestaan heeft. Want, als alleen wij er notie van nemen, is het dan wel echt gebeurt? Bestaat die kikker dan wel? Besta IK dan wel?

"De basis voor grootheid is het eren van de kleine dingen van het huidige moment in plaats van het idee van 'grootheid' na te streven." - Eckhart Tolle

Volgens Eckhart Tolle gebeurt het oneindig vaak dat we onszelf uit een ervaring rukken om het aan derden te vertellen. Het is voor ons veel moeilijker om er bij te blijven, te kijken naar wat we echt zien, te voelen wat we echt voelen. Er met onze hele bewustzijn bij te zijn. Adem te halen en nog eens adem te halen. Om te zijn in het NU. En zo de schoonheid te ervaren.

Ook de schoonheid van de minder leuke dingen.

Zo ging ik ooit eens heel goed onderuit met mijn mountainbike. Ik vloog over mijn stuur en kwam op mijn buik op het pad terecht. Ik had niks ernstigs. Een gekrenkt ego was de grootste wond.

Maar het enige wat ik kon doen en wat op dat moment het meest logisch leek na een aantal uren achter twee snelle knullen aan racen, was blijven liggen. Mijn lichaam vroeg om een time-out, een pauze.

Een moment van rust om de aarde te voelen die mijn lichaam ondersteunde, mijn lichaam te voelen zoals het daar lag, de schok te ervaren en de tijd te nemen die weg te laten ebben.

Ik herinner me ook momenten tijdens mijn vele wandelingen in de afgelopen jaren, een uitzicht, een bijzonder punt of een mooie omgeving waarvan ik deze keer even geen foto wilde maken. Ik wilde er zijn, alsof ik zo het moment pas echt kon bezitten door het in mijn botten op te nemen. Die momenten zijn van mij, alleen van mij en ze bestaan alleen in mij. Maar, zijn ze daarom minder waar?

"Op een bepaald moment in het leven wordt de schoonheid van de wereld genoeg. Je hoeft het niet te fotograferen, schilderen of zelfs maar te onthouden. Het is genoeg." - Toni Morrison

Vandaag liep een van de katten over het randje, zijn ogen strak gericht op die luierende kikker liep hij er stilletjes naar toe. Maar kikkers zijn oplettend en ook deze keer verdween hij in de diepte van het groene water.

De kat? Zonder enige omhaal wandelde die verder op zijn gekozen pad. Hij had vooraf zijn maatjes niet geroepen en achteraf zijn ervaring niet verkondigd. Het was zijn moment, zijn jacht en zijn verlies. Niets om wereldkundig te maken. (Maar natuurlijk wilde ik dat wel even met je delen ;-))

Liefs,

Daphne

Trouwens, wil je meer horen over leven in het moment en hoe het je juist meer het gevoel geeft dat je bestaat, bekijk dan deze video eens.