Die spreekwoordelijke klik

Ik had het vorig jaar toen we druiven plukten in Frankrijk en ik had het afgelopen weken weer, tijdens het oogsten van olijven. Ik krijg het ook als ik bezig ben in mijn groentetuin en het water uit de eeuwenoude acequia tap.

Dit artikel is een vervolg op deze blogpost en is onderdeel van een serie over het krijgen van meer vertrouwen in de flow van het leven.

Een gevoel van connectie.

Een connectie met het land maar vooral met een lange traditie. Een traditie zonder franjes, want het werk op het land is pittig. Maar als ik in de olijfboom klim, met mijn handen langs de takken wrijf en de olijven op de grond hoor vallen, weet ik dat er duizenden, hier in Spanje vooral vrouwen, mij voor zijn gegaan en er nog velen na mij dit werk blijven doen. Ik voel me een onderdeel van een lange geschiedenis.

Ondertussen voel ik me ook onderdeel van een groep. Gisteren bijvoorbeeld, hielpen we Pilar, een weduwe van 72 jaar. Samen met haar zoon oogsten we zo een zevenhonderd kilo aan olijven en stond ze daarna trots in haar kleine keuken naast een volledig gedekte tafel, klaar om ons een heerlijke maaltijd voor te schotelen.

Connectie.

Naast 'zijn' kunnen we niet zonder connectie. Wil ik vertrouwen dat het leven me brengt wat ik nodig heb, dan is een goede buur onmisbaar.

Maar connectie gaat dieper dan dat.

Een connectie is volgens mij vooral een gevoel. De spreekwoordelijke klik die ik met iets of iemand heb en die soms niet eens in woorden uit te leggen is. Voor mij bestaat een connectie dan ook vooral uit energie. En dat kan positief en negatief uitwerken.

Een connectie kan namelijk ook energie kosten. Denk maar aan een bezoekje aan een bekende, waarna je je volledig uitgeput voelt. Of de hoeveelheid spullen die je niet meer gebruikt maar wel opgeruimd willen worden. En wat denk je van die hele reeks e-mails die je nog moet beantwoorden. Connecties, waarbij de energie 'de verkeerde kant' opgaat.

En daarom vraagt connectie maken met iets of iemand nogal wat van mij, want een goede connectie gaat niet vanzelf.

Het vraagt inzet. Ik moet de moeite nemen om de connectie aan te gaan door nieuwsgierig te zijn naar de ander.

Het vraagt integriteit. Ben ik betrouwbaar in mijn woorden en mijn handelen, zodat anderen op me kunnen rekenen?

Het vraagt oprechtheid. Als ik duidelijk en eerlijk ben over wat ik en de ander nodig hebben, kan ik daar in alle goedheid naar handelen.

Het vraagt ook eerbied. Ik moet weten waar mijn grenzen en die van de ander liggen en daar respectvol mee omgaan.

Maar het belangrijkste is denk ik wel zelfrespect, want ik kan een ander alleen daar respectvol en volle openheid ontmoeten waar ik ook mijzelf respecteer.

Connectie is dus 'zijn' met een beetje extra. In de Engelse taal heb je daar een mooi woord voor, 'belonging'. Het is het gevoel een onderdeel te zijn van een groter geheel, te behoren tot iets wat meer is dan jezelf en daarmee een diepe relatie hebben.

"Je kunt leren ergens bij te horen ... als je wilt. Het is een daad van creatie, en zoals alle daden van creatie, is het ook een daad van liefde en een enorme sprong in het diepe." - Sharon Blackie

'Belonging' bleef me de afgelopen jaren achtervolgen, toen ik opzoek was naar waar ik nou 'behoorde', waar ik wilde leven en hoe ik dat dan wilde doen. Ik voelde me verdwaald en rusteloos.

Het klinkt heel leuk om 'nog even langer te dwalen' en de tijd te nemen mezelf en mijn plek in de wereld te vinden, maar teveel openheid en bijna geen vastigheid geeft ook een hoop onzekerheid. Want a) hoe weet ik waar ik nou behoor en b) hoe kan ik dat vinden?

Daarom was leren 'zijn' een belangrijke stap in mijn proces. En dan vooral het zijn, daar waar mijn intuïtie zetelt, waar ik connectie heb met mijn ziel. Omdat ik zo weet waar ik wel en niet behoor. Maar om daar te komen, moest ik leren 'behoren' in mijn lichaam.

Ik heb daar van alles voor gedaan. Bachtherapie, Rebirthing, klankschalensessies, reiki en Ecstatic Dance.

En sinds kort ga ik daarvoor elke week een keer naar de Qi-gong. We komen samen in het park van het dorp en doen daar een uur lang oefeningen met energie. Qi is namelijk Chinees voor de levensenergie. De levensenergie zit in alles om je heen en met de Qi-gongoefeningen beweeg je deze energie heen en weer.

De Qi-gong gaat er daarbij vanuit dat er in je lichaam drie zonnen, drie energiepunten zijn, in je onderbuik, in je hart en in je hoofd. En dat er ook vijf poorten zijn waar de energie je lichaam in en uit stroomt, je handpalmen, de zolen van je voeten en je kruin.

Als ik daar zo sta, mijn blik op de bergachtige omgeving gericht, energie van de aarde optillend naar de hemel, de hemel door mijn lijf weer aan de aarde teruggevend, ben ik en mijn lichaam niets anders dan een brug tussen hemel en aarde.

Ik ben de connectie.

Ik ben in connectie.

"Onthoud, de deur naar het heiligdom zit in je." - Rumi

Daar, in dat moment, ontdekte ik een plek waar ik pas echt een gevoel van 'belonging' vond, waar ik zoveel meer vertrouwen in het leven voel, waar ik zekerheid en zelfvertrouwen uit kan putten.

Mijn hart.

Ik ontdekte dat op mijn rug, net achter mijn hart een soort deurtje zit die me toegang geeft tot de onvoorwaardelijke liefdesenergie, de Qi, van het universum, van alles dat is. Ik voelde de connectie met alles dat is en voelde me gedragen door een liefde die ik nooit verliezen zal. Door een energie die nooit opraakt en die mijn ziel voedt.

Mijn hart is de poort naar alles om mij heen. Vanuit mijn 'zijn' maak ik met mijn hart connecties, met jou, met de aarde, met het universum. Maar mijn hart is ook mijn veilige haven, die door de juiste connecties volloopt van liefde.

Op andere mijmermomenten zal ik verder ingaan op de connectie en 'belonging', maar wil je met een heerlijke thee op de bank verder lezen geef je deze twee boeken dan eens cadeau:

If women rose rooted van Sharon Blackie (heeft ook een mooi mijmer blog)

Belonging van Toko Pa Turner (heeft ook een aantal mooie podcasts hierover)

In de laatste post in deze serie over vertrouwen wil ik het met je hebben over Plezier. Wil je zeker weten dat je mijn nieuwste posts niet mist, schrijf je dan in via de schrijf-je-in-tab bovenaan of het formulier hieronder.

En tot die tijd vergeet niet dat

"Het centrum van je hart is waar het leven begint. De mooiste plek op aarde." - Rumi

Tot dan!

Liefs,

Daphne

P.s. Als je zin hebt met mij verder te kletsen over connectie, laat dan hieronder een berichtje achter. Maar het mag ook via mail of whatsapp. Ik ben nieuwsgierig naar wat jij denkt over het thema connectie.