Over innerlijke stilte

Ik heb het er de laatste tijd vaak over. Innerlijke stilte. Maar wat is eigenlijk innerlijke stilte? Moet je daarvoor uren op een meditatie kussen zitten of heel zen door de dag gaan? Of bereik je innerlijke stilte juist op een hele andere manier? Omdat ik daar wel zo mijn mening over heb, vandaag dus een post over wat innerlijk stilte volgens mij eigenlijk echt is (en nee, ik zit daarvoor dus niet uren te mediteren).

Lees ook mijn blogpost over innerlijke onrust.

Deze maand is het een jaar gelden dat ik dit blog begonnen ben! En dat ik nog steeds en zelfs met nog meer zin schrijf dan toen, is natuurlijk rede genoeg voor een klein feestje. Maar ook een moment van terugblikken.

Vorig jaar, tijdens de eerste dagen van de lockdown, besefte ik me een paar belangrijke dingen. De wereld stond ineens stil, we moesten plots langzamer aan doen en de lucht was ineens stukken schoner dan voorheen. De stilte en rust die dit met zich mee bracht was voor mij een ware verademing. Daarnaast merkte ik dat, na jaren van tekenen, schilderen en kalligraferen, schrijven voor mij een betere manier was om mijn creativiteit te uiten. Ik begon daarom heel dapper een blog en koos als thema langzamer leven, zodat ik mijn visie kon verkondigen en ondertussen het creatieve vak van schrijver kon oefenen.

In de tussen tijd is het thema al meerdere keren getransformeerd van langzaam leven, via de tijd nemen, naar het vinden van innerlijke rust.

Ik kwam er al schrijvende namelijk achter dat, toen de wereld weer een beetje open ging, langzamer leven niet per se de oplossing was waar ik het over wilde hebben. Wil ik tot een wereld inspireren die langzamer gaat en waar de tijd nemen normaal, dan is innerlijke stilte, innerlijke rust een veel belangrijkere eerste stap.

"Temidden van de chaos van de wereld, luister ik naar de stilte in-mij-zelf." - De Bezielde Vrouw

Want we leven in een wereld vol verandering. Verandering van de seizoenen, verandering van de maanstanden en de zee, maar ook van voortdurende beweging in ons eigen kleine leven. Leven is verandering, verandering is de enige zekerheid die we hebben. Innerlijke stilte is dan ook niet de hele dag zen op je meditatie kussen zitten. Innerlijke stilte is een houding die er juist voor zorgt dat we met gemak met deze eeuwige verandering om kunnen gaan, om vanuit daar eventueel te kiezen om langzamer te willen leven.

“De enige constante in het leven is verandering,” zegt Heraclitus, maar mijn hele leven heb ik geprobeerd die voortdurende verandering te stoppen. De wereld om me heen voelde onrustig. Elke dag was er wel weer een storm, waar ik wat mee moest. Ik ervoer geen rust, geen plezier en leven was een gevecht.

Ik probeerde mijn probleem op te lossen door mijn omgeving aan te passen. Als ik me ergens rustig voelde dan neigde ik daarheen. Een andere werkplek, ontwijken van discussies en heel veel banktijd waren zo mijn oplossingen.

Dit was ook een van de reden waarom naar de VS verhuizen zo een makkelijke keuze was. In het huis van mijn vriend vond ik enorme rust toen ik daar een weekje was. Hij was werken en dus was ik daar overdag alleen, in een het appartementencomplex was iedereen de hele dag de deur uit was. Het was de rust die ik zocht.

"De enige zen die je op de toppen van bergen vindt, is de zen die je daarheen brengt." - Robert M. Pirsig

Dacht ik. Jaren later bleek dat dit duidelijk niet de rust was die ik eigenlijk zocht. Want de onrust die ik wilde ontwijken, zat natuurlijk in mijzelf. En die onrust kwam ik na mijn scheiding dubbel en dwars tegen, voor het eerst op de Camino, maar later ook tijdens mijn omzwervingen in Spanje.

Vinden van innerlijke rust

Kijkend over het pad dat door de vroege ochtendzon glinsterde van de ijzel, kwam ik weer op adem.

Op de Camino, waar ik me de meest rusteloze persoon voelde die ik ooit was geweest, voelde ik ook de meeste vrede. De kern van mijn onrust verdween soms even tijdens de stille momenten. Bijvoorbeeld wanneer ik langs de weg ging zitten voor een kleine lunch, met niemand in de buurt behalve mooie kleuren, daar waar ik nog nooit was geweest en misschien nooit meer zou komen.

De onrust verdween omdat ik het geduld had, de tijd had, maar vooral de moed en het vertrouwen had, om alles maar over me heen te laten komen. Om de pijn die boven kwam te accepteren. Om te accepteren dat de dingen niet zijn gegaan zoals ik wilde. En om te vergeven. Mijzelf en de ander, omdat we allebei zo volkomen menselijk zijn. Omdat ik zo volkomen ik ben.

Nog steeds, als ik naar die pijn, die teleurstelling durf terug te gaan, voel ik mezelf kwetsbaar. Maar die kwetsbaarheid is ook het moment waarop het leven weer begint te stromen. Het begint weer te 'gebeuren'. De glinsters dwarrelen om me heen en ik voel eindelijk de rust die ik zo intens zocht.

En dan kan ik met twee sterke voeten stevig in mijn waarheid wortelen. Waardoor er balans is, zodat als de storm voorbij is ik nog steeds sta waar ik wil zijn. De storm van gedachten over hoe het zou moeten zijn, over hoe het zou moeten zijn gegaan volgens de ander.

Wat is dan eigenlijk innerlijke stilte?

Daarom is innerlijke rust voor mij veel meer dan stil zitten, mindful zijn en ontspannen. Echte innerlijke stilte is ... stilte. Stilte van een aantal drammerige 'stemmen' binnen in mezelf. Voor mij is innerlijke stilte niet per se een 'peaceful' leven, maar eerder 'pieceful' leven. Innerlijke rust ontstaat doordat elk deel van mezelf er mag zijn. En dat klinkt, helaas, makkelijker dan het is.

"Het is makkelijk om te houden van de leuke dingen van onszelf, maar echte zelf-liefde is het omarmen van de moeilijke delen die in ons allemaal leven." - Rupi Kaur

Als elk deeltje van mezelf er mag zijn, dan valt er niets meer te schreeuwen. Dan stopt mijn innerlijke criticus met roepen. Dan stopt mijn innerlijke criticus met haar eeuwige tirades over wat niet goed is, omdat zij geen reden meer heeft om zich er mee te bemoeien.

Dit lukt door het oefenen van:

• Aandacht

• Luisteren

• Zachtheid

• Vergeven

En het gevolg is dat die emoties en gevoelens niet meer hoeven te schreeuwen om mijn aandacht. Want ik luister, met aandacht en in zachtheid. Omdat ik luister weet ik ook beter wie ik ben en heb ik daar vrede mee dan vind ik een kern van balans die me door elke storm heen helpt. En dus ook door elke verandering die het leven op mijn pad gooit.

"Je hebt toestemming om alles te zijn wie je bent ... Maar in deze wereld kunnen niet alles worden wie we zijn, als we de illusie van diepgewortelde scheiding in onszelf niet helen." - Sherri Mitchell

Daarom nog even terug naar mijn zin dat innerlijke stilte voor mij niet per se een 'peaceful' leven, maar eerder 'pieceful' leven is. Willen we een 'peaceful' leven dan zullen we de scheiding die er in onszelf bestaat, moeten overbruggen. De scheiding tussen wat we goed vinden aan onszelf en wat we fout vinden aan onszelf. En dat kan alleen als we alle delen van onszelf accepteren zoals ze zijn en de ideeën die we daar over hebben los leren laten.

Dat is volgens mij helen. Heel worden. Een geheel worden, doordat je weet dat alle stukjes erbij horen. En dat, dat brengt innerlijke stilte.

Liefs,

Daphne

Trouwens, die innerlijke criticus is niet eeuwig op vakantie, helaas. Elke keer dat ze weer terugkomt dan drinken we eerst samen even een thee. Hoe ga jij om met je innerlijke criticus? Laat het me weten in de commentaren hieronder.

Verder lezen? Ontdek een reden waar mijn innerlijke onrust vandaan komt.