Onrustig van binnen
Bijgewerkt op: 20 aug. 2022
Ik vind het heerlijk om af en toe even naar buiten te staren, of even verstoppertje te spelen en een plekje te zoeken waar niemand me vinden kan. Dat zijn niet alleen momenten om mijn gedachten stil te zetten, maar ook om weer terug te komen bij wat van mij is en los te laten wat van anderen is. Want soms is het zoeken van stilte en afstand broodnodig, omdat de innerlijke onrust namelijk vanuit een onverwachte hoek binnenkomt.
Op school was ik er vaak niet bij, ging ik tien keer langzamer dan de rest en leek het alsof de lesstof niet bleef beklijven. Ik keek liever dromerig uit het raam, onderzocht een klein detail van mijn tafeltje of verdween in het maken van een tekening. Niet omdat ik nu zo enorm rustig was van binnen, maar juist omdat het daar allemaal zo woelde.
Ik kan dat nog steeds hebben, een moment waarop ik even uit-check. Ik geef je bijvoorbeeld pas veel later een antwoord of verdwijn ineens van sociale media, maar ik kan ook gewoon letterlijk uit een situatie wegrennen.
"Zelfs als je een leven leidt dat je niet wilde leven, roept wie je werkelijk bent je altijd." - Iain S. Thomas
Een van de meest intense keren dat ik wegrende uit een verwarrende situatie was mijn vlucht terug naar 'huis' vanuit de VS.
Na die periode heb ik kilometers en kilometers gelopen, maar toch liep ik steeds weer tegen een muur op. Ik kon er niet meer omheen, ik moest uitzoeken waarom ik daar in alle haast was weggegaan.
Wat bleek?
Ik had te lang gedaan alsof. Ik was iemand gevolgd naar een land waar ik me niet thuis voelde. Met mijn vrienden en familie nog steeds aan de andere kant van de oceaan leefde ik een leven dat niet direct mijn eerste keuze was. En ik probeerde het ook nog eens allemaal zo goed mogelijk te doen.
Maar waarom?
Het geheime leven van een hoog sensitief persoon
Gebeurtenissen om mij heen beïnvloeden mijn binnenwereld. Ik voel veel dingen van te voren al aan, leef met iedereen en alles mee en ik pik anderen hun emoties haarfijn op. Soms gebeurt dat druppelsgewijs. En dan ontdek ik achteraf dat een gevoel of een gedachte eigenlijk niet van mij is geweest. Ik doe dan dingen, waarvan ik diep van binnen weet dat ze niet bij mijn persoontje horen, maar op zo een moment zijn de gedachtes en gevoelens zo echt dat het lijkt of ze van mij zijn.
En andere keren komt de buitenwereld met een oorverdovende knal binnen. Dan raak ik mijn balans kwijt en kan ik geen contact meer maken met mijn eigen ik. Wat er om mij heen gebeurt, komt dan zo hard aan dat het mij omverwerpt.
Vooral de heftige emoties van een ander raken me bijvoorbeeld heel diep. Als die dan ook nog eens naar mij toe geuit worden, dan sneeuwen die mijn gedachtes onder en kan ik bijna niet meer authentiek reageren. Zo ben ik zelfs een keer flauwgevallen tijdens een tirade van boze woorden.
Keeping the peace
De buitenwereld bepaalt dan ook vaak mijn binnenwereld. Ben jij tevreden, is het rustig en loopt alles op rolletjes, dan ben ik van binnen ook kalm en rustig.
Maar staat jouw wereld op zijn kop, dan voel ik letterlijk met je mee.
En valt door mijn toedoen de aarde onder jouw voeten weg, omdat ik mijn eigen weg ga, ik iets doe wat jij niet leuk vindt of gewoon even niet naar jou luister, dan word ik onrustig. Zeg maar gerust paniekerig. Want als jij valt, val ik ook.
Dan is het belangrijk om jou wereld te redden, zodat ik zelf ook blijf staan.
En dat deed ik jarenlang met pleasen. Met doen wat ik denk dat jij zou willen, zijn wie jij wil dat ik ben en handelen volgens jouw maatstaven. Om maar te zorgen dat jouw wereld niet omvalt en je niet ontploft.
Dit was de basis van mijn huwelijk in de VS en uiteindelijk de reden dat ik het gevoel had dat ik heel hard weg moest rennen.
Ik had jaren overal ja op gezegd om maar de lieve vrede te houden. Om zijn pruillip niet te zien, zijn jaloezie niet te hoeven beantwoorden, maar vooral om niet de dagenlange boze stiltes te moeten doorstaan als ik hem een keer zijn zin niet gaf.
Al deze ja's werden mijn eigen gevangenis. Een leven dat niet de mijne was, vol leugens die ik voornamelijk tegen mijzelf vertelde.
Na die vele kilometers zelf kiezen welk pad ik wilde lopen en, heel belangrijk, zelf bepalen of en hoe laat ik terugkwam, besefte ik dat de enige manier om niet meer in dezelfde gevangenis terecht te komen, het nemen van volledige verantwoordelijkheid was.
"Soms moet je een beslissing nemen die je hart pijn doet, maar je ziel geneest." - Trent Shelton
En daarmee bedoel ik niet alle schuld van de situatie op me nemen. Daarmee bedoel ik 100% verantwoordelijkheid nemen voor wat werkelijk van mij is.
Ik weet nu dat voor mijzelf kiezen, doen wat mijn hart mij ingeeft en mijn eigen weg gaan zelfs mijn meest belangrijke verantwoordelijkheden zijn. En dat wat mijn keuzes met jou doen, dat is jouw verantwoordelijkheid.
Maar daarvoor moest ik wel leren dat deel wat van jou is bij jou te laten. En even 'uitchecken' helpt mij daarbij.
Ik merk dat mensen er nog steeds raar van opkijken als ik mezelf weer eens afsluit, een keer alleen ga eten of de gordijnen vroeg dichttrek, maar ik heb gelukkig geaccepteerd dat dat bij mij hoort en besloten dat het gewoon heel normaal is.
Liefs,
Daphne
Hoe ik leerde bij anderen te laten wat van anderen is, vertel ik je graag in mijn volgende post. Wil je weten wat ik onder innerlijke stilte versta, lees dan hier verder.
In de tussentijd, welke verantwoordelijkheden neem jij op je, terwijl je weet dat ze niet van jou zijn?
