De Liefde

Elke dag steek ik een kaarsje voor de vrede aan en elke keer vraag ik me weer af, waarom is het voor ons mensen toch zo moeilijk om liefdevol met elkaar te leven? Over liefde zijn boeken vol geschreven, duizenden film's over gemaakt en hele oorlogen om begonnen. Voor mij blijft steeds de vraag hangen, hoe komt het toch dat we liever strijden en in discussie gaan, ons gelijk bevechten en het wij tegen hen maken?

Dit is een mijmer-vervolg op deze essay

Mijn altaar, simpel en klein, neemt een hoekje van onze ladekast in beslag. Het bestaat uit een stolpje van een vriendinnetje dat ook van katten houdt, een gouden levensboom in rood, gemaakt door een andere vriendin en een foto van een lotus, me ooit gegeven door een klant uit Olot. Verder ligt er een zwavelstok houdertje en staat er een eenvoudig potje met een waxinelichtje. Elke morgen na het ontbijt neem ik er even de tijd voor, sta ik even bij stil bij het gevoel van vrede en door de ochtend heen zie ik het kaarsje dat vrolijk blijft branden.

Waarom kiezen we niet 'gewoon' voor liefde?

Ik denk dat het komt omdat kiezen voor liefde dood eng is, want liefde doet pijn. En dan heb ik het niet over die romantische potpourri die ze ons in Hollywood voorschotelen, waar ze de pijn bestempelen als een gebroken hart. Ik heb het over echte liefde. Een liefde die on-conditioneel is; on-voorwaardelijk.

Echte liefde is liefde zonder enige voorwaarden.

"Liefde is de brug tussen jou en alles." - Rumi

Een kant kiezen

Keer op keer, wanneer ik bijvoorbeeld weer eens tierend over de velden ren, omdat de haan zijn hok niet in wil, verbaast het me weer: onze dieren blijven me liefhebben. Ook de natuur blijft ons liefhebben. Wees nou eerlijk, zo netjes gaan we niet met onze aarde om. Maar toch, ook dit jaar weer bloeien de kersenbomen en groeien de tuinbonen. Dat is echte liefde. Echte liefde ziet ons gedrag en ons persoon als twee aparte dingen en accepteert ze allebei zoals ze zijn.

Maar in onze samenleving leren we dat we moeten kiezen. Kiezen tussen goed en fout, donker of licht, man of vrouw. We moeten partij kiezen in een argument, een mening hebben over een gebeurtenis en doen wat als 'het beste' wordt bevonden. Daarmee plaatsen we degene die anders denken, mensen die anders handelen en zelfs gewoon anders zijn in het andere kamp. Het kamp van de tegenstanders.

Maar moeten we wel kiezen?

We kiezen niet voor de dag of de nacht. En of je het nu leuk vindt of niet er is een zomer en er is een winter, is er naast dat er water is, ook altijd vuur. Als al deze tegenstrijdigheden naast elkaar kunnen bestaan, waarom vinden wij dan dat we een 'kant' moeten kiezen?

Onvoorwaardelijke liefde is niet kiezen, onvoorwaardelijke liefde is alles zien. Zonder oordeel.

En daarom is echte liefde zo angstaanjagend. Want we moeten durven zien welke donkere delen van onszelf we verstopt hebben in de diepe krochten van ons zijn en deze leren accepteren.

"Het is niet jouw taak om liefde te zoeken, maar alleen om alle barrières in jezelf te zoeken en te vinden die je ertegen hebt gebouwd." - Rumi

Afdalen in mijn dieptes

In de afgelopen jaren heb ik een lange weg naar de diepe kloven en grotten in mijzelf gelopen, op zoek naar een manier om van een te groot en te zwaar schuldgevoel af te komen.

Toen ik uit mijn relatie sprong kreeg ik te horen dat ik niet in staat was om van iemand te houden. Mijn ex vond dat hij on-conditioneel van me hield, maar ik niet van hem. Hij voelde zich het slachtoffer van mijn nep liefde. En ik voelde me schuldig over mijn leugens.

Ik weet nu beter: we gaven allebei liefde op een manier die voorwaardelijk was. Hij zag drie keer per week seks en elke dag op vaste tijden verplicht op de chat als een uiting van on-conditionele liefde. Maar het was verplicht omdat, als ik nee durfde te zeggen, ik bijvoorbeeld een zwijgende stilte van dagen cadeau kreeg. Dus gaf ik hem de aandacht die hij zo nodig bleek te hebben, niet uit liefde, maar uit angst.

Tijdens de scheiding besloot ik niet in strijd te gaan met mijn ex. Ik stelde zelfs onze scheidingspapieren op, waarin ik expres bepaalde dingen niet aanvocht en die van mij waren daardoor kwijtraakte.

Ik koos ervoor niet te strijden omdat ik wist dat het een on-winbare strijd was. Ik zou nooit krijgen wat ik wilde, zonder er een hele hoge prijs voor te betalen. En dus koos ik voor mijn eigen rust. En die van hem.

In plaats daarvan ging ik op zoek naar waarom ik zo had gehandeld in onze relatie. En die antwoorden vond ik uiteindelijk door mijn donkere ver weg gestopte delen te leren ontmoeten. Wilde ik weer in balans komen, dan moest ik vrede sluiten tussen deze vaak conflicterende delen. De verhalen, overtuigingen en verwachtingen die ik over mezelf en over anderen had, moest ik identificeren, bevragen en veranderen.

"Als we vriendschap sluiten met onze eigen wonden, stoppen we met het demoniseren van de wonden van anderen." - Scott Stabile

Oude pijn als superkracht

Echte liefde is als een zon, die door haar onbevooroordeelde blik onze donkere, 'slechte' kanten in het licht zet. Delen die we eeuwenlang hebben verstopt omdat ze er niet mochten zijn. Niet van onze ouders, niet van onze samenleving en later ook niet van onszelf. Ze zijn slecht, verboden en dus gevaarlijk.

En dat maakt echte liefde eng. Omdat we in haar licht moeten accepteren wat we eigenlijk nooit mochten accepteren: we zijn net zo 'goed' als dat we 'slecht' zijn en dat is oké.

Het mooie is dat deze oké de weg opent naar de liefde die elk persoon van nature in zich heeft.

Wat ik namelijk ontdekte, is dat mijn pijn, mijn emotionele wonden en zelfs trauma's me hielpen dichter bij mezelf te komen. Maar niet alleen dat: ze openden een reservoir vol zelfliefde. Mijn oude gedrag, het aanpassen aan de wensen van mijn ex, was er om me te beschermen, maar uiteindelijk hielp deze daad van liefde me in grote problemen. Het paste niet meer bij mijn oudere ik, bij de volwassen vrouw die ik was geworden. Die oeroude angsten, de angsten van een klein meisje, in de ogen kijken was eng, maar door ze te omarmen veranderden ze in mijn superkracht: liefde.

Als ik namelijk niet meer bang ben voor mijn donker, ben ik niet meer bang voor jouw donker, kan ik er je gebroken hart in zien en deze met licht te vullen. Omdat ik niet meer bang ben voor mijn donker, durf ik mijn zwaard van liefde te trekken en het donkere in de wereld recht in de ogen te kijken.

"Als we erin slagen lief te hebben zonder verwachtingen, berekeningen, onderhandelingen, zijn we inderdaad in de hemel." - Rumi

Kies voor liefde

De vraag die ik de laatste maand het meeste hoorde was: "Hoe kunnen we nu voor liefde kiezen, als de wereld er ineens zo donker uitziet?"

Als we dan toch willen kiezen, kies dan juist voor liefde, omdat, zoals Matt Kahn zegt, "we liefde moeten laten zegevieren als een licht dat iedereen bevrijdt die zich nog verbergt in de schaduwen van duisternis. Alleen zo kan onze planeet een ruimte van veiligheid en inclusiviteit zijn, terwijl we allemaal samen leren te groeien."

En mag dat beginnen met jou, met mij, met ons!

Liefs,

Daphne

Trouwens, in zijn boek "de Kracht van Vergeven" beschrijft Jack Kornfield een ritueel van een Afrikaanse stam dat, als een stamlid onverantwoordelijk of onrechtvaardig heeft gehandeld, samenkomt in het midden van het dorp en deze persoon vertelt over zijn of haar goede eigenschappen. Of het verhaal waar is of niet, daar mag je zelf een keuze in maken, maar is dit niet waar on-voorwaardelijke liefde uit bestaat: de ander vergeven juist door diegene zich zijn of haar eigen positieve bijdrages te laten inzien?

Laat me weten hoe jij dit ziet!