Daphne drinkt thee met Nicole

Thee drink je niet altijd alleen. Thee drinken met een ander is voor mij een moment van diepgaande gesprekken. Tijdens het drinken van een goede thee komen er dan ook bijzondere thema’s op tafel en mooie verhalen boven. Samen thee drinken geeft mij de mogelijkheid om mijn leven en mijn visie op een ontspannen manier te vergelijken met die van de ander. Vandaag drink ik thee met Nicole.

"Er is iets in de aard van thee dat ons naar een wereld van stille beschouwing van het leven leidt." - Lin Yutang

Ik heb een paar mensen van dezelfde leeftijd om mij heen die een totaal andere jeugd hebben gehad dan ik. Mijn lief groeide bijvoorbeeld op in het diepe zuiden van Italië en zijn jeugdervaring is te vergelijken met die van mijn ouders. Elke zaterdag badderen in een teil, de wc in de achtertuin en met zijn allen in dezelfde slaapkamer slapen.

Ik heb ook een vriendin die opgroeide achter het ijzeren gordijn. We hebben beide de muur zien vallen, maar met een geheel andere achtergrond deze gebeurtenis ervaren. In het kader van Daphne drinkt thee met, laat ik je kennis maken met Nicole en hoe ze ontdekte waarom haar innerlijke rust eigenlijk zo voor het oprapen ligt.

Mijn onrust

Mijn wieg stond in een land, waar vrijheid en veiligheid niet vanzelfsprekend waren. De muur viel toen ik ongeveer twaalf jaar oud was. Wat daarna allemaal met het kleine stukje DDR en mijn landgenoten gebeurde, toen we weer aan de grote broer geplakt werden, kon niemand toen voorspellen.

Van de ene op de andere dag was koffie niet meer met zegels te krijgen, maar stonden er twintig verschillende soorten in het rek. Vlees was er elke dag, sterker nog, er was keuze te over. Er werd niet meer naar het pasje gevraagd waar opstond uit hoeveel leden je gezin bestaat en je kon zoveel halen als je wilde.

Ook fruit en groenten waar je van het bestaan niet eens af wist, lag ineens voor je neus in het schap en je mocht het gewoon kopen. Autodealers schoten als onkruid uit grond. De wachttijd voor een Trabant of Wartburg was niet meer 18 jaar, nee, je zocht een Ford uit, op de pof of contant en je reed er onmiddellijk mee weg. De wachttijd op een vaste telefoon van 9 jaar was in eens verleden tijd. Telefoonaansluitingen waren zo geregeld.

Iedereen, jong en oud, maar ook ik, ging van geen keuze hebben naar “zeg wat het mag kosten en je krijgt alles”. Hoe nobel het ook lijkt, keuzes hebben bracht ook veel onrust met zich mee.

Ik begrijp nu dat toen al de basis werd gelegd voor mijn jarenlange onrust. Een onrust die voor mij zo zijn voordelen heeft gehad. Het is namelijk mijn motor om te strijden, te vechten, te groeien, te leren. Maar het is ook een stuwende kracht om vooral maar door te gaan, alsmaar doorgaan, omdat ik moet.

Maar waarom moet ik dat eigenlijk?

Stoomtrein

In mijn eigen geboden staat geschreven: iets niet gelukt, jammer, analyseren en door. Ik heb met deze persoonlijke vaardigheid, in mijn eentje meester zijn over elke situatie, eerst mijn schoolcarrière en later mijn studie als individualist doorlopen. Op mijn werk had ik altijd mijn kleine ‘kantoor’ binnen het team, waar ik alles onder controle had. En nu beloop ik het eenzame pad en moeizame pad, vechtend voor mijn autistische puber dochter, om te zorgen dat zij gehoord en geaccepteerd wordt.

Maar ik had niet door hoe ik door de onrust een deken over mijn gevoelens legde en zo niet meer zuiver kon definiëren waar mijn geestelijke beweeglijkheid vandaan kwam. Ik was voelen en alert zijn verleerd. Alert zijn op de seintjes die mijn lichaam en geest gaven als ik mijn grenzen overschreed. Ik was nu eenmaal op dreef, dus ging ik als een stoomtrein te werk.

Echter, een stoomtrein in volle vaart is veel moeilijker te stoppen als een kruising om een nuanceerde keuze vraagt. Ik miste afslagen, ik miste de kleine kronkelpaadjes die vaak het mooiste van het leven laten zien, ik miste elke nuance die zo goed bij mij zou passen.

Ik keek niet meer op.

Ik schepte alleen maar keihard de kolen in het vuur om de trein te laten rijden. Ik werkte zo hard, want dat moet toch goed zijn. Hard werk wordt beloond.

Niets was minder waar. Mijn lichaam blokkeerde. Mijn geest blokkeerde.

“Kijk heel diep in je onrust en je zult slechts vrede vinden.” - Karl Jung

En nu? Nu leer ik hoe ik als een blinde met een geleidestok, mijn wereld kan besturen. Puur op gevoel en intuïtie. Ik val met regelmaat, doe mezelf pijn, kijk in de spiegel, probeer naar mezelf te glimlachen en sta weer op, poets mijn knieën af en voel verder.

En ontdek ik dat waar onrust is tegelijkertijd ook rust is. Dat het werkt als licht en schaduw, zonnestralen en regen. Er is altijd een balans en een keuze. Mijn oer gevoel van rust was er ook altijd. Vaak onbewust en niet opgemerkt door mezelf. Alleen anderen vonden het opmerkelijk hoe rustig en geduldig ik in veel turbulente situaties in mijn leven bleef.

Nu de trein stilstaat, begin ik me de vraag te stellen waar die rust eigenlijk vandaan komt en waarom ik het op momenten in het leven gewoon kan, gewoon doe en ik daar niet eens over na hoeft te denken. Het is namelijk een soort knop die omgaat waardoor ik in een keer in diepe rust ben.

Ik ging op onderzoek bij mezelf en kwam erachter dat dit naar mijn kindertijd terug gaat. In de voormalige DDR was geen welvaart, maar ook geen honger. Er werd uitgerekend hoeveel per gezin nodig was om gezond en gevoed te blijven. En met zegels kregen wij vervolgens datgene toebedeeld. Wat er gebeurde, is dat mensen zonder gemopper voor alles wat nodig was in de rij gingen staan. Er was tenslotte geen keuze, maar je kreeg ook gewoon wat je nodig had, iedereen werd voorzien.

“Geduld betekent niet passief volharden. Het betekent verziend genoeg zijn om op het eindresultaat van een proces te vertrouwen. Wat betekent geduld? Het betekent naar de doorn kijken en de roos zien, naar de nacht kijken en de dageraad zien.' - Elif Shafak

Nu ik tijd heb om hierover na te denken is mij duidelijk welk patroon ik heb ontwikkeld:

Als ik iets nodig heb of wil hebben, dan ga ik in de rij staan en wacht ik geduldig. Want ik krijg uiteindelijk vanzelf wat ik wil. Geen wonder dat ik een soort staat van meditatie ontwikkelde om met honderden andere mensen in een rij te staan en te wachten. Daar staan, heerlijk op mijn plekje, diep geworteld in de aarde, dromend naar de toekomst, kijkend naar de huizen, mensen, bomen, vogels, luisterend naar alle geluiden en gesprekken die als golven langs mij heen gaan en toch in mijn eigen bubbel staan.

Ik heb dit zo vaak en zo lang gedaan dat het later in mijn leven gewoon vanzelf ging. Is er een rij, hop...zen.

Mijn rust

Het terughalen van een ontspannen en rustig gevoel in mezelf heb ik zo vaak geoefend, dat het nu in mijn systeem hoort.

De uitdaging in het hier en nu zit hem er in de balans tussen beiden te vinden. De onrust is mijn drijfveer en de rust balanceert de boel. Samen heb ik ze nodig voor het evenwicht, die ik lang geleden ben zoek geraakt.

En ontdek ik dat net als onrust en rust, ook een gevoel van veiligheid in mijzelf zit.

En die balans oefen ik elke dag tijdens de vele wandelingen in de natuur. Zonder woorden, zonder gezelschap, brengen die mij weer dichter bij mezelf. Ik maak dan geen kilometers, maar ik loop met de intentie alles om mij heen te zien, voelen en horen. Als ik in detail naar de ritselende bladeren aan de bomen luister en mijn voetstappen op het bospaadje hoor, als ik steeds meer verschillende geluiden van tig vogels ontdek en de krekels hoor zingen, dan, ja dan ben ik in het hier en nu en komt de rust vanzelf mijn lijf binnen.

Mijn adem wordt rustiger, de spanning in mijn middenrif verzacht en de frons op mijn voorhoofd verdwijnt. Ik blijf dan ook regelmatig staan en kijk omhoog de bomen in. Hoe langer ik blijf staan, hoe meer prachtige dingen ik ontdek daar hoog boven in de boomtoppen.

Uiteindelijk sla ik dit op in mijn lijf. En op vervelende of drukke momenten, zoals bijvoorbeeld een lange rij, bedenk ik eerst dat ik nu toch geen keuze heb en wandel in mijn hoofd naar het bos. Voor ik het weet ben ik aan de beurt.

En als ik daarna verder loop, betrap ik mezelf op een zachte glimlach...

Liefs,

Nicole

Trouwens, ik (Daphne) vind het interessant om over anderen hun leven te horen. Ken jij iemand of heb je zelf een ervaring met het vinden van innerlijke rust en wil je hier graag over vertellen, neem dan contact met me op via onderstaande formulier. Tijdens een goede kop thee luister ik graag naar je verhaal en bespreken we hoe en wat.