Ik (jongen/ meisje)

"Volgens mij heb je naast een jongen gelegen", zei mijn vader tegen mij. In eerste instantie begreep ik deze opmerking niet, maar later zag ik de connectie die hij maakte: ik had kortgeknipte haren, liep graag in broeken en droeg wijde bloezen. Stiekem moest ik giechelen toen ik, bij mijn vriendin achterop de fiets, werd nageroepen: "Hey, kijk, die jongen zit achterop bij een meisje!". Ik wilde namelijk liever een jongen zijn.

Dis maman, pourquoi je suis pas un garçon?

Zeg mama, waarom ben ik geen jongen?

Ik was het eerste kind, een meisje, en kwam voor de jongen, mijn broer die bijna vijf jaar later werd geboren. Dat was wat mijn vader bedoelde. Ik kreeg bij mijn geboorte een hele grote beer van hem cadeau en later voetbalwedstrijden op het pleintje of wilde schommelsessies in de speeltuin. Natuurlijk gingen we naar de racewedstrijden op het circuit van Zandvoort en keken we naar tv series als Floris en Ivanhoe.

Later speelde met de blokken en de autootjes van mijn broertje, ik bouwde er een hele nieuwe wereld mee in zijn slaapkamer. We verzamelden samen Lego Space waarmee we uren zoet waren en keken we elke week uit naar de nieuwste afleveringen van MacGyver, the A-team en Knightrider.

Puisqu'il faut choisir, à mots doux je peux le dire

Aangezien hij moet kiezen, kan ik het met zachte woorden zeggen Sans contrefaçon je suis un garçon

zonder doen alsof ben ik een jongen

Idol

Maar mijn grootste heldin was stiekem eigenlijk Tika van Ti-Ta Tovenaar. Ik wilde het liefst zoals haar zijn, een vrouw maar met de kleurige hippie kleding en lange blonde vlechten zat ze ergens tussen meisje en jongen, tussen meisje en vrouw. Ze was slim, watervlug en handig.

Foto van Facebook

In vergelijking met haar was ik vooral onhandig. Lichamelijk onhandig. Tijdens het voetballen kreeg ik geheid de bal tegen mijn neus, bij het leren fietsen reed ik gewoon tegen een garagedeur op en met de gym werd ik altijd als laatste gekozen. Rondjes rennen op de atletiekbaan eindigden in een aanval van hyperventilatie en op dansles kreeg ik die choreografie maar niet in mijn hoofd: met mijn armen in de meest rare standen stond ik elke keer een tel te vroeg of te laat op de aangewezen plek.

Onhandig.

Jongensachtig

Ik was in strijd met mijn eigen lichaam. En die strijd werd harder toen mijn lichaam vrouwelijker werd. Ik verstopte mijn borsten in strakke sport-bh's omdat ze zo schudden tijdens het rennen, mijn ongesteldheid kwam altijd onaangekondigd heftig op het verkeerde moment en over jongens wil ik het vandaag liever niet hebben (dat is een boek op zichzelf waard).

Mijn grote collectie spijkerbroeken kocht ik bij de Jeanscenter, ik denk dat ik maar twee of drie rokken heb gehad. Voor kerst heb ik ooit een keer een mooie jurk voor mezelf genaaid, maar ik heb die zelden aangehad. In plaats daarvan zocht ik 'houthakkers' bloezen in de Hij en wisselde ik met mijn kapsels tussen wilderige Marilyn Monroe lokken en korte kopjes. En dus voelde ik me trots toen ik als jongen werd nageroepen.

Een van de redenen waarom ik me dan ook tot mijn superstar Mylene aangetrokken voelde was dat ze zich in haar clips vertoonde als jongensachtige vrouw, gekleed in mannen kleren, een Libertine, iemand die de regels brak. In haar lied Sans contrefaçon tipte ze dat aan en stroomde ze mee met een eeuwenoude onzichtbare cultuur: dat van vrouwen die zich verkleden als man om te kunnen doen wat ze graag willen doen.

Tout seul dans mon placard, les yeux cernés de noir

helemaal alleen in mijn kast, de ogen zwart omlijnt À l'abri des regards, je défie le hasard

Achter gesloten deuren, tart ik het toeval Dans ce monde qui n'a ni queue ni tête, je n'en fais qu'à ma tête

in deze wereld die staart noch hoofd heeft, doe ik alleen wat ik wil Un mouchoir au creux du pantalon, je suis chevalier d'Éon

Een zakdoek in de holte van de broek, ik ben chevalier d'Eon

Dubbel

Nou wilde ik niet per se een man zijn en dus ben ik me toch uiteindelijk vrouwelijk gaan gedragen. Maar het voelde als een versplinterde rol: sexy zijn maar me dat helemaal niet voelen, vrouwelijke kleding shoppen terwijl dat nooit echt mijn stijl was, beugel bh's dragen terwijl die altijd in mijn ribben prikten. Terwijl mijn vader me altijd plaagde en zei dat ik ooit waarschijnlijk in mijn spijkerbroek het ja woord zou geven, ben ik zelfs in een jurk getrouwd. Ik had geen perfecte borsten, wilde liever niet mijn benen scheren en egaal bruin worden onder de zonnebank of op het strand was eigenlijk niet voor mij weggelegd. Ondanks dat ik steeds minder zin had om aan die 'mooie' vrouwelijke norm te voldoen, bleef ik het proberen.

Totdat mijn lichaam veranderde.

Menopauze

Mijn menstruatie was altijd al onregelmatig, dan weer heftig dan weer niks, er was geen touw aan vast te knopen. Van mij konden die momenten gestolen worden, ik had geen behoefte aan een familie, dus waarom? Zo rond mijn 40ste werden de maandstonden steeds minder en sloeg ik soms hele seizoenen over. En op mijn 43 verjaardag, net een paar maanden nadat ik mijn eigen wereld op zijn kop had gezet en besloot alles anders te doen dan anders, had ik officieel mijn laatste menstruatie. Wat ik altijd al wilde, dat vrouwelijke gedoe laten zijn voor wat het was, werd waarheid in een kleine slaapkamer op een camping in het noorden van Spanje.

Afscheid

Maanden later, toen ik me werkelijk besefte dat de maandstonden nooit meer zouden terugkomen, heb ik een hele nacht liggen huilen om het verlies van de periode als vruchtbare vrouw. Die nacht heb ik afscheid genomen van een stuk van mijn leven waar ik eigenlijk nooit van heb kunnen genieten.

Dat afscheid was dan ook het begin van iets nieuws: een ontdekkingstocht naar het weer leren 'bezielen' van mijn eigen vrouwelijke lichaam, maar nu zoals het werkelijk was.

Tour à tour on me chasse de vos fréquentations

een voor een jaag je me weg van je dates Je n'admets qu'on menace mes résolutions

Ik sta niet toe dat ze mijn resoluties bedreigen

Je me fous bien des qu'en-dira-t-on, je suis caméléon

het kan me niet schelen wat ze zullen zeggen, ik ben een kameleon

Polariteiten

We leren dat je het ene of het andere bent en volgens de norm is mijn lichaam dat van een vrouw. Maar we bestaan uit polariteiten. In mij is er ook een mannelijk deel. We bestempelen het ene als goed en het andere als slecht, maar we bestempelen daarmee ook delen van onszelf, delen die een intrinsiek onderdeel van onszelf zijn, als onacceptabel.

Door niet meer te voldoen aan het beeld van de perfecte vrouw, jong en vruchtbaar, relaxte ik ook in mijn eigen lichaam. Inclusief opvliegers en rusteloze benen. Officieel buiten de norm vallen, was makkelijker dan officieel binnen de norm proberen te blijven.

Op levensgebied had ik besloten om buiten de lijntjes van de maatschappij te leven en maakte me niet meer zo druk om wat anderen dachten. Terwijl ik mijn menopauze had gehad, begon ik me mannelijker te voelen dan ik ooit had durven dromen: ik had de Camino gelopen, met kratten vol groente en fruit gesleept en als een echte MacGyver mijn eigen huis gebouwd.

Maar terwijl ik mijn menopauze had gehad, begon ik me ook meer vrouw te voelen dan ooit tevoren. In een tweedehandswinkel kocht ik hippie kleding zoals Tika in de tv-serie altijd droeg en ligt mijn bescheiden kledingkast nu vol met rokjes, jurken en strakke topjes, ik heb, denk ik, maar een of twee spijkerbroeken die ik eigenlijk nooit aan doe. Ik voel me sexy, niet om hoe ik ben maar om wie ik ben, ergens tussen man en vrouw.

Nieuwe fase

Als ik nu in de spiegel kijk, weet ik dat er weer in een nieuwe fase aankomt. De verandering in mijn hormoonhuishouding is te zien aan mijn lichaam. Het voelt ongemakkelijk: strakke topjes en korte rokjes laten rolletjes zien die ik voorheen nooit had, de lijntjes om mijn ogen zijn nu echt duidelijk aanwezig en dat kleine buikje steekt triomfantelijk naar voren.

Mijn lichaam verandert en dus ga ik weer door een nieuwe periode van aanvaarding. Maar deze keer wordt de acceptatie zachter en ronder dat weet ik zeker:

Sans contrefaçon je suis une femme ausi!

Want zonder doen alsof ben ik ook een vrouw!

Ik heb hierover een mooie vraag voor in je journal: 'Waar beoordeel ik een kant van mezelf als onaanvaardbaar, omdat ik me liever identificeer met de andere kant?'

Liefs,

Daphne

Trouwens, als je je inschrijft op mijn blog krijg je twee-wekelijks mijn nieuwe essays in je mailbox, maar ook extra verdieping in het thema door video's, websites en meditaties die ik op het internet vond.