Mijn superstar versie

Wie is de superstar versie van jou? Dat is de vraag die Anne Quaars me stelde tijdens een van haar webinars. Ik weet niet meer hoe ik bij haar terecht kwam, maar ik zat daar omdat ik een beetje vast zat met mijn blog, met mijn schrijven, met mijn boek, met alles eigenlijk. Ik was in een rondje terecht gekomen en had een duwtje in de juiste richting nodig, een duwtje uit die cirkel en zij leek me de persoon die me daarbij kon helpen.

Ik had de perfecte persoon gevonden: ze houdt van verhalen vertellen, haar website is creatief en ze blijkt iemand als ik. Iemand die zichzelf duizend en een vragen stelt en daarna op onderzoek uit gaat. Bij zichzelf, bij anderen en in tarotkaarten.

Ze liet me verder kijken dan dat mijn neus lang was, als een adelaar afstand nemen om te zien waar ik me gecompromitteerd had door, zoals zij zegt, de trucjes van anderen over te nemen en dus mijn eigenheid te verliezen. Met andere woorden, ze liet me weer buiten mijn zelf geconstrueerde box kijken.

Superstar

Daar zat ik, achter het scherm, vanwaar ze de ene vraag na de andere op ons afvuurde. Ik schreef met haar mee, te veel om meteen mee aan de slag te gaan, genoeg om over na te denken.

De vraag: "Wie is de superstar versie van jou?" bleef hangen.

Op zichzelf lijkt dit een rare vraag, want hoe kun je jezelf nu met bijvoorbeeld Beyoncé vergelijken? Toch schreef ik hem groot op want ik wist, daar is waarheid te halen. Ik had dit psychologische trucje namelijk al eens eerder toegepast. Door te kijken waar je stiekem een beetje jaloers bent op jouw held, te verwoorden wat je mooi, goed en sterk vindt in die persoon, leer je wat jouw waarden en normen zijn en hoe jij dat eigenlijk wilt uiten. Want wat die superstar heeft, zit in essentie ook in jou.

“Creativiteit is heilig en het is niet heilig. Wat we maken, is enorm belangrijk en het maakt helemaal niets uit. We zwoegen alleen en we worden vergezeld door gidsen. We zijn doodsbang en we zijn dapper. Kunst is een verpletterende taak en een prachtig voorrecht." - Elizabeth Gilbert

Het mooie is, door die vraag van Anne kwam ik weer terug bij diegene die mij al vaker uit de shit had gehaald. De superstar die me door meerdere diepe dalen hielp: toen ik vocht met me zelf, was ze daar, toen ik ziek was, was ze er ook en toen ik uiteindelijk mijn baan verloor ving haar muziek me op.

Nu vraag je je natuurlijk af, wie is die superstar van jou, Daphne?

Ik wil dat best met je delen, maar ik schaam me er eigenlijk een beetje voor. Want als je haar naam in Frankrijk noemt, kijken ze je een raar aan. Dan merk je dat ze je peilen, dat ze proberen te ontdekken of ze je verkeerd hadden ingeschat of niet: "Ben jij lesbisch????"

All inclusive

En dat zegt meteen heel veel over haar. Ze is introvert maar ook excentriek. Ze houdt er van te choqueren, schroomt de combinatie liefde, seksualiteit en de dood niet, maar ze is heeft ook heel lieflijk repertoire. Haar stem, haar uitbundige kostuums, maar vooral haar lichaam is vanaf dag een haar verkooppunt, waardoor veel van haar fans vooral uit de LGBTQ scene komen.

Ze is 'all inclusive' zeg maar. Niet bepaald om in een doosje te stoppen. En dat is apart.

Haar naam? Mylene Farmer

Hoe ik haar ooit ontdekt heb, zo voor de tijd van het internet en YouTube, kan ik me niet meer herinneren, maar als ze op de radio was, dan ging het volume omhoog en de dansschoenen aan. Mijn broer had dat onthouden. Het was 1995 en op een avond kwam hij naar boven rennen om me te zeggen dat 'die roodharige Franse zangeres die jij zo leuk vindt' een nieuwe cd had opgenomen. We bekeken de video clip en daar bleef het toen bij: haar cd was niet in de platenzaak in het dorp te koop.

Later bleek mijn nieuwe vriendje een grote fan van haar. Zo groot zelfs dat hij, als hij met zijn ouders in Frankrijk was, altijd op zoek ging naar haar nieuwste cd's. We luisterden samen alle liedjes, ze ging mee op onze autoritten en uiteindelijk kochten we, toen die uitkwam, samen haar nieuwste singel ergens op de grens van België.

Ik zat op dat moment in therapie. Ik werkte in de keukenbranche, was al een jaar lang van baan naar baan gestapt en liep daar uiteindelijk weer tegen mijzelf op. Ik kreeg, opgenomen op een bandje, een aantal oefeningen mee naar huis die ik elke dag moest doen. Mijn vriend verhuisde op die momenten naar het kantoortje, de huiskamerdeur ging dicht en de koptelefoon op. Een half uur lang luisterde ik naar de stem mijn therapeute, daarna luisterde ik naar Mylène. L' Âme Stram Gram was het signaal dat de deur naar de woonkamer weer open kon.

Een nieuwe ervaring

Kort daarna, in 1999, besloten we voor het eerst naar een concert van haar te gaan. Door de opkomst van het internet konden we met een geleende creditcard online makkelijk de tickets voor Parijs bestellen. Daarna, tijdens de verhuizing heb ik ze waarschijnlijk in de oud papier doos in plaats van de bewaardoos gestopt, dus Parijs ging aan onze neus voorbij. Maar we kregen een tweede kans en een half jaar later stonden we in Douai helemaal achteraan toen Mylène op spectaculaire manier het concert opende.

Haar concerten bleken een afgerond verhaal, met een 'aankomst' en een 'vertrek'. Ze nam ons twee uur lang mee op een reis door haar universum, waarna ze ons weer losliet. Het was wennen, maar toen het concert afgelopen was, stond iedereen gewoon te huilen. Het was alsof ze je even mee kopje onder nam in haar emoties, haar 'wonder'-land, waarna je er aan de andere kant als een nieuw mens uit kwam.

"De beoefening van magie bestaat uit dat wat niet begrepen wordt, op een onbegrijpelijke manier begrijpelijk te maken" - Carl Jung

Ze kreeg het voor elkaar om de grenzen tussen haar innerlijke wereld, haar emoties en die van ons te vervagen, waardoor we ondergedompeld werden in onbekende wateren. Bekende liedjes werden door haar tot een nieuw verhaal geweven en dat gaf een gevoel van bondgenootschap in het publiek.

Ik moet zeggen dat ik daarna andere concerten heb gezien, maar niet een nam me mee op reis zoals die van Mylène.

Pick me up

Vanaf toen hielden we internet goed in de gaten voor nieuws en de aankondiging voor het volgende concert. Deze keer bewaarden we de tickets als heilige relikwieën, maar werd ik midden in Parijs ziek. We stonden eigenlijk al voor de deur van het concertgebouw, dus we gingen toch gewoon. Ik was er wel en niet bij: we besloten dicht bij het sanitair te gaan staan, zodat ik soms even weg kon.

Het was een raar jaar geweest. Ik was vaak ziek geweest en er was gedoe, veel gedoe op mijn werk. Dus toen ik een jaar later op YouTube uiteindelijk de video van het laatste nummer kon bekijken, raakte het me diep. Ze raakte me in mijn pijn en ik kon niks anders dan huilen.

Ik was ondertussen mijn baan kwijt geraakt, maar het was eigenlijk al een tijdje een te klein jasje geweest. Het begon met de ziekte van Pfeiffer en een zwaar ontstoken oog. Toen ik terugkwam op mijn werk was er iets veranderd en ik merkte dat ik niet meer paste. Net als Mylène in die clip, besloot ik voor mijn eigen groei, dat jasje uit te doen.

Ik zat daarna anderhalf jaar thuis. Had ik een slechte dag, dan begon ik met een dvd van Mylène en om de twee weken bezocht ik weer mijn therapeute. Tijdens een meditatie gebruikten we haar als voorbeeld, om te onderzoeken waar mijn persoonlijke grenzen lagen en hoe ik die wilde bewaken. De foto van haar die bij dat moment hoorde, zat jaren lang in mijn agenda.

Een gevolg van de therapie was dat mijn relatie strandde. Aan het eind kochten we samen nog voor de laatste keer tickets voor Mylène's nieuwste concert, ook al wisten we dat we er nooit meer samen heen zouden gaan. In 2009 ben ik daardoor nog twee keer met een vriend naar haar, het voor mij laatste, concert geweest.

Er weg van zijn

In 2013 vertrok ik naar de VS, ik had haar nieuwste cd al niet meer gekocht en voor haar concert dat jaar zat ik te ver weg, aan de andere kant van de oceaan. Ik zocht haar soms nog wel eens op op YouTube, maar de map die mijn ex had gemaakt met alle mp3's van haar, opende ik eigenlijk niet. Het resoneerde niet meer, dus vergat ik haar langzaam.

Tot ik deze vraag weer eens voorgeschoteld kreeg.

En sinds dien 'praten we weer'. Ik heb dat concert uit 2013 bekeken en de mp3's uit de kast gehaald. Ze raakt me weer en ze reist opnieuw met me mee: naar de groentetuin, het toilet, de douche. Ze schalt over het veld vanuit onze nieuwe draagbare luidspreker en ze danst met me mee door ons huis.

"Alleen wanneer we speels zijn, kan het goddelijke eindelijk serieus worden met ons. Maak ruimte in je ziel zodat al deze paradoxen gelijkwaardig kunnen zijn en ik beloof je - zo kun je alles maken." - Elizabeth Gilbert

Haar dualiteit, haar plezier, haar melancholie, haar teksten, haar breekbare stem. Met haar zachte kant en haar scherpe randje is ze de superstar versie van mij.

Nee, ik vind niet alles mooi wat ze maakt en ik snap waar ze soms mensen tegen het zere been schopt of op de tenen trapt. Maar ze speelt daarmee op een manier die mij aanstaat. Ze ziet de wereld als een slinger, de ene keer is ze aan de ene kant van haar emoties en de andere keer aan het andere uiterste. Ze geniet van deze veelzijdigheid en het effect dat haar diversiteit en creativiteit op haar fans heeft.

En dat is waar ze mijn superstar versie raakt:

Ze speelt met woorden, ze is poëtisch, ze verzint soms nieuwe woorden voor haar gevoelens. Ze schaamt zich niet voor het effect van drama, met haar manier van confrontatie durft ze heilige huisjes om te gooien. Tijdens haar concerten laat ze een vrijheid, humor en dankbaarheid zien, samengeweven tot een afgerond verhaal, een reis, een droom.

Ik herken in haar het constant opnieuw balanceren, het kwetsbaar openstellen voor andere waarheden, de acceptatie van dualiteit, van binnen en om haar heen.

Ik herken in haar het ja zeggen tegen het licht én tegen het donker, het proberen daar het plezier en de humor in te zien, zonder de melancholie te ontkennen.

Dit weer duidelijk krijgen helpt me om nog meer buiten mijn eigen te nauwe box te stappen en te durven. Het te durven om mijn website om te gooien en moediger te zijn in wat ik deel.

En om dat wat ik deel dichter bij mij zelf te houden.

"Creatief recht betekent simpelweg geloven dat je hier mag zijn en dat je - alleen al door hier te zijn - een eigen stem en visie mag hebben." - Elizabeth Gilbert

Volgend jaar 'zien' we elkaar weer: gister heb ik een ticket gekocht voor wat misschien wel haar laatste concert gaat zijn. Ik kijk er waarschijnlijk het hele jaar reikhalzend naar uit, met de e-ticket opgeslagen op drie verschillende plekken: deze keer zal ik het niet missen!

En jij? Vertel me in de commentaren hieronder: wie is de superstar versie van jou? (En natuurlijk waarom)

Liefs,

Daphne

Voor jullie heb ik een YouTube lijst gemaakt: Daphne drinkt thee met Mylène Farmer. Neem een bezoekje en laat je verrassen door het bijzondere universum van Mylène.