Vrede, het stille midden
Ik wil geen kant kiezen.
Ondanks dat dit vaak wel van je wordt verwacht.
Je mag niet zeggen dat beide kanten verliezen hebben,
dat beide kanten pijn hebben,
dat beide kanten hun redenen hebben.
Je moet kiezen voor wie je 'bent'.
Het is niet dat ik niet het onrecht zie: ik zie wat er gebeurt.
Ik keur het ook niet goed.
Elk onrecht dat een wezen wordt aangedaan, elke actie tegen het leven, keur ik af.
Maar het kiezen van een kant maakt in mijn beleving de verdeling onder ons juist groter.
En het onrecht daarmee ook.
Omdat we vanuit ons 'gelijk' namelijk niet meer in gelijkheid kunnen denken.
Als ik dan moet kiezen dan wil ik voor iedereen en alles kiezen,
voor gelijkheid,
voor samen,
voor een.
Ik wil van duel-iteit naar eenheid.
Ik wil een brug zijn, een berg, de stilte in de storm.
Ik wil de visie zijn naar een nieuwe manier van samenleven:
SAMEN-leven.
Hoe moeilijk dat ook is, hoe onbereikbaar dat ook lijkt.
Ik wil zien waar elk mens vandaan komt,
zien welke wonden elk mens draagt,
de menselijkheid in elk van ons zien.
Maar gister hoorde ik vooral haat spreken.
En ondanks dat er wordt gezegd dat haat komt vanuit elkaar niet begrijpen,
zag ik in dat het van dieper komt, veel dieper.
Haat komt vanuit een gevoel overwonnen te kunnen worden.
Onze idealen overrompeld en weggevaagd.
Het idee dat we "straks allemaal met een hoofddoekje" rondlopen.
Haat komt voort uit een gevoel van ongelijkheid,
het er niet toe doen,
het niet gehoord worden.
Terwijl elk leven, van elk wezen, evenveel waard is.
Zo werkt Gaia nou eenmaal.
Toch.
In onze witte, westerse samenleving hebben we anders geleerd.
Al eeuwen zien we anderen als minder.
We rukten ze uit hun land weg,
verkochten ze als slaaf,
moordden ze uit...
En we zochten "a land without people for people without land."
Maar er woonden wel degelijk MENSEN.
Het is tijd om die schuld te vereffenen,
het verleden recht te zetten,
met nieuwe moed te beginnen aan een toekomst SAMEN.
Daarvoor moeten we wel ZIEN:
Het is juist nu belangrijk getuige te zijn van alle onrust en oneerlijkheid in onze wereld.
De oneerlijkheid van alle kanten.
Niet alleen onze pijn,
maar ook dat wat we de ander hebben aangedaan,
dat wat anderen elkaar aandoen.
Als we niet zien waar het scheef staat, kunnen we het ook niet veranderen.
Daarom zeg ik tegen ALLE kanten: ik zie je.
Ik zie je pijn,
ik huil met je mee,
ik huil voor jou,
maar ook voor mij.
Want wat met jou gebeurt, gebeurt ook met mij.
Wat met jou gebeurt, heeft ook met mij te maken.
Met mijn verleden, mijn heden en mijn toekomst.
En daarvoor moet ik me openstellen, mijn hart openen om in te voelen.
Mijn menselijkheid leggen naast die van de ander.
Begrijpen dat in elk ons bloed rood kleurt,
we dezelfde lucht ademen,
we op dezelfde aarde wonen,
we dezelfde rechten en plichten hebben.
Ik kies dan ook voor de mensheid.
En voor Gaia.
Maar vooral voor vrede.
Echte vrede.
Vrede is niet hetzelfde als de een wint van de ander,
dat hebben we al eeuwen kunnen ervaren:
Ondanks dat er daardoor 'vrede' ontstaat,
blijft er van alles onder de oppervlakte rommelen,
haat dat er ooit weer uit moet: nu.
Nee...
Echte vrede is heling, aan beide zijden, met dezelfde hoeveelheid inzet en hulp.
Echte vrede begint met begrip, vanuit alle kanten bezien, ook door de hand in eigen boezem te steken.
Echte vrede begint met vergeving, van iedereen betrokken, met dezelfde moed en intentie.
Echte vrede, eentje moet daarvoor de eerste zijn:
Laat het ons zijn.
Gisteren trok ik deze kaart:
Het zegt: Kick-start the healing process by surrendering all judgment and hurt. Het leek me een mooie kaart om te gebruiken voor deze tijd en als inspiratie voor deze tekst.
Namaste!
(het heilige in mij ziet het heilige in jou)
Daphne
