Daphne drinkt thee met Lizette

Thee drink ik niet altijd alleen. Thee drinken met een ander is voor mij een moment van diepgaande gesprekken. Er komen dan vaak bijzondere thema’s op tafel en mooie verhalen boven. Samen thee drinken geeft mij de mogelijkheid om mijn leven en mijn visie op een ontspannen manier te vergelijken met die van de ander. Daarom ben ik begonnen met een serie: Daphne drinkt thee met. Vandaag drink ik thee (of toch liever koffie?) met Lizette Klein van de website Zettje over het leven.

De foto's in dit artikel zijn gemaakt door Lizette

Lizette heb ik leren kennen nadat ik haar oproep voor bloggers op haar website zettje-mijn-leven las. Ik struinde wat door haar pagina en voelde me er al snel ‘thuis’. Kletsend over mijn ideeën voor een gastblog ontdekten we dat we, ook al komen we van een ‘andere richting’, heel veel overeen hebben.

We ‘vechten’ met dezelfde dingen, zoals overprikkeling, pijn in ons lichaam, maar ook in het pad van acceptatie van onze ‘gesteldheid’ vinden we elkaar. Want haar niet aangeboren hersenletsel heeft Lizette gedwongen opnieuw te beginnen en anders met haar tijd en energie om te gaan. Tijd voor een theetje dus. En terwijl ik een paar weken geleden bij haar aan de koffietafel zat, schuift Lizette vandaag dus bij mij aan in mijn kleine virtuele theetuin.

Lizette is, zoals ze het zelf noemt, het Team achter haar website waar ze praat over haar NAH. Ze weet heel goed dat niemands leven alleen maar over rozen gaat, ups en downs horen er nou eenmaal bij. Ze gelooft dat je moet genieten van de ups en veel kan leren van de downs. Ze wil met een positieve kijk en een gezonde dosis zelfreflectie op zoek naar mooie inzichten, meer begrip en nieuwe ideeën. Daarnaast wil ze open zijn over wat haar is overkomen om zo begrip en verbinding te vinden met anderen die zich in een soortgelijk schuitje bevinden. En het bijzondere is, ze wil die anderen ook een podium bieden om hun verhaal te doen. Zoals ze schrijft op haar pagina: ‘geven wij elkaar een ‘Zettje’ in de goede richting.’

Lizette vroeg me om haar een interview af te nemen in plaats van haar zelf een verhaal te laten schrijven, omdat dat met haar brein beter werkt en ze zo beter haar verhaal kwijt kan. Door haar aandoening dwaalt ze namelijk wel eens af. Daar doe ik niet moeilijk over, dus laten we beginnen:

Lizette, je hebt een niet aangeboren hersenletsel. Wat is dat en hoe is dat zo gekomen?

‘Niet Aangeboren Hersenletsel’ (NAH) is letsel aan de hersenen die je niet vanaf geboorte hebt, maar ergens in je leven hebt opgelopen. Al mijn hele leven loop ik met mankementen, maar deed vooral zelf of er niets aan de hand was, bovendien weet je niet wat een ander voelt dus denk je dat het er bij hoort. Na een lange periode van stress, door een voor mij heel onverwachte scheiding, jarenlang gebruik van de anticonceptiepil, ontstekingen door reuma, een operatie aan hartritmestoornissen en het mogen stoppen met de daarbij behorende bloedverdunners, kreeg ik op 21 juni 2017 een herseninfarct. Een kleintje werd mij verteld en na een ‘koffiezet test’ mocht ik de volgende dag naar huis, met wat later bleek grote gevolgen in mijn dagelijks leven.

“Het gewone leven is mij veel te druk, ik ben snel overprikkeld en altijd moe, dit is iets wat bij een NAH past.”

De gevolgen

Wat is er door je hersenletsel in je leven veranderd?

Vroeger kon ik alles, ik was een enorme bezige bij. Ik werkte, zat in de ouderraad van de basisschool, gaf feestjes voor gerust 50 man inclusief een lopend buffet. We hadden een groot huis en een heel rijk sociaal leven. Nu is het het tegenovergestelde, altijd een worsteling met mijn eigen bezige bij zijn. Altijd creatieve ideeën in mijn hoofd, maar ik moet mijn dagen doseren. Inmiddels ben ik, na diverse trajecten, afgekeurd voor een werkend leven en zit ik vooral in mijn eigen thuis cocon. Het gewone leven is mij veel te druk, ik ben snel overprikkeld en altijd moe, dit is iets wat bij een NAH past. Omdat ik de gelukkige winnaar ben van meerdere aandoeningen, waar ook nog veel fysieke pijn bij komt kijken, heb ik een extreem laag energie niveau. Ik ben een ander mens, dat vind ik deels vervelend, maar hoe gek het ook klinkt het heeft mij ook veel gebracht, vooral rust in mijzelf.

Klopt het als ik zeg dat je vooral een lichamelijke verandering bent doorgegaan?

Eigenlijk ben ik juist meer een mentale verandering door gegaan. De meeste van mijn fysieke klachten heb ik al zolang ik mij herinner, maar daar is op het vlak van ‘omgaan met’ in de jaren weinig mee gedaan. Pas toen ik hersenletsel opliep, ging ik een traject in om hier mee om te gaan, wat mij uiteindelijk ook meer berusting gaf in mijn fysieke kwalen. Mijn mindset is nu beter dan ooit te voren en dat terwijl er niets meer vanzelf gaat, maar wel veel bewuster. De combinatie is erg lastig; wil mijn lijf niet, dan haakt mijn hoofd ook eerder af en dat ook andersom. Mijn dagen zijn altijd afgemeten om de balans in de gaten te houden.

Welke aanpassingen heb je daarom moeten doen in je leven?

Eigenlijk heb ik mijn hele leven moeten omgooien maar dan wel met beleid, niks meer in een rap tempo maar ‘go with the flow’. Het leren luisteren naar mijn lijf en hoofd heeft mij heel veel opgeleverd, hierdoor kan ik mijn grenzen beter bewaken. Echt alles is anders! Daar waar ik vroeger voorop liep in het feestgedruis, maak ik nu keuzes over waar ik heen ga. Is het mij het waard? Op alles wat je in het gewone leven doet, moet ik bewuste keuzes maken, altijd wikken en wegen. Ongeveer 85% van mijn tijd ben ik thuis, soms maak ik een uitstapje, maar meestal is dat de fysio, een arts of een paar boodschapjes. Veel mentale en cognitieve aanpassingen dus, maar door mijn andere aandoeningen heb ik ook hulpmiddelen; ik loop inmiddels met een stok voor mijn evenwicht en tegen het zwalken, ik heb een invalide parkeerkaart en een driewielfiets. Dit waren heftige stappen maar als je eenmaal snapt dat het je helpt ben je er toch gewoon super blij mee.

"Mijn mindset is nu beter dan ooit te voren en dat terwijl er niets meer vanzelf gaat, maar wel veel bewuster."

Er mee om leren gaan

Dat zijn grote aanpassingen, hoe heb je geleerd om daar mee om te gaan?

Er mee leren omgaan was een enorm zware weg, vooral omdat ik eerst niet echt in de gaten had waar ik last van had. Ik ging gewoon door zoals ik het altijd had gedaan: knallen en mijzelf helemaal naar de kloten laten gaan. Het waren vooral mijn kinderen die de veranderingen zagen. Zelf stopte ik een hoop weg, met achter de schermen veel huilbuien, frustratie en boosheid.

Na de revalidatie putte ik mijzelf nog steeds erg uit, met het gevolg dat ik regelmatig ergens op straat of in een winkel voor okkie ging. Mijn hoofd zei: Zo, we zetten het lijf gewoon uit!

Om die reden werd ik doorverwezen naar Hersenz om een traject te gaan volgen: ‘Omgaan met Niet Aangeboren Hersenletsel’. Je werkt daar in een groep aan een aantal modules met onderwerpen als Denken en doen, Emoties en gedrag, Energie, Bewegen, Communicatie en Thuis. Nog steeds dacht ik: zo erg is het toch niet! Maar het bleek het beste wat ik ooit gedaan heb in mijn leven. Eigenlijk zou iedereen een deel van dit traject al op school moeten kunnen volgen.

Welk deel van het traject vind je dan zo belangrijk?

Eigenlijk is dat niet perse één deel, maar meer de rode draad. Voelen hoe je in je hoofd zit en in je lijf. Dat de techniek en de signalen van een lichaam heel veel aangeeft over hoe je ergens instaat en als je je daar bewust van bent het heel veel klachten als bijvoorbeeld Burn Out zou kunnen voorkomen.

Door jouw aandoening is je leven flink op zijn kop gezet. Welke dingen moet je daardoor echt laten?

Er zijn veel dingen die ik moet laten, maar soms doe ik iets toch en neem ik de gevolgen voor lief omdat ik het wil. Maar spontaan op stap gaan, lange gezellige borrels, hapje eten, bios, museum bezoeken, uren kletsen met vriendinnen… De spontaniteit is er wel van af.

Als mijn kinderen gezellig langskomen is dat voor mij een opgave en ook als ik naar hun ga. Ook was ik altijd de helpende hand op feesten en partijen, maar ik ben nu blij als ik een beetje normaal iets bij kan wonen.

Wat mis je nog het meest?

Gewoon onder de mensen zijn, ik ben een mensen mens maar alles is snel te veel. De spontaniteit mis ik ook erg maar dat begint nu toch wel een beetje te wennen dat plannen.

“Aan huis gekluisterd zijn, nooit zomaar ergens heen kunnen gaan en voordat je iets kunt doen dat daar eerst een heel gedoe aan vooraf moet gaan.”

Een NAH is soms vrij onzichtbaar voor anderen. Hoe voel jij je erbij dat de wereld en het leven daar geen rekening mee lijken te houden?

Dat is een lastige, je zou willen dat er rekening mee gehouden wordt, maar aan de andere kant kun je niet opeisen dat de wereld stopt omdat je wat mankeert. Dus moet je echt zelf je maatregelen nemen. Ik heb nog wel een poging gedaan met een ‘Covid virus’, voor mij een enorm prettige tijd, maar ja daar zijn er dan zoveel de dupe van (lacht).

Van mijn naasten vraag ik wel begrip, mijn kinderen en directe familie hebben daarom ook bij Hersenz uitleg gekregen van professionals en dat was erg fijn. Verder heb ik een aantal heel goede vrienden overgehouden en de rest haakt toch langzaam af als je niet meer alle feestjes afgaat. Dat is overigens niet erg, ik ben ook veranderd en bij sommigen pas ik ook niet meer als mijn 2.0 versie.

Wat bedoel je met jouw ‘poging met een ‘Covid virus’?

Ik bedoel dat wat veel mensen nu hebben moeten ondergaan tijdens de pandemie iets is wat ik dagelijks ervaar. Aan huis gekluisterd zijn, nooit zomaar ergens heen kunnen gaan en voordat je iets kunt doen dat daar eerst een heel gedoe aan vooraf moet gaan. Ook mensen met restklachten van Covid herkennen nu dat wat ik ook ervaar en mensen die geen Covid hebben gehad, die weer moeten wennen aan de drukte om hun heen. Even voor de goede orde ik heb het Corona virus niet bedacht, maar mij kwam het wel goed uit. De wereld een tandje lager, de stilte en de rust!

De 2.0 versie, iets betekenen voor anderen

Als mens vinden we dat we ook iets moeten bijdragen aan de samenleving. Hoe voelt het voor jou dat je niet meer ‘actief’ in de samenleving kunt deelnemen? Voelde je je onproductief? En heb je daar voor jezelf een weg in gevonden?

Tijdens mijn re-integratietraject is het een enorme strijd geweest om eerst aan mezelf toe te geven dat er echt geen werkgever meer op mij zit te wachten. Ik kan nog best veel maar niet meer met een ‘moeten’ of ‘werkdruk’ en ‘tijdslimiet’, wat wel de cultuur binnen bedrijven is. Bovendien kan ik niet op mijn cognitieve vaardigheden vertrouwen, veel gaat goed maar ook regelmatig niet. Het is een weg geweest met veel tranen en frustratie, ook tijdens de revalidatie en bij Hersenz. Nu weet ik dat het goed is om de strijd aan te gaan, je door het dal te trekken, op het randje van de afgrond te balanceren om vervolgens weer door te kunnen gaan.

Het blijft lastig om niet deel te kunnen nemen in hoe je leven ooit was, want ik had een vol sociaal leven en daar moest ik afscheid van nemen. Lange tijd dacht ik dat ik, omdat ik chronisch ziek ben, mij dan ook zo moest gedragen: niks meer doen! Maar wie bepaald hoe chronisch ziek zijn er uit ziet? Het lijkt voor de buitenwereld, op mijn socials, dat ik veel doe, maar daar ligt ook mijn contact met buiten, buiten mijn 75 vierkante meter appartement.

Door veel gesprekken met hulpverleners heb ik uit kunnen vinden dat ik mijn steentje nog best kan bijdragen aan de samenleving door te doen wat ik nu doe met mijn website. Open zijn, wat leidt tot begrip. De verbinding zoeken met anderen in een soortgelijk schuitje maakt dat ik een fijne dagbesteding heb en daar niet alleen mezelf mee help, maar ook anderen. Op dit moment voel ik dat ik op de goede weg zit, af en toe een hobbel en soms een diepe kuil, maar mijn leven staat niet meer stil, ik leef!

Naast je website heb je ook een online winkeltje, wat verkoop je daar?

Mijn online winkeltje is ook zo een fijne uitlaatklep! Om echt in mijn zen modus te komen handwerk ik graag. Het is voor mij als een soort meditatie. Handwerken doe ik dus veel en iedere verjaardag staat Zettje daar weer met een handwerk cadeautje. Zo doende heb ik dus nu een online winkeltje op het platform van Handwerkmarkt. Heel fijn want het is een vast stramien waar je alleen alles hoeft in te vullen en niet zelf het wiel hoeft uit te vinden.

Natuurlijk dwaal ik weer af, story of my life, de vraag was wat verkoop ik daar? In het kort gezegd: unieke handgemaakte mode-, woon- en gebruik accessoires. Alles ontstaat vanuit mijn eigen creatieve hoofd, dus geen patronen, want dat werkt niet meer. Ook hier is het ‘Go with the Flow’. Je kunt in mijn winkel heerlijke sjaals vinden maar ook verzorgingsproducten, tasjes, plaids … ga gewoon maar even gaan kijken!

“Nu weet ik dat het goed is om de strijd aan te gaan, je door het dal te trekken, op het randje van de afgrond te balanceren om vervolgens weer door te kunnen gaan.”

Een nieuwe start

Je hebt je eigen website, maar bent ook actief op Instagram en Facebook. Wat betekenen die plekken op het wereldwijde web voor jou?

Deze plekken zijn voor mij heel erg belangrijk en mijn ene been in het gewone leven. Het levert mij hele leuke en vaak interessante contacten op die wel passen bij mijn 2.0 versie. Daarbij is het voor mij ook een mooie training om cognitief aan de gang te blijven, het beschadigde brein blijven trainen. Bovendien ben ik een enorme kletskous en dat kan ik dan nu digitaal doen, zo klets ik de dingen ook van mij af.

Het is ook best gek hoe dat beschadigde brein werkt. Informatie opnemen gaat bij mij vaak verkeerd, ik gooi van alles door elkaar of sla het niet op. Dus maak ik veel aantekeningen op blokjes, in boekjes en mijn agenda en ik maak veel screenshots, super vermoeiend. Daarentegen is alles wat er uit mijn brein komt juist een enorme uitlaatklep en zorgt juist voor ontlading van mijn hoofd. Dus letterlijk ‘Go with the Flow’.

Ze zijn jouw ene been in het echte leven, zeg je, waar staat dan jouw andere been?

Mooie vraag! Mijn andere been staat in mijn realiteit van altijd ziek zijn. Altijd pijn hebben, altijd een vol hoofd hebben, nooit zeker zijn van mijn cognitieve opslag en nooit genoeg energie hebben. Altijd druk zijn met hulpverlening, artsen, medicatie, zorg aan huis, kinderen die op jonge leeftijd als mantelzorgers functioneren, nooit zomaar iets doen. Dit been voelt altijd zwaar en dat wordt dan mooi gecompenseerd met dat andere been.

Veel mensen kijken negatief naar sociale media, maar voor jou klinkt het juist heel positief.

Allereerst snap ik heel goed dat mensen een negatief beeld hebben van sociale media, want er komt heel wat bagger voorbij, maar het ligt er wel aan waar je kijkt. Het begon voor mij eerst met een persoonlijk account waar ik gewoon wat leuke foto's plaatste met een klein verhaaltje over de dag. Na mijn herseninfarct was ik veel thuis, handwerkte ik vaak en bedacht dat dat misschien op een ander account leuker was om te delen. Toen kwam ik in de wereld van creatievelingen terecht en daar is veel moois te beleven. Lieve mensen die elkaar van alles gunnen en die trots zijn op wat zijzelf maken, maar ook vol bewondering over wat een ander maakt.

Steeds meer zag ik dat er mooie en interessante verhalen achter deze makers schuil gingen. Het bijzondere was dat er veel verhalen waren over chronisch ziek zijn en dat dat een startpunt was om zich te gaan uiten in creatief bezig zijn. Nu heb ik via beide socials veel mooie contacten en omdat ik dat in real life niet aankan, is het een fijne oplossing om met mensen in gesprek te gaan, maar er wordt ook veel lol getrapt.

“Innerlijke rust heb ik vooral gevonden in het berusten van wat is en kan.”

Over stilte

Je zegt zelf, nooit echt een stilzitter geweest te zijn, maar nu door je lichaam gedwongen te worden om dat wel te doen. Wat doet dat met jou?

In het begin leverde het vooral veel frustratie op maar nu, vier jaar later, heb ik meer innerlijk rust gevonden. Dat is ook precies iets wat ik nu heel waardevol vind. Had ik dit maar eerder geleerd, want misschien was dan het herseninfarct wel aan mij voorbij gegaan, ik zal het nooit weten. Spijt hebben is niet echt iets wat bij mij past, wat geweest is, kun je niet veranderen, maar wel van leren! De keuzes die ik nu maak zijn anders, liggen hierdoor nu veel dichter bij mij en wat ik wil en kan natuurlijk!

Je zit soms hele dagen thuis, hoe ga jij om met stilte?

Helemaal stil dat vind ik niks. Ik heb aan mijn hersenletsel ook een suis in mijn hoofd overgehouden die echt gekmakend is, dus heb ik graag een radio aan of de tv om mijn eigen suizen niet te horen. Hoge tonen daarentegen, herhalende beats of onrustige geluiden komen flink binnen en dan raak ik zo moe dat ik ook echt geïrriteerd raak. Stilte als in bos of strand is wel fijn, maar daar kom ik in verband met mijn fysieke gesteldheid zelden.

Kun je ook makkelijk innerlijke rust en stilte vinden of ontwijk je dat liever?

De rust kan ik dus vooral vinden in handwerken, een podcast luisteren. Innerlijke rust heb ik vooral gevonden in het berusten van wat is en kan. Acceptatie vind ik zelf een lastig woord en of ik ooit zo ver kom weet ik niet. Om mijn innerlijke rust echt te vinden ben ik dus vooral eerst de confrontatie met mijn nieuwe 2.0 versie aangegaan. Mezelf opnieuw uit te vinden, rekening houden met wat ik kan en wil en niet dat wat een ander wil of kan.

Als je overprikkeld raakt, moet je naar je ‘zen stand’, wat is dat eigenlijk en hoe krijg jij dat voor elkaar?

Als ik compleet over mijn tax ben gegaan dan stopt dus gewoon mijn lijf: mijn hoofd geeft aan dat het genoeg is en dan stopt mijn lijf ook. Niet alleen figuurlijk maar ook letterlijk. Alles gaat uit, letterlijk op slot en kan ik niet meer denken en bewegen. Dan moet ik dus in mijn zen stand! Eigenlijk ga ik terug naar mezelf, in mezelf gekeerd afgesloten van de wereld, mijn eigen cocon in. Opgesloten op mijn kamer, de deur dicht en niemand die mij mag storen. Noem het meditatie, al voelt dat voor mij niet zo, meer mindful even letterlijk aarden. Tijdens de revalidatie had ik een haptonoom die mij daarin het één en ander heeft geleerd, ik combineer dat graag met spierspanning oefeningen. Het komt er dus op neer dat je echt terug gaat in je lijf en hoofd. Eigenlijk noem ik mijzelf geen zweverig type al klinkt het wel zo, maar het is fysieker dan je zo zou denken.

Als dit zweverig klinkt volgens jou, wat betekent spiritualiteit dan voor jou?

Ja, zweverig is ook zo een woord en spiritualiteit ook, lastig, gewichtig, gelijk zo vol vooroordelen, net als mindful. Als je iets met aandacht doet dan is dat al snel mindful, alleen wil niet iedereen het zo noemen. Maar kijk jij een paar minuten uit over de zee of loop je door een bos dan is het dat wel. Spiritueel noem ik mezelf niet, terwijl ik mij wel betrap op een overeenkomst als er iets gebeurt en ik dan denk ‘dat het zo heeft moeten zijn’. Als wij het aan de hoge tafel over mijn moeder praten knippert regelmatig het licht…! Ik voel geen aura's aan, ik voel niet de emoties van anderen, ik ben meer een kijker en denker, maar kan me wel in de mindful gedachtegoed vinden.

“Ga de confrontatie met jezelf aan, kijk naar jezelf, ga de diepte in en probeer niet hardnekkig alles te blijven doen zoals je het altijd deed.”

De diamant vinden

Kun je zeggen dat het herseninfarct je dichter bij jezelf heeft gebracht? Voel je je nu meer Lizette dan je je ooit hebt gevoeld?

Dat kun je absoluut zo stellen, maar dat is dan wel de 2.0 versie en wat had ik graag achteraf mijn 1.0 versie ook zo leren kennen. Hoe fijn dat nu ook is, ik kan er niet euforisch over zijn, want ik had het liever anders gezien. De nieuwe Lizette, weet ik nu, is anders maar niet minder en zeker sterker en intenser van het leven gaan genieten. Accepteren zal ik dit nooit, maar ik berust erin dat het is zoals het is. Mijn leeftijd zal ook ongetwijfeld een rol spelen wat betreft mijn zelfacceptatie, niet meer bezig zijn wat een ander vindt. Of ik mij meer Lizette voel…?

Maar hoe kijk jij nu dan tegen jouw 2.0 versie aan?

Ik voel in mijn 2.0 versie dat ik er nog toe doe en dat ik op mijn manier een verschil kan maken. En eerlijk gezegd in mijn 1.0 versie deed ik maar wat, je leeft, je doet, maar niet zo bewust als nu. Ik voel mij rijk, terwijl ik veel minder materialistische dingen heb, ik ben heel erg terug geworpen in het leven en toch voelt dat niet zo. Genieten van de kleine dingen, het is een cliché, maar echt een waarheid.

En welke dingen heeft deze hele ommekeer je gegeven en zijn nu een verrijking in jouw leven?

Dit blijf ik een lastige vraag vinden, want het heeft mij veel inzichten gegeven en ik was alles wat ik nu doe waarschijnlijk nooit gaan doen zonder dat de aandoeningen er waren, maar het was geen keuze. Mijn lijfspreuk; ‘Je hebt niet in de hand wat je overkomt in het leven maar wel hoe je er mee omgaat’ geldt ook hier. Mijn besluit is na een zwaar traject dat ik niet tot mijn dood wil gaan zitten chagrijnen, omdat dat niet leuk is voor de mensen om je heen en al helemaal niet voor mezelf. Het woord verrijking blijft lastig, misschien hooguit mentaal maar ik heb er veel voor in moeten leveren.

Wat zou jij iemand aanraden, adviseren, als ze met zo een grote verandering in hun leven worden geconfronteerd?

Ga de confrontatie met jezelf aan, kijk naar jezelf, ga de diepte in en probeer niet hardnekkig alles te blijven doen zoals je het altijd deed. Zoek hulp, op wat voor manier dan ook. Onderzoek wat bij jou past. Geloof mij, ik heb bij psychologen gezeten waar ik dacht dat ik de psycholoog was en bij artsen gezeten die mij aankeken of ik gek was. Werkt iets niet, doe het niet! Zoek tot je een ons weegt en wees niet bang! Hoe vaak ik heb gedacht: ‘Joh dat is niets voor mij’, of ‘dat weet ik echt al wel’, of ‘ik weet heus wel wie ik ben’. Kies voor jezelf en zorg voor jezelf en laat wat een ander vindt bij de ander, iedereen vindt wel wat!

Bedankt Lizette, voor dit openhartige gesprek, voor de virtuele koekjes en je tijd. Ik heb het gevoel je veel beter te kennen en veel meer te begrijpen wat er in het hoofd van iemand met NAH omgaat. Ik zie je snel bij jou aan tafel, voor mijn twee maandelijkse gastblog!

Wil je meer weten over Lizette, dan zijn dit haar socials:

Haar website Zettje over het leven en bijbehorende Instagram, waar ik de prachtige foto's voor dit artikel vandaan heb gehaald

Haar online winkeltje en bijbehorende Instagram

En naar aanleiding van mijn essay over mijn superstar, heeft Lizette ook een songlist gemaakt van haar favorieten op Spotify.

Wat leuk dat je er bent. Je bent waarschijnlijk via de website van Lizette hier terecht gekomen. Kijk gerust even rond. Wil je updates over toekomstige interviews als deze: schrijf je dan in via de button in het menu, of via het formulier hieronder. Je ontvangt dan ook een digitaal welkomstcadeau. Alvast tot snel!

Liefs,

Daphne

Heb jij ook een verhaal over het ontdekken van innerlijke stilte of het aangaan van een nieuw begin dat je wilt delen? Meld je dan aan via het e-mailadres onderaan deze pagina en kom bij mij een keertje op de thee.