Wanneer over - vloed wordt

Hier in Spanje staan ze bekend om het feit dat ze overal ruim de tijd voor nemen. En ondanks dat ik iemand bent die zo haar eigen ritme heeft, liet ik me vaak inspireren door angst. Met name de angst van 'niet genoeg'. Dat ook anderen deze angst wel eens voelen en hoe die hier ons welzijn letterlijk verminderde, lees je in deze post.

Hier in het zuiden van Spanje is het in de zomer warm en droog. Daar is al eeuwen op ingespeeld met een ingenieus irrigatie systeem, waarbij het water van de rivieren bovenin de bergen wordt afgetapt, deze via kanalen (acequias) zorgt dat de velden worden bewaterd en de waterreservoirs (alberquas) in het voorjaar worden gevuld.

Dit gaat al eeuwen goed zo. Er is water voor iedereen, want je houdt er rekening mee dat de buurman wat lager in het dal ook water nodig heeft en dus gebruik je alleen wat je nodig hebt.

Het stukje land waar ik op woon, ligt wat lager dan een paar omringende velden van de buren. Het kommetje is fris, groen en vruchtbaar. Dat is natuurlijk niet zonder rede. We tappen samen met onze buren af van het kanaal een stuk boven ons. Wanneer de buren hun planten water geven sijpelt er ook water naar ons hoekje, waar we het opvangen met een klein kanaaltje. Zo hebben de bomen hier over het algemeen de hele zomer genoeg water.

Maar sinds een paar weken, het klinkt raar, hebben we juist met het droge en het extreem warme weer wateroverlast.

En niet zo een klein beetje. Je hoort het water van de heuvel afstromen en ondertussen staat het achter en onder het huis gewoon blank. Er is al zoveel water naar beneden gekomen dat de dijkjes die het normaal tegenhouden verzadigd zijn en er onder de grond waarschijnlijk een grote waterbel zit.

Dit moeras is ontstaan doordat de buren boven ons de aflaat van het kanaal voortdurend open hebben staan. Om vooral hun land, hun kersenbomen, maar geen druppel tekort aan water te geven.

"Het geheim van geluk, zie je, zit hem niet in het zoeken naar meer, maar in het ontwikkelen van het vermogen om van minder te genieten" - Socrates

Ik zie altijd graag de spiegel in de dingen om me heen, zo van buiten, zo van binnen. En dus zie ik deze angst terug in mijzelf en hoe deze er altijd voor zorgde dat ik het juist moeilijk vind om ergens echt de tijd voor te nemen, ook al wilde ik dat graag. Ik moest namelijk het geld laten stromen om meer te hebben van wat ik wilde, maar vooral, om niets te verliezen van wat ik al had.

Op dit moment ligt er een vers gegraven netwerk van kleine kanaaltjes over het terrein, om het water af te voeren naar het riviertje dat beneden aan de velden ligt. Of we alles zo onder het huis vandaan krijgen, is de vraag. En wat de gevolgen zijn voor de houten constructie, zien we nu nog niet, ook weten we nog niet wat die bel van water met de wortels van de bomen gaat doen.

Stilstand is achteruitgang, wordt maar al te vaak geroepen. Maar is dat ook zo? En wat zijn eigenlijk de gevolgen van dat voortdurend vooruit willen op mijzelf, de omgeving en op het welzijn van anderen?

Tijdens een welverdiende glas ijsthee, besef ik me dat ik de angst voor verlies grotendeels heb kunnen overwinnen. Ik leef klein, ik leef van minder en vooral... ik Leef. Maar wat was dan de truc?

In de afgelopen drie jaar heb ik geleerd te vertrouwen op de natuur. Op haar ritme, haar onvoorwaardelijke liefde en haar mogelijkheid om me steeds weer te voorzien van wat ik nodig heb. Haar kracht om na een schijnbare dood in de winter, in de lente weer vol overgave op te leven.

"Vertrouw op de natuur - zij weet het het beste." - Irina Ratushinskaya

Door te waarderen wat ik al heb, te vertrouwen in het goede in mijn omgeving en te ervaren dat ik krijg wat ik nodig heb, heeft die angst minder grip op mij gekregen.

De truc was simpel weg Vertrouwen.

Vertrouwen dat stilstand een adem pauze is, een Tussen Tijd, die je vooral rijker maakt en niet armer. Maar dat moet je eerst een paar keer ervaren voordat je het zeker weet.

Liefs,

Daphne

Trouwens, wanneer is een moment van stilstaan voor jou juist rijkdom geweest?