Vier de lente
Bijgewerkt op: 20 aug. 2022
"Nu al?", zou je zeggen. Maar, ja, de lente begint 'nu al'. Niet volgens de kalender, maar wel volgens de maan en de oude Keltische tradities. Februari is de maand waarin het agrarische nieuwe jaar begint met het feest van sint Brigida en Imbolc. De aarde is zwanger van al het nieuws dat groeien gaat dit jaar: de lente staat voor de deur!
Stilletjes komt de zon op, ik zie het licht met de minuut sterker worden. Beneden spelen de katten op ons nieuwe kleed en buiten kraait de haan op volle toeren. Elke dag een beetje eerder, maar ik wil er eigenlijk niet steeds vroeger uit.
De eerste bomen staan hier al in de knop. Ik bekijk de foto die ik vorig jaar van de eerste bloesem maakte. Halverwege februari stond onze amandelboom al in volle bloei.
De volgende foto die ik vind, is van de bouw van ons huisje. Op 11 januari plaatsten we de eerste steen en in februari kwamen knullen uit het dorp ons helpen om samen met de timmerman de houten constructie te bouwen.
Vandaag moet ik er niet aan denken. Dit jaar draai ik me liever nog een keer om. Alsof ik nog moe ben van de topsport die we afgelopen jaar hebben afgeleverd: een huis.
Eén februari
De eerste dag van februari is het feest van sint Brigida en de startdatum van Imbolc, het Keltische feest dat het begin van de lente inluidt. De Romeinen vierden de lente met de terugkomst van de godin Persephone uit de donkere grotten van de onderwereld, zodat ze de aarde weer met bloemen kon bezaaien.
Deze oude feesten waren nauw verbonden met het agrarische jaar, wat je terugziet in de betekenis van Imbolc: in de buik, wat waarschijnlijk verwees naar de zwangere schapen. Met Imbolc vieren we dus de zwangere aarde, die langzaam ontwaakt uit haar dromerige winterslaap. Maar ook wij mensen komen net als de natuur na een reis door de donkere, winterse onderwereld weer langzaam boven, knipperend tegen het zonlicht.
Boom-huisje
Vorig jaar, alsof het zo hoorde, groeide ons huisje als een boom met de seizoenen mee. Als zaadjes legden we in januari de fundering, waarop de structuur geplaatst werd. Daarna werden daar de balken voor het dak en de vloer aan vastgezet.
Het werd maart, de taak van de timmerman zat er op en alles wat we hadden staan waren palen. Dat was het moment waarop de bouw volledig op onze schouders kwam te liggen. Zonder enige ervaring, maar met fantasie, creativiteit, een plan en volharding zijn we verder gegaan.
We zochten informatie, vroegen ervaren mensen om tips en zo groeide gestaag ons huis. Eerst de vloer, daarna het zoldertje en uiteindelijk het dak.
Midden in de hete en droge maand augustus vulden we samen met groepen vrijwilligers de muren op en stuukten we ze af met een laag klei. Aan het einde van de maand was het huis zo goed als dicht!
In september ging mijn lief druiven plukken in Frankrijk, dus stond ik er alleen voor. Maar dat gaf me ook carte blanche: ik kon het interieur inrichten zoals ik wilde.
Aan het einde van onze financiën rekte ik mijn creativiteit op en bouwde een keuken van wat ik nog in het houthok vond. De tegelvloer legde ik met tegels die de buurman niet meer nodig had, voor de deur gebruikte ik twee verschillende delen en de laatste gaten in de muren vulden we op met flessen.
De gordijnen kwamen in een grote doos vanuit Nederland, mijn broer had ze niet meer nodig. De handgemaakte lampenkap voor boven de tafel kregen we met kabels en al vanuit Alblasserdam. Daar had mijn moeder stiekem 'mee' zitten haken. Vrienden doneerden meubels, stoelen vonden we bij het grofvuil en de gaspitjes kregen we in bruikleen.
We konden er bijna in!
Toen we, na een welverdiende time-out van twee weken, er eind november nog even de schouders onder zette, de muren moesten nog geverfd en het keukenblad betegeld, ging het water eindelijk 'om' en de houtkachel vanuit de caravan mee.
Op 11 december aten en sliepen we voor het eerst in ons huisje, precies elf maanden na de start van de bouw.
We hebben de caravan daarna geen blik meer waardige gekeurd. Wat een luxe is het om vijfentwintig vierkante meter te hebben, zelfs ons bed is groter. We zaten die avond volledig uitgeblust, stil maar voldaan op een 'echte' bank van de heerlijk verwarmde ruimte om ons heen te genieten.
Het voorjaar staat voor de deur
Als ik nu rondkijk vanuit mijn bed, terwijl beneden mijn lief de katten eten geeft en de kachel aanport, weet ik dat er nog genoeg te doen valt. De oude, hergebruikte ramen moeten een revisie, de kalklaag krijgt her en der scheuren en de houten vloer heeft een flinke schuurbeurt nodig. Voor in het voorjaar, denk ik dan, als ik de pijn van het harde werken nog in mijn lichaam voel.
Is het mijn noordelijke karakter, of zijn het die langere winters in mijn cellen? Buiten is alles klaar om te ontluiken, te groeien en bloeien, maar voor mijn gevoel klopt de timing helemaal niet.
Zoals een rups na een uitbundig vreetfestijn in zijn coconnetje kruipt en in een soort van rupsenmoes verandert, wil ik ook nog even in die moes-achtige toestand blijven. Het land van oneindige mogelijkheden voelt heerlijk vrij en ontspannen: het nog niet hoeven kiezen hoe of wat en welke vorm mijn vleugels zullen krijgen.
De belofte aan mezelf
Maar dit jaar wil ik mijzelf laten groeien en bloeien, beloof ik aan mijn innerlijke ik. Ik heb nu een huisje, warm en droog, wat me knus omarmt. Ik heb een tafel en eindelijk een heuse ladekast vol materiaal voor al mijn creatieve uitspattingen.
Een mooie cocon om in te verblijven. Een mooie plek om vanuit te gaan groeien.
Sint Brigida staat bekend om het brengen van vuur en daarmee de belofte dat ons innerlijke lichtje niet uit gaat. Meegaand met de sterker wordende zon blaast dat ook onze creativiteit nieuw leven in. Precies wat ik nodig heb. Gelukkig weet ik ook dat niet alle bomen op dezelfde tijd bloeien en dus kijk ik met een warm hart uit naar wat er gaat groeien vanuit de kleine zaadjes die ik voor mijzelf dit jaar heb gezaaid.
Schrijfster Sharon Blackie zegt immers: "Imbolc is de tijd om de brandende passie vrij te laten, om het zwaard van je innerlijke kracht te smeden, het epos van je leven te schrijven en jezelf opnieuw geboren te laten worden."
Laat ik dat dan maar doen! Vooral dat epos schrijven ... ;-)
Hoe vier je de lente het beste?
Ontwaak zachtjes je inspiratie
Verzorg het vlammetje in je hart
Zet intenties voor dit jaar
Vier de momenten waarop het langer licht is
Liefs,
Daphne
Trouwens, een van de meest bijzondere traditionele lentefeesten dat nog steeds wordt gevierd, is het Chinese Nieuwjaar, waarvan de eerste dag dit jaar toevallig ook op 1 februari viel. Ondanks dat wij vooral hun feest met dansende draken en vuurwerk kennen, vieren ze dit niet maar een nacht, maar wel liefst 16 dagen lang en eindigt het met de nacht waarop verlichte lampionnen de lucht in gaan. Ik heb zelfs gehoord dat ze ook de geboortedagen van de elementen vieren. Ik vond deze website met een schat aan informatie, leuk om door te lezen, aangezien 'we' nog steeds in de festiviteiten zitten. Ik ben een hout-tijger en dit jaar is een water-tijger jaar, dat belooft wat te worden. Welk teken ben jij?
