Stille geschiedenis

In stilte van een historische plek genieten, zonder al die toeristen met hun camera's, zijn voor mij gouden momenten. Maar in stilte komt soms ook een andere geschiedenis voorbij. Niet alleen mijn eigen verleden, maar ook die van mijn hele familie. En die is niet zo makkelijk los te laten, want zo blijkt, dat zit immers in mijn DNA.

Ik hou van geschiedenis. Ik heb er altijd goede cijfers in gehaald en na jaren weet ik nog steeds veel te vertellen over wat ik geleerd en gezien heb. De verhalen achter gebouwen, schilderijen en beelden interesseren me al van jongs af aan.

En nog steeds, als ik bijvoorbeeld een film of serie zie, gebaseerd op de geschiedenis, dan raakt het me en pluis ik het online helemaal uit Ik was altijd al een 'waarom' meisje en bij het onderzoeken van de geschiedenis kan ik mijn hart ophalen.

Ik geniet van de zoektocht naar wat er achter dingen 'verstopt zit'. En ondanks dat de grote Geschiedenis me interesseert, intrigeert de kleine geschiedenis me het meest. De verhalen die je niet in de boeken en op Wikipedia terugvindt. De verhalen die je moet horen uit de monden van de ouderen, of zelfs, vanuit je eigen fantasie en inlevingsvermogen.

Het is voor mij altijd een bijzonder moment, als ik even kan gaan zitten op een kleine historische plek, vooral die waar geen toeristen komen. Dat ik bij de buurman de sleutel moet halen en ongevraagd een rondleiding krijg over de bijzondere details in de kapel. Of dat er een herder met zijn kudde voorbijloopt en me in het voorbijgaan nog wat dingen laat zien. Dat.

Maar als die verhalen er niet zijn, vind ik het een uitdaging zelf uit te zoeken hoe het er vroeger was. Aan de randjes van de geschiedenis te pulken en zo de stille geschiedenis van een plek te ontdekken. Door me bijvoorbeeld in te beelden hoe de mensen ooit die versleten treden op liepen, door deuren binnen gingen en aan tafels plaats namen. In mijn verbeelding zie ik de gewone mensen door de straatjes struinen.

"Hoe meer je van je geschiedenis weet, hoe meer bevrijd je bent." - Maya Angelou

De laatste jaren liep ik vaak vast op mijzelf. Want waarom bleef ik me in bepaalde situaties elke keer weer op een bepaalde manier voelen en zei ik soms dingen waar ik diep van binnen niet achterstond? En waarom kreeg ik dat bepaalde gedrag niet veranderd? Een gedrag dat me bracht waar ik juist niet met mijn hele hart wilde zijn?

Het frustreerde me.

Precies op zulke momenten voelde ik me niet mijzelf. Ik wist dat ik anders kon, anders was dan hoe ik handelde. Als ik er even stil bij stond dan voelde me eigenlijk als een ander persoon, als mijn ex, de juf, een vriendin of als mijn veel jongere ik.

Soms kon ik dat als een te kleine jas uittrekken, het met een koortje los knippen of met het stromende water laten wegspoelen. Maar er waren de momenten waarop dat gevoel niet makkelijk kon loslaten. De momenten waarop ik me voelde als de mensen van mijn familielijn.

De stille geschiedenis van mijn familie. Die zat me dwars. Die geschiedenis zit in mijn bloed, in mijn botten en in mijn cellen. De gebeurtenissen van voor mijn geboorte. Gebeurtenissen waarover nooit verteld is, waar veel emotie bij kwam kijken en die uiteindelijk dus bepalen hoe ik de wereld bekijk. En dat komt doordat mijn ouders het met zich meedragen, maar ook doordat mijn lichaam het met zich meedraagt.

Ik wilde meer leven vanuit mijn hart, maar zo simpel was dat niet. Het hart is het centrum van de bloedsomloop. Hoe dichter ik bij mijn hart kwam, hoe dichter ik bij de verhalen in mijn bloed kwam. Hoe meer ik in mijn hart kon voelen, hoe meer ik mijn bloedlijn kon voelen. De pijn en het verdriet die ik daar tegenkwam, was soms heel veel. Maar ik besloot er in stilte bij te blijven. Aan de randjes van mijn eigen geschiedenis te pulken en te luisteren. Naar mijn hart, naar mijn bloed, naar mijn lichaam.

Daardoor leerde ik meer over mijzelf. Waar mijn blokkades, mijn pijn en mijn soms onverklaarbare ja's vandaan kwamen. En kon ik ze teruggeven aan van wie ze echt waren. Mijn oma, mijn opa, mijn moeder, mijn vader. Ik kon ze bij hun laten, bij hun onderlinge relatie en de gebeurtenis in het verleden.

Veel van deze stille geschiedenis hield me waar ik was. In het cirkeltje waarin ik ronddraaide, de manier van leven die ik zonder te bevragen, aannam als waar en gedragingen die leken alsof ze bij mijn karakter hoorden. Het waren vaak juist die dingen waardoor ik me niet gelukkig voelde.

Maya Angelou had gelijk. Ken je stille geschiedenis en voel je vrij. Dat vraagt een mate van nieuwsgierigheid, durf om te vragen "waarom" en moed om de donkere weg naar de wortel van je eigen zijn te nemen. Maar daarna voel je je vrijer. Vrijer om vollediger je echte zelf te zijn.

Het bijzondere was dat, toen ik de stille geschiedenis van mijn familie begon te verwerken door familie opstellingen en lichaamswerk, mijn moeder ook langzaam haar stille geschiedenis kon loslaten. Mijn weg opende deuren voor haar om haar pijn te gaan verwerken.

Dit overtuigde me ervan dat onze lichamen de weg naar onze persoonlijke vrijheid zijn. Want de geschiedenis zit in ons DNA. Het is alleen wel noodzakelijk dat we leren stil staan bij wat ons lichaam wil vertellen.

En in onze samenleving, met al zijn overtuigingen, snelheid en veel afleidingen, is dat een grote uitdaging. Voel je dat er bij jou ook een stille geschiedenis is die je de mogelijkheid ontneemt om stappen te zetten in de richting die je hart je influistert? Tijdens mijn zoektocht ben ik twee waardevolle bronnen, speciaal voor vrouwen, tegengekomen die je daarmee kunnen helpen.

Bethany Webster heeft een blog vol interessante artikelen (in het Engels) die de psychologische kant van het vrouw en dochter zijn in ons maatschappij belichten.

Sabrina Lynn heeft een blog (ook Engels) en bewandelt het lichamelijke pad van zelf-bewustwording. Deze korte workshop over de (vrouwelijke) familielijn heeft bij mij een positieve verschuiving teweeg gebracht.

Ik wens je veel moed en een geschiedenis die mag spreken. Heb je vragen of opmerkingen neem dan contact met me op, wie weet kan ik je helpen.

Liefs,

Daphne.