Normaal

Wat is normaal? Wat is de juiste maatstaf voor een goed mensenleven? Wat houdt nu eigenlijk die ene footprint die je 'mag' hebben in en hoe ziet je leven er dan uit? Een mijmering...

Na een lange periode van droogte hebben we eindelijk weer een soort van regen hier in het zuiden van Spanje. Het zet nog geen zoden aan de dijk, maar alles is weer fris groen en de dieren leven op. Luisterend naar de enthousiaste serenades in onze kersenbomen, besef ik me als Nederlander hoe fijn dat regen kan zijn.

Zo fijn dat ik me niet in het dorp laat afzetten door een vriend, maar met mijn fietsje vanuit zijn huis door de druppels heen de berg oprij. "Laat mij maar nat worden", denk ik, terwijl mijn huid elke druppel die erop valt gretig opslurpt.

Ik geniet van het ritje, van de bewolkte lucht, van de frisse wind en de geur van pas gevallen regen. Hoe hard we ook proberen, het weer kunnen we niet altijd beïnvloeden. En dat viel vies tegen het afgelopen jaar.

De laatste tijd word ik steeds geconfronteerd met de vraag of alles kunnen hebben wat je wilt, eigenlijk wel normaal is.

Een paar weken geleden kwamen we als bezorgde bewoners van dit kleine dorp bij elkaar. Voorstanders en tegenstanders van de uitbreiding van het skistation hier in de Sierra Nevada bespraken de uitkomsten van onderzoeken en de reden van zo een ingrijpende aanvraag.

Precies tijdens een heel droog jaar, na jaren van minimale sneeuwval, wil het bedrijf dat het station runt het skibereik vergroten. Meer skiliften, meer sneeuwkanonnen, meer parkeerplaatsen, meer hotels. Op een plek waar veel waterbronnen al jaren zijn opgedroogd.

Na een emotionele speech van een ski-instructeur, die zo graag voor alle kinderen in het dorp in plaats van acht meer dan twintig afdalingen per dag mogelijk wil maken, omdat skiën nou eenmaal zo leuk is, vraagt een van mijn vriendinnen de man: "Hoe ver mag je passie gaan?"

Want de gevolgen van de aanbouw zijn niet gering. Meer dan twee keer zoveel waterverbruik, bomen, planten en zeldzame bloemen moeten weg, dieren worden 'uit huis gezet' en dat in een al heel kwetsbaar gebied.

Het vooruitzicht van meerdere dagen zonder zon heeft bij ons hier in het dal een nadeel: binnen enkele dagen hebben we geen elektriciteit meer. Al de cortijos hier zijn niet aangesloten aan het 'normale' energienetwerk en hebben elk hun eigen zonnepanelen installatie.

En als de zon niet tevoorschijn komt dan gaat hier dus de koelkast uit, laden we onze mobiel alleen overdag op en eten we bij kaarslicht.

Kokend bij een kaarsje bedenk ik me, wat is eigenlijk normaal? Is het wel normaal dat we altijd beschikking hebben tot alles? Tomaten in de winter, aardbeien met kerst, om de vijf jaar een nieuwe auto, altijd elektriciteit, sneeuw tijdens droogte?

Volgens de Nederlandse maatstaven leef ik heel sober.

Twee jaar lang hebben we in een caravan gewoond en met eigen handen een tiny home gebouwd van stro en klei. Nu staat ons huisje vol met tweedehands meubels, zijn de keuken, woonkamer en slaapkamer één ruimte en hebben we elk jaar onderhoud aan de buitenmuren.

Onze auto is zesentwintig jaar oud en als iets kapot gaat repareren we het. Eerst zelf, lukt dat niet, dan gaan we naar een monteur.

Er zijn er die naar mijn manier van leven kijken en denken, 'da's ook niet normaal.'

En soms lijkt dat ook zo als de batterijen na dagen regen leeg zijn en soms voelt het ook zo als ik mijn voeten weer in de laarzen steek om helemaal naar het buitentoilet te lopen.

Maar misschien is dit wel de normale manier van leven voor een mens.

Misschien is dit wel de juiste maatstaf voor een mens.

Misschien is dit wel hoe die ene footprint eruit ziet.

Uit nieuwsgierigheid wil ik wel eens weten hoe ik er zelf 'bij sta'. En dus doe ik de footprint-test op de website van het WNF. Ik, die woont in een huisje van stro en klei, met een oppervlakte van 30 m², midden in een stuk land vol wilde natuur. Ik, die de auto alleen gebruikt om de lokaal gegroeide groentes op te halen in het dorp. Ik, die haar e-bike pakt om bij de bushalte te komen en die haar refurbished mobieltje oplaad met zonnepanelen. Die ik komt nog steeds uit op een anderhalve footprint!

Wat is dan normaal, wat is er nodig om maar één footprint te hebben? Wat moet zelfs ik er nog voor laten?

Mijmerend over wat nu de echte, normale manier van leven van een mens is, kom ik terecht bij de vraag wat ik echt nodig heb om goed te leven. En dat raakt aan een diep geworteld gevoel wat wij mensen hebben.

Ik las pas een advertentie: "Iedereen op aarde heeft het recht op een internetverbinding."

Het recht hebben op alles wat je wilt, is in mijn ogen een goede verkooptruc, die inspeelt op het gevoel van tekort dat we allemaal diep van binnen hebben. We willen recht hebben op alles, want zo voelen we ons gezien en veilig. Ons gevoel van tekort wordt gestild.

Maar is dat wel een houdbare instelling?

Iedereen moet het recht hebben op een skivakantie, zelfs in het hete zuiden van Spanje. Maar wat als de rivier geen water meer heeft? Wat is er dan belangrijk?

Van mij hoeven we niet terug naar een leven in een grotje, al zijn er hier best leuke te vinden. En ook niet naar leven in een strohutje, de moderne natuurlijke manieren van bouwen is beter dan dat. En ook niet een huisje van maar 12 m² waar je met drie generaties moet wonen.

Maar ik vraag me wel af: heb ik echt een woonkamer van 50 m² nodig? Kunnen de kids ook samen op een kamer? Moet mijn auto bij de eerste schokkende onderhoudsbeurt meteen ingeruild worden?

Voor mij is het antwoord duidelijk. Ik schreef zelfs een artikel over mijn 'nieuwe normaal', want ik heb het hier in alle simpelheid gewoon goed. Maar ik begrijp dat het voor anderen een heel ander antwoord kan zijn.

Dus... vertel me, wat is voor jou normaal en wat heb je volgens jou echt nodig voor een goed mensenleven?

Vanuit mijn hart naar de jouwe,

Liefs

Daphne

Trouwens, als je ons wilt helpen met het tegenhouden van de uitbreiding van het skistation, dan is er hier een online petitie te vinden. Alvast bedankt!