Met de voeten op de aarde

Als er iets is dat ons ritme nog het meest bepaald, dan is dat het ritme van onze aarde. Hoe graag we het ook willen negeren of ontwijken, we ontkomen niet aan het natuurlijke ritme van dag en nacht, zomer en winter.

Maar hoe langer we ons er niks van aantrekken, hoe meer we in de problemen komen. Slaap tekort, depressie, burn-out, om er maar een paar te noemen, kunnen ontstaan omdat we jarenlang niet naar ons natuurlijke ritme hebben geluisterd.

De zonne-uren, de maanstanden, de seizoenen, maar ook het weer hebben allemaal effect op ons gestel en ons humeur.

Dit voelde ik pas echt voor het eerst toen ik hoog in de Pyreneeën ging werken. Elke dag na het werk in de morgen en een vluchtige lunch in de middag, zocht ik mijn bergschoenen op en vertrok. Het dal in, de bergen over, uren wandelend in stilte en afzondering.

Er waren dagen dat ik het gebaande pad kwijtraakte en net voor zonsondergang weer terug kwam bij de herberg. Er waren nachten dat ik met volle maan zonder zaklamp de bergen inliep. Of bij nieuwe maan plat op een steen van mijn uitzicht op het universum genoot.

Ik maakte me geen zorgen. Ik was in connectie met die bergen. Het voelde of ik er al meerdere levens had doorgebracht, alsof ik het gebied op mijn duimpje kende en mijn weg naar huis altijd zou vinden.

"De natuur haast zich niet, maar alles is volbracht." - Lao Tzu

De bomen strooiden op een gegeven moment hun oranje over het dal. Dat was het moment waarop de dagen gingen korten. Toen het langzaamaan november werd, waren mijn tochten korter. En met de eerste sneeuw ging mijn pas langzamer. Maar mijn verwondering werd alsmaar groter. Meer in contact zijn met mijn omgeving en het volgen van het ritme van de natuur bracht me ook dichter bij mijzelf. Het hielp me tijd te nemen voor mijzelf.

Alles had zijn tempo en daar kon ik op vertrouwen. Ik voelde dat met mijn hele lichaam. En dus had ik ook mijn eigen ritme, mijn natuurlijke ritme, dat de natuurlijke tijd perfect volgde. Dat toestaan, bracht rust, balans en

Acceptatie van veranderingen.

Alles heeft zijn tijd. Dus toen het skiseizoen in aantocht was, kon ik niet anders dan vertrekken. Het paste niet bij mijn ritme. 'Mijn' bergen bevolkt met toeristen, de feestvierders tijdens de apres-ski, ik moest er niet aan denken. Ik vertrok van de plek die mij zoveel rust had gegeven.

Met pijn in mijn hart nam ik voor de laatste keer afscheid van dat mooie dal. Maar het nieuw hervonden ritme nam ik met me mee. Als ik nu naar de maan kijk en haar volg in haar gradaties van licht, dan denk ik terug aan die nachten hoog in de bergen, waar het ritme van de natuur me heeft gevangen en me heeft laten stilstaan bij de natuurlijke tijd.

Liefs, 

Daphne

Trouwens, wanneer heb jij de natuurlijke tijd zo intensief ervaren?