Waarom Spanje?

De ruige toppen steken door het donkere groen van lage bebossing. Door een vage stoffige lucht kleuren de steile wanden dor en geel, waaronder uitgestrekte velden vol olijfbomen naar beneden glooien. De weg slingert, zinderend van de warmte, door het vreemde landschap. Van een fris briesje is geen sprake.

Ik woon in Zuid Spanje.

Dan denk je aan zon, zee, strand.

Mooie steden als Granada, Sevilla en Cordoba.

Olijven, citroenen en sinaasappels.

Warme zomers en milde winters.

Ik woon aan de voet van de Sierra Nevada, een mix van rotsen, woestijn en vooral de kleur bruin en diep donkergroen. Van bergen en dalen, met water maar ook met droogte. Een landschap onderhevig aan erosie bij elke sporadische druppel regen die er valt.

Dit gebied is volledig anders dan waar ik vandaan kom: groen, plat, redelijk koud weer en nat.

Als je wist dat je op het punt stond, Om van de klif van het bekende af te stappen...

In ons dorp zijn na de komst van de euro en na de crisis van 2008 veel gebouwen niet af gebouwd. Er staan hier karkassen van betonnen flats, dicht gemetseld, in het midden van het dorp. Er lijkt geen 'dienst van welstand' te zijn, niets is hier netjes geordend, niks lijkt hier volgens de regels te gaan. Dat zou in Nederland nooit gebeuren.

Hier zijn ze nog ouderwets en de glorie van de patriarchie is goed voelbaar. Een vrouw moet hier hard vechten voor een hoge functie, gelijke betaling en veiligheid op straat. Harder dan in Holand.

Dus...

Tussen alle plekken die ik ooit had bedacht om neer te strijken, was Zuid Spanje nooit in mij opgekomen. Waarom vond ik hier in de Sierra dan toch mijn wortels?

Natuurlijk community!

In de VS, maar ook in Noord Spanje heb ik in de paar jaar dat ik daar woonde maar weinig vrienden gemaakt. Hier hebben we zelfs in covidtijd, eenieder opgesloten in onze eigen huizen, contact gemaakt met de mensen. Maar ook daarna is het is alsof ik hier mijn nestje heb gevonden, met mijn tribe, mijn groepje hippies.

Ook de omgeving.

Als ik door het autoraampje kijk, terwijl we omhoog rijden naar ons veld, dan trekt het berglandschap als een bewegend toneeldecor aan me voorbij. Elke seconde is het uitzicht anders, elke dag zijn de kleuren anders, elke maand is het een ander weertype.

En elke keer verbaas ik me over de plek waar ik uiteindelijk ben terechtgekomen en mijn wortels eindelijk grond voelen. Hoe veranderlijk, hoe o zo interessant.

Maar hoe fragiel en in gevaar ook.

De witte Sierra die geen eeuwige toppen van sneeuw meer heeft. Hoe hard daar nu voor gevochten moet worden, omdat hier het besef van klimaat verandering en dus van levensverandering nog niet is doorgedrongen.

Om weg te glijden van de veiligheid van het vertrouwde, In de schoot van de duisternis, Dat geen namen kent...

Maar het is vooral de hardheid van het bestaan.

Dit gebied heeft namelijk een grote mate van onbewoonbaarheid.

Hierboven, boven daar waar de kanalen stromen, daar is het een ruige natuur: droog, rotsig met planten vol stekels, leerachtige bladeren en mini bloemen.

Daar is waar je de bergkat, berggeit en allerlei soorten slangen kunt tegenkomen.

Daar is waar het wilde zwijn vandaan afdaalt om in het stroompje beneden te komen drinken en de vos 's nachts van tevoorschijn sluipt om te kijken of we niet toevallig het hok van de kippen hebben opengelaten.

Zou je dan nog steeds over de drempel stappen, Met zelfverzekerde stappen...

En toch...

En toch voel ik me hier veiliger dan toen ik in het grote huis in de VS woonde, of in het oud schoolgebouw in Tilburg, of het rijtjeshuis in Kaatsheuvel.

Toch durf ik hier gewoon te lopen, overdag en 's nachts. Terwijl ik vroeger bij kamperen niet de tent uit durfde om naar de wc te lopen, stap ik hier met gemak door het veld naar het buitentoilet.

Want...

Deze schijnbaar onbewoonbare omgeving 'makes me feel alive'. We zitten hier letterlijk op het randje van het leven en dat maakt me alert en wakker.

Het is alsof alles hier duidelijker is, alsof de zon de schaduwen beter markeert zodat we ze goed kunnen zien.

Het zorgt ervoor dat ik contact maak met mijn omgeving, lelijk of mooi, omdat ik zonder deze connectie niet zal overleven.

Of zou je terug haasten naar het oude kleine huis, Dat strak en verkrampt, Als een oude slangenhuid om je heen ligt? - Ian Weatherseed

In mijn vorige levens voordat ik hier terecht kwam, timmerde ik mijn leven dicht.

Voor zekerheid, voor veiligheid, voor gemak.

Zo heb ik jaren geleefd, maar zo bleef er geen plek meer over voor het onverwachte, voor het spontane. Ja, ook voor het enge, wat soms juist zoveel nieuws kan brengen, zoveel goeds.

Voor dat wat het bloed weer door mijn aderen laat stromen en wat mijn hart sneller doet kloppen.

Ik besef me nu dat een teveel van dat ene, het vuur van het leven doofde. Dat er zoiets bestaat als de weegschaal van het leven. Dat er een soort van balans bestaat.

En die balans, ja, die veranderd steeds, die stroomt. Want de balans van het leven is vooral beweging. Zoals Aristoteles ooit schreef: panta rhei: "Al het waarneembare stroomt voortdurend". En dus is het maar beter niet alles stil te zetten, het stromen te stoppen, want stilstaand water, dat gaat stinken.

Natuurlijk, het maakt me soms moe als de dag weer niet gaat zoals ik dacht. Dat we te laat zijn met oogsten en nu door de regen de kersen niet meer te eten zijn. Dat het door de hitte een gevecht is om de kleine aubergine plantjes te laten aanslaan. Dat alles opzij gaat omdat we met spoed naar de dierenarts moeten met de hond.

Dat er soms zoveel dingen moeten gebeuren dat ze niet in een dag passen, maar dat het morgen net zo goed wel heel saai en stil zou kunnen zijn omdat er niets te doen is.

Het is verwarrend, het is niet bij te houden, lijkt.

Maar ik heb me nog nooit zo levend gevoeld.

Ik heb me nog nooit zo aan-wezig gevoeld.

Liefs,

Daphne

Laat me weten, waardoor voel jij je aan-wezig?