Schrijver wel/ niet

"The feeling we have of betraying some mission we were mandated to fulfill and being unable to fulfill it; then coming to understand that the real mandate was not to fulfill it; and the real courage is to stand guiltless in the predicament in which you find yourself"

Leonard Cohen

Als we eindelijk in bed liggen, zegt mijn lief, verwijzend naar de doos beneden aan de trap, "Je weet wel dat bij Paco die kip al lang in de pan had gelegen, hé?"

Dat weet ik. Ik weet hoe Paco, een Spanjaard van rond de 60 die hier zijn hele leven al zijn boerderijtje houdt, met zijn dieren omgaat. Maar bij mij wordt zelfs een kip in mijn 'ziekenhuis' opgenomen. En deze kip was zelfs een klein wonder, ze heeft een aanval van een vos overleeft. Een aanval op klaarlichte dag, gewoon voor onze deur. Uiteindelijk kwam de vos met de schik vrij en liep onze kip kakelend onder het huis vandaan.

En dus zit onze 'Prinses' nu met een bijtwond, antibiotica en schoon stro in een doos in ons huis onder 24/7 toezicht van zuster Daphne.

Want... wij leven hier samen.

En dus red ik elk leven dat ik kan redden, inclusief de muizen uit de bek van onze poezenmeid. Gelukkig denkt niet alleen ik zo. Ik ben verslaafd aan filmpjes op Instagram waarin mensen dieren redden: zeeschildpadden, kittens, walvissen of herten, het maakt me niet uit, alle dieren zijn het naar mijn inzicht waard.

Na een van die vele kijksessies staar ik toevallig naar de BIO die ik ooit voor mijn Instagram account schreef: Schrijver prijkt er bovenaan.

Waarom valt me ineens dat woord zo op?

Schrijver.

En waarom voelt het raar?

Vier (alweer vier?) jaar geleden dacht ik dat schrijven de beste manier was om mij te uiten. Ik heb als copywriter gewerkt, een heel blog opgebouwd, ik ben een Substack begonnen, ik heb een boek half af in Google docs... dus ben ik toch schrijver?

Maar...

Ben ik wel schrijver? Is schrijven iets waar ik het liefst elke dag uren en uren aan besteed? Komt er elke week een nieuwe blogpost uit mijn handen? En heb ik er nog velen in de wachtrij staan?

Of zit ik toch liever met mijn vingers in de aarde, probeer ik de koolplantjes te verlijden tot immense groei en pers ik dankbaar alle appels tot sap? Verveel ik liever iedereen om me heen met verhalen over alle belevenissen van onze beestenboel?

Een ding is zeker, hier, van dit kleine stukje Andalusië, krijg je me niet snel weg. Ik voel me intens verbonden met deze finca en met alle wezens die hier rond lopen, staan en schuifelen. Ik mis het als ik weg ben, een halve dag is makkelijk, een week is uit te houden, maar na twee weken voel ik me ontheemd.

Ik heb nooit echt heimwee gehad, maar zou dit het dan zijn? Dat er niet kunnen zijn me het gevoel geeft dat ik iets heb gemist? Het gevoel losgekoppeld te zijn?

Dit afgelopen jaar, dit te droge, te warme, moeilijke jaar, was hier een jaar vol protesten. Protesten om elk klein stukje bos, om het recht om de bomen water te geven, om economische groei deze keer niet boven het welzijn van de natuur te stellen.

Dit afgelopen jaar voelde ik een oud verdriet, een grote boosheid. Waarom moeten we juist dat wat ons leven geeft altijd bevechten? Waarom delft de natuur altijd het onderspit?

Dus sloot ik ons fragiel ecosysteempje nog meer in mijn hart. Als ik rondkijk zie ik geen ander zoals dit, alle andere stukken land lijken dorder, saaier, groter, ja, maar minder divers, minder ... wild.

Wij hebben onze kippen vrij door het veld huppelen, onze katten door het gras sluipen en een hond die met vier poten tegelijk omhoog springt als ze hoort dat we gaan wandelen.

En na een week in het 'ziekenhuis' geweest te zijn, zet ik met trots onze Prinses weer terug bij haar familie. Ze liet ze ons al twee dagen uitgebreid weten dat ze klaar was met haar doos en haar antibiotica.

Ik weet het, in plaats van schrijven achter mijn laptop, breng ik het liefst uren en uren door, hierbuiten, met mijn kont in het gras en mijn hoofd in de wolken.

Maar wat moet er dan boven mijn Instagram account staan, mijn blog, mijn website (als er zoiets als moeten daarin bestaat)?

Want natuurlijk wil ik daar mee doorgaan, toch?

Want natuurlijk wil ik wat betekenen en de wereld een beetje beter te maken voor iedereen. De wereld helpen helen door anderen te helpen groeien, door hun met mijn woorden een lichtpuntje te geven.

Of toch niet?

Is misschien het leven hier leven al voldoende? En hoeft het allemaal niet zo groots en meeslepend, viraal op de Socials, gestuurd naar honderden en duizenden mailboxen?

Ben ik, na mijzelf schilder, klei-kunstenaar, fotograaf, illustrator en kalligraaf genoemd te hebben, dan toch gewoon Daphne die een thee drinkt nadat ze de groentetuin heeft gespit, de ezel van de buren zijn eten heeft gegeven en van de kersen jam heeft gemaakt?

Ben ik, na mijzelf schrijver genoemd te hebben, toch liever iemand die werkt met en voor de aarde? Is hier zijn, hier honderd procent aanwezig zijn, het beste wat ik zou kunnen doen?

En is mijn leven hier, waarin ik stilletjes buiten de lijntjes van de samenleving kleur, als een statement gewoon al groot en meeslepend genoeg ...

Hoe nu verder?

Tja ... dat boek half af, dat is een proces waar ik toch weer mee bezig ben. Daarnaast heb ik de kwast weer opgepakt. Allebei gewoon voor het plezier, zonder een uitkomst te bepalen. een doel te halen.

Omdat het mij duidelijk werd dat ik naast 'caretaker for the earth' ook gewoon multi-creatief ben. En omdat ik dit jaar wil leren om hierin mijn joy, mijn plezier, te volgen.

En dat lukte niet toen ik mezelf doelen stelde en 'het voor de ander, de likes, de aandacht' deed.

Maar dat lukt me wel als ik luister naar mijn ingevingen, mijn intuïtie en mijn hart.

Want:

“your art

is not about how many people

like your work

your art

is about

if your heart likes your work

if your soul likes your work

it's about how honest

you are with yourself

and you

must never

trade honesty

for relatability”

- Rupi Kaur

Liefs,

Daphne