Journaling

Al bijna mijn hele leven schrijf ik verhalen. Op papier, op de computer en in mijn hoofd. Als kleine meid, geïnspireerd door Thea Beckman ben ik zelfs ooit optimistisch met een heel boek begonnen. Maar op school leerde ik dat mijn grammatica slecht was, mijn handschrift het tegenovergestelde van perfect en ik vooral moest opletten in plaats van dromen. Ik weet niet waar het documentje is gebleven, maar het verdween snel in een of andere map.

Dus schreef ik vooral in mijn dagboek.

Ik vertelde mijn dagboek alles totdat mijn puberpijn was uitgeput. Ik wist niet waar ik het nog meer over kon hebben tegen 'mijn lief dagboek' en was de dagelijkse herhaling van mijn verdriet zat. Een dagboek leek me iets belachelijks en dus ik stopte ik ermee.

Als volwassenen schreef ik vooral aantekeningen tijdens en over mijn therapieën. En omdat dat specifiek bij die behandelingen hoorde, bleef het daar eigenlijk bij.

Kritische vragen

Totdat, toen mijn onbewuste ik met mijn huwelijk aan het vechten was, de diepe levensvragen van een andere man een hele nieuwe wereld in mij openden. Als water zuiverde het me. Het ontnam me de roze bril en prikte door de onbevraagde aannames van waaruit ik leefde. Ik wilde eerlijk zijn, naar hem, naar mezelf en dus antwoordde ik uitgebreid, met ogen vol tranen. Ik schreef hem terug over mijn onkunde, mijn onmogelijkheid om uit de door mezelf geconstrueerde gouden kooi te durven springen.

Uiteindelijk sprong ik wel en kwam ik terug naar Europa. Onze gesprekken werden na mijn terugkomst in Nederland minder frequent als daarvoor, maar ik ben mezelf die kritische vragen blijven stellen. Eerlijke antwoorden en een drang om mezelf te willen begrijpen, door die conversaties van het jaar daarvoor wist ik wat de helende, verlichtende en verluchtigende effecten daarvan waren, dus ging ik ermee door.

"Laat het gevoel voorop staan, de woorden die je deelt zijn prachtig mooi, komen als losjes geregen parels tevoorschijn uit de diepste lagen van je bewustzijn." - Rachel, Aeolian Heart

Nooit tevreden

Ik kan eerlijk zeggen dat journaling me door de eerste jaren na mijn scheiding heeft gesleept. Het blijven stellen van vragen, niets meer als normaal en logisch aannemen, zelfs niet meer mijn eigen gevoelens en reacties voor lief nemen. Daar over schrijven, bracht me op plekken die ik in mijn gouden kooi nooit had kunnen vinden.

In die periode voelde ik me als een verslaafde. Vaak genoeg moest ik meteen naar de pen grijpen om op te schrijven wat er in me opkwam. Ik heb notitieboeken vol met losse opmerkingen en zinnen, antwoorden op vragen die gedurende de dag of midden in de nacht kwamen aanwaaien. Ook het internet was mijn beste vriend: workshops, online seminars en domweg Google Search hebben me zoveel inzichten gegeven.

Maar waarmee ik nooit tevreden mee kon zijn, was met het eerste antwoord, de eerste hit. Ik moest verder scrollen, langer luisteren, nog een video bekijken, om het antwoord te krijgen waarvan ik voelde dat het de juiste was. Steeds maar weer op zoek naar de 'waarom' gaan, op zoek naar een diepere uitleg, naar de antwoorden die ik liever niet wilde horen en toch graag onder ogen wilde zien.

Emotioneel slagveld

De 'waarom' bracht me uiteindelijk naar mijn diepste en donkerste plekken, vol met modder, stenen en het stilstaande water van mijn gevoelens. Door het schrijven kwam ik tot de wortel van veel van mijn pijn dat als een stinkende poel op me lag te wachten. Journaling was helemaal niet mooi en prachtig.

Het was bloederig, een waar slagveld.

Misschien journal je zelf, of heb je er wel eens van gehoord. Met een korte zoektocht op het internet vind je meestal foto's van kleine kunstwerkjes vol mooi handschrift, tekeningen en stickers. Ook mijn oude dagboeken waren altijd netjes per dag geschreven, altijd boven aan de pagina beginnend, soms een tekening, soms in verschillende kleuren. Maar mijn journals van de afgelopen jaren zijn een zooitje. Een aaneenschakeling van niet bij elkaar horende zinnen en opmerkingen, in het Nederlands, Engels en soms zelfs Spaans, getuigen van een rommelige zoektocht, het schijnbaar geblinddoekt op de tast zoeken naar mijn ware ik.

Journaling, journey, reizen

Het loslaten, het achterlaten van verhalen, mijn eigen aannames, de roze bril, lukte me door ze te zien, door ze letterlijk zwart op wit te zien staan. Daar op het slagveld van deze heilige juwelen, verstopt in kleine grotjes in mijn onderbewuste, kwam ook heling. Door echt te kijken liep ik niet meer als een blinde door de wereld van mijn gevoelens.

"Het gif gaat beetje bij beetje weg, niet alles tegelijk. Heb geduld. Je geneest." - Yasmin Mogahed

De notities van mijn bevindingen zijn voor mij een bewijs van het verstrijken van de tijd, waarin ik stukje bij beetje het gif dat in mijn cellen huisde heb kunnen laten wegvloeien.

Het ongeordende opschrijven van mijn eigen mijmeringen stelt me in staat om even van positie te veranderen. Het eerlijk beantwoorden van kritische vragen, van mezelf of van een ander, neemt me mee op reis naar plekken waar ik vanuit mezelf nooit zou zijn gekomen.

Het gooit me van mijn voetstuk. Het schud me wakker. Omdat ik schreef zonder enig doel, zonder enige grens waar ik rekening mee moest houden, anders dan de zoektocht naar mijn eigen gebrokenheid, kon ik de woorden volgen naar waar ze gingen. Ik hoefde niet meer naar die juf van de basisschool te luisteren die me vertelde hoe het 'wel moest' en kon ik opschrijven wat in me opkwam, zonder schuldgevoel en met volle eerlijkheid.

Thought food

Op dit moment gebruik ik geen notitieboekjes meer, ik schrijf in een app en soms, als een van die notities meer potentie heeft dan een schijnbare onlogische toevoeging aan een lange lijst van vragen en antwoorden, dan ik schrijf ik er verder over, hier op mijn blog. Maar is dit een persoonlijk, online dagboek? Nee, zo voelt het niet.

Ik schrijf nog steeds om zelf kritische vragen te beantwoorden.

Ik schrijf mijn eigen verhaal, als een getuigenis, niet om je advies of hapklare oplossingen te geven, maar om samen met jou mijn hersenspinsels uit de knoop te halen. Zodat mijn verhalen even, heel even, jouw bubbel omgooien.

Je van je voetstuk gooien. Je wakker schudden.

Ik wil je 'food for thoughts' geven, om goudeerlijk jezelf een stukje verder open te breken en je te laten verwonderen over de bijzondere wereld die je in jezelf vindt. In plaats van je te vermaken met small talk, laat me de host van jouw mijmeringen zijn.

"Ik heb nog nooit een levenstransformatie gezien die niet begon op het moment dat de persoon in kwestie eindelijk hun eigen onzin zat werd." - Elizabeth Gilbert

Dus, pak pen en papier, zoek een notitieboekje, net niet mooi genoeg zodat het rommelig mag en beantwoord deze vraag:

Op welk vlak in jou leven geloof jij nog steeds in je eigen on-zin?

Met liefde,

Daphne