top of page
  • Foto van schrijverDaphne Helvensteyn

Een Kairos moment

Het lijkt erop dat, door na te denken over hoe ik mijn tijd wil waarderen en daarmee te spelen, ik helemaal niet zo bijzonder ben. Er bestaat namelijk een eeuwenoude visie daarop: Kairos.



Er gebeurt zoveel in de wereld op dit moment, wat echt wat met me doet. En daardoor heb ik het gevoel dat ik moet vertellen hoe ik het beleef, delen wat ik voel, wat ik denk, wat ik ervaar. Maar elke keer als ik begin met schrijven, lijkt het of de taal me tegenwerkt, lijkt het alsof de toon verkeerd is, dan weer zeurderig, dan weer belerend. Het lijkt alsof ik de juiste woorden niet kan vinden, alsof mijn manier van schrijven niet goed uit de verf komt.


Wat is er aan de hand?


Passen deze gevoelens niet bij mijn manier van schrijven en ben ik ongemerkt op zoek naar een andere manier van uitdrukken? Richt ik me teveel op de buitenwereld en loopt dat niet gelijk met mijn binnenwereld?


Is het een deel van mijn zoektocht? Naar mijn betekenis in deze wereld?


Wil ik misschien niet nog een stem toevoegen aan al die anderen die zoveel te zeggen hebben en besluit ik daarom maar te zwijgen? Is het een angst die mij tegenwerkt? De angst bijvoorbeeld om niet gelezen te worden, omdat mijn muizenissen er niet toe doen. Omdat ik er niet genoeg over weet of omdat ik niet weet of ik word opgevangen als ik hoog vlieg en misschien wel diep val?


Of in het ergste geval: zijn deze stiltes, deze desynchronische momenten, een vorm van uitstel en willen ze me zeggen dat schrijven toch niet de juiste weg voor mij is?


Bovenal voel ik een druk, een tijdsdruk om dat wat ik wil vertellen ook NU te moeten opschrijven.


"Do not be ready before your time. There’s no knowing what symmetry is marshalling itself below this confusion."

Ik vind het leuk om diep te gaan en me te laten verdwalen in een onderwerp. Diep te duiken in mijn gedachten en gevoelens helpt me om me af te wenden van alles om me heen, om even mijn eigen bubbel te hebben waarin ik alle chaos daarbuiten los kan laten. Een bubbel waarin ik weer een rede kan vinden waarom we zijn zoals we zijn, dat het gaat zoals het gaat.


Het afgelopen jaar voelde ik me vooral afwezig en diep in mijzelf gekeerd. Van schrijven kwam het niet, en nu nog steeds niet altijd, waardoor ik me afvraag wanneer het weer tijd is om boven te komen en mijn gezicht te laten zien, mijn stem te laten horen, mijn zegje te doen.


Volg ik daarin het ritme van de natuur en is de lente het juiste moment? Of volg ik daarin een eigen ritme? Of is er iets meer magisch dan dat?


"First the long attentiveness of listening must be paid. Don’t brave your way out of this husk while it serves to protect your impressionability."

Ik speel al een tijdje met het idee dat de dingen, met name die vanuit je hart, hun eigen tijd hebben om naar boven te komen. Het idee dat sommige dingen in een soort van ongedefinieerde brei, een soep, moeten rondzwemmen tot ze tot rijping komen. Tot ze klaar zijn om op te staan en hun gezicht te tonen. En dat vergt een soort van timing: een weten wanneer de soep klaar is om opgediend te worden.


Ik herken het wel, dat timen. Ik doe dat mijn hele leven al: op zoek naar het juiste moment voor een conversatie, voor het uiten van mijn gevoelens of voor het verbreken van een relatie. En vele malen sloeg ik de plank mis, want wanneer is het dan eindelijk het beste moment?



Afgelopen week ontdekte ik dat ik op zo een moment speel met twee gegevens, die de Grieken eeuwen geleden al kenden en ze toe schreven aan twee goden: Chronos en Kairos.


Chronos is de tijd zoals we die meten, in jaren, dagen en minuten. De lineaire tijd waarin de ene gebeurtenis volgt op de andere. Dit is de meetbare tijd die we gebruiken om afspraken te maken en te weten wanneer we naar bed willen. Maar deze tijd is ook rigide. We streven het na, we verliezen het en het is meedogenloos precies. Deze chronologische meting van tijd mist ook iets belangrijks: onze persoonlijke ervaring van tijd.


"Let yourself be kept a while longer in these origins where you are mine alone and I am only yours."

En daarom bedachten de Grieken Kairos, Het Juiste Moment, de juiste timing, het aangrijpen van de beste kans. Kairos staat voor onze innerlijke tijdsbeleving, onze momenten van dagdromen vol met nieuwe inzichten, vol schoonheid. Kairos is de plek waar kunst woont en waar je je authentieke zelf hervindt.


Kairos helpt ons los te komen van Chronos, van de tijd die zich eeuwig in hetzelfde patroon blijft herhalen.


Er is zelfs iets wat men een Kairos moment noemt: een ingeving, een openbaring, een verandering van inzicht. Een Kairos moment kan zelfs een nieuw begin betekenen. Kairos is ook een moment van serendipiteit, het vinden zonder het te zoeken. Kairos is het moment waarin het verleden, heden en toekomst samen lijken te komen.


"Put not your offering into the world too soon. Let it ripen in the guardianship of your trepidation."

En dat brengt me bij het begrip Mystieke Tijd, want tijdens een Kairos moment vergeet je even de Chronos, de klok. Je komt in je eigen persoonlijke tijdsbeleving en dat kan best het gevoel geven dat je in een 'andere tijd' bent, in een andere dimensie.


Een dimensie met nieuwe mogelijkheden omdat je een andere ervaring van ruimte hebt. Alsof je heel even om het hoekje kunt kijken, de andere kant van je waarneming kunt zien, een glimp op de eeuwigheid. Een dimensie vol magie dus. Mystieke tijd is het moment voor Kairos, het moment waarop je als mens even een stapje terug doet en het aan de natuur, de andere tijd, overlaat wat er uit die soep naar boven komt.


"Let this fallow time be stretched For it is in this unreadiness that beauty takes its form."

Voor mij is deze Mystieke Tijd belangrijk. Het is het moment om me af te stemmen op Kairos, een oefening in intuïtie, het aanvoelen van mijn omgeving, de parameters en de voorwaarden. Het verbonden zijn met de niet lineair stromende waters van de tijd en het inschatten van het verleden, heden en de toekomst. Het is een plek diep in mij, het is mijn bubbel.


Het is de ongedefinieerde brei waarin ik op dit moment rondzwem, wachtend, voelend, in afwachting van het juiste moment om weer boven te komen.


"And you will need to remember what grace was allowed only by your long staying hidden."

Alle quotes komen uit het gedicht The Guardianship van Toko Pa Turner, de vertaling vind je hieronder.


Met liefde,

Daphne


Wees niet klaar voor je tijd.

Je weet niet welke symmetrie

zich onder deze verwarring schaart.

Eerst moet de lange aandacht van het luisteren

betaald worden. Waag je niet

uit deze schil want het dient

om je beïnvloedbaarheid te beschermen.

Laat je een tijdje langer vasthouden

in deze oorsprong

waar je alleen van mij bent

en ik alleen van jou.


Zet je offer niet te vroeg in de wereld.

Laat het rijpen in de veiligheid

van jouw opwinding.

Laat deze braakliggende tijd uitgerekt worden

Want het is in deze onbereidheid

dat schoonheid haar vorm aanneemt.


En je zult je moeten herinneren welke genade

alleen mogelijk was

door jouw langer verborgen blijven.



30 weergaven0 opmerkingen

Gerelateerde posts

Alles weergeven
inschrijven blog.jpg

Leuk, je reist mee!

Ik ben Daphne

 

Met een theelepel vol compassie pen ik hier mijn gedachtes en gevoelens over onze wereld neer. Maar hier vind je geen zoete koekjes en wollige small talk. Ook krijg je mijn columns niet op een vast moment in je digitale brievenbus.  

 

Ik neem ik je namelijk mee naar donkere dieptes, naar de plaatsen waar niet zo velen durven gaan. En deel ik met jou de eigen-wijsheid die ik daar vond. 

Ben je er klaar voor?

 

Reis dan met me mee. Vul hieronder je e-mailadres in en verken met mij een andere kant: van jezelf, de ander, de wereld.

Ik zie je daar!

bottom of page