Durven opgeven

Wat moet ik durven opgeven als ik er vanuit ga dat mijn tijd goud waard is? Wat moet ik leren laten om te gaan voor wat ik echt zou willen doen? Een klein onderzoekje naar aanleiding van een shiatsu massage.

Als een envelopje lig ik in dekens gerold op de mat van mijn mijn vriendin en shiatsu masseuse Maria. Ze zit naast me en geeft me een zacht klopje op de schouder ten teken dat de massage over is. Terwijl ik langzaam het warme bedje van liefde dat ze om mij heen heeft gecreëerd verlaat, weet ik al wat ze gaat zeggen:

"Dat wordt volgende week nog een keertje."

Mijn lichaam doet aan een kant al meer dan een half jaar pijn. Vooral in mijn arm voel ik dat de energie niet wil stromen en dat daar mijn spieren volledig vast zitten. Ik ben niet zo van de doktoren, dus probeer ik het altijd op een holistische manier op te lossen.

Ik kijk naar wat de pijn me te zeggen heeft, waar het vandaan kan komen en probeer dan natuurlijke oplossingen te vinden. Vitamines, mineralen, kruiden, krachtstenen, reiki, dat zijn over het algemeen de medicijnen in mijn medicijn kastje. Ik dacht, dit komt van het vele harde werken, nog steeds een effect van het bouwen van het huis, of, nee, de naweeën van de Covid aanval een jaar daarvoor. Ontspanning en rust voelde als de juiste oplossing.

Tijdens de drukke zomer en het zware werk in de tuin, beet ik wat vaker op mijn lip: "Gewoon even doorzetten Daphne, dit verdwijnt vanzelf wel weer. In de herfst mag je rusten." Tot ik 's nachts weer van de pijn wakker werd.

Een gevecht

Toen Maria me afgelopen week zag en me eerlijk vroeg of het wel goed met me ging, moest ik bekennen dat ik er lichamelijk 'nog net in hing'.

Dus belande ik op haar matras in de dome die ze heerlijk had verwarmd met een haardvuurtje. Genietend van een thee en het mooie uitzicht op de oranje herfstkleuren, vertelde ik haar over mijn gevecht met de tijd, met mijzelf en met mijn bankrekening. Met het maar geen 'gat' kunnen vinden in mijn dagelijkse planning, voor mij, voor wat ik echt leuk vind, voor wat ik met hart en ziel wil doen: schrijven.

De pijn zit, zo zegt ze na een paar keer flink op mijn arm duwen, in de grote beschermer van het hart. En ze vermoed een blokkade bij mijn hart, wat volgens de shiatsu naast liefde ook de representatie van onze zielenwensen is, voor wat we echt de wereld in willen zetten. Had ik het zelf even in de verkeerde hoek gezocht! Maar nu vielen er wel een hoop kwartjes.

Aan de slag

Vol goede moed nam ik een hele stapel dagelijkse strekoefeningen mee naar huis en in mijn agenda prijkte de afspraak voor de volgende week. Op mijn yogamatje in het midden van ons huisje voel ik pas hoe veel ik mezelf eigenlijk in de weg heb gezeten de afgelopen maanden. En hoe moe mijn lichaam daar eigenlijk van is.

Mijn hart, mijn hartenwens, had ik in een kooitje gezet, een heel klein kooitje, met dikke tralies en daarbuiten stond ik mijn tijd te verdedigen. Mijn tijd die ik als goud bestempelde. Ik had al allerlei taken, opdrachten en baantjes de deur gewezen, maar mijn hart gaf ik nog steeds niet de mogelijkheid om te zingen. Mijn ego wilde controle blijven houden en mijn hoofd wilde veiligheid.

Tot een rigide lichaam, een hart in een kooitje toe.

Maar waarom?

Wat durf ik op te geven?

Want uiteindelijk is mijn gevecht, mijn kooi, een gevecht met mezelf. Omdat ik wel kan roepen dat de anderen met mijn tijd rekening moet houden, maar ik zelf wel mijn kont op die stoel moet zetten, op mijzelf moet vertrouwen en het geloof moet hebben dat wat ik graag wil doen zich op een of andere manier terugbetaald.

En dan blijkt de echte vraag eigenlijk: als mijn tijd goud waard is wat wil ik dan opgeven, nee, zelfs: wat durf ik dan ook echt op te geven?

Zoals zo vaak komt het antwoord op zo een vraag via onverklaarbare toevalligheden naar me toe.

Tijdens mijn ontbijtje blader ik door de Happinez en valt mijn oog op een artikel over Nine Star Ki astrologie. Het magische woord is gevallen, ik googel mijn tekens en wat blijkt: mijn hele zijn is aarde en het teken is berg.

In mijn korte onderzoekje ontdek ik twee visies op deze uitkomst: of de berg wordt als stug en onbeweeglijk gezien, als iets waar je overheen, omheen of met veel moeite doorheen moet. Maar ik lees ook een visie over de berg als levensbrenger, als maker van regen, vruchtbare aarde en bouwmateriaal.

Help Jezelf

Er licht een berichtje op in mijn beeldscherm: "Help!" Een vriendin in India vraagt me voor haar een vliegticket te boeken. Maar na de zoveelste hulpvraag van haar voelt deze berg zich ineens helemaal op. Ik herinner me dat een natuurreservaat na zonsondergang meestal dicht gaat en ik mijn 'natuurreservaat' na een lange tijd van intensief dagjesmensen bezoek tijdens de feestdagen best een paar weken dicht mag houden.

En dus hoor het mezelf de laatste tijd steeds vaker zeggen: help jezelf!

• Tegen een jong stel in de caravan, die balen omdat voor de regen komt het afdak nog niet af is, maar wel morgen voor drie weken naar Madrid gaan

• Tegen mijn lief als hij zich irriteert aan zijn dingen die in het huis rondslingeren omdat ik ze niet opruim

• Tegen een collega als ze haar taak steeds maar laat liggen en vraagt of ik het wil doen

• Tegen mensen die hapklare antwoorden willen

• Tegen een klant die tien keer probeert af te spreken voor een reiki en er zelf steeds niet is

En dus ook tegen deze vriendin die in paniek op een onbekend vliegveld staat:

Help jezelf!

Maar ik zeg het vooral tegen mijzelf: help jezelf niet steeds op te springen als andere dat nodig lijken te hebben.

Want wat ik echt moet durven opgeven is steeds klaar staan voor anderen, er zijn wanneer zij het nodig hebben, er voor zorgen dat al hun ongemakken verdwijnen als sneeuw voor de zon. Nu. Hoe nobel ook, het helpt mijzelf niet.

Warme Heerlijkheden

Dus werkt Maria vandaag niet alleen aan mijn hart, maar ook aan mijn basischakra: mijn vuur, mijn kracht, mijn reden, nee, mijn recht om te zijn en te doen wat ik nodig heb, zodat wat ik wil er ook echt mag komen.

En het leuke is dat ik de sessies mag betalen met cupcakes: niet met papiertjes en koude munten maar met warme heerlijkheden. Speciaal voor Maria maak ik nu elke week wat lekkers met een toefje kaki of kersenjam. Maar vooral met liefde, rechtstreeks vanuit mijn hart.

Dus vraag jezelf eens af, om jezelf te helpen, wat zou jij eigenlijk moeten durven opgeven?

Liefs,

Daphne