Andrea of de omgekeerde wereld

Wie had ooit gedacht dat er een Sciencefiction schrijfster in mij zou zitten? Maar met een beetje van "Outlander" en een beetje van mijzelf, kwam mijn verhaal tijdens de online workshop: kort verhaal van Dennis Rijnvis al vrij snel tot een bijzondere wending.

Een kort verhaal voor volwassenen

Andrea kwam vanaf de parkeerplaats over de steile weg naar benedenlopen. Een korte tien minuten dalen door de zinderende hitte was genoeg om oververhit te raken. Bezweet liep ze direct naar het zwembad, liet haar kleren vallen en dook naakt in het frisse water.

Schaamte kende ze niet. Ze was altijd al trots geweest op haar lichaam, de strakke billen en mooie ronde borsten. Ze werkte hard om met haar 34 jaar er nog uit te zien als een jonge godin met ogen zo donker als die van een ree en fris kortgeknipt haar.

Met een schok kwam ze boven en hapte naar adem. Het water was helemaal niet fris, het was broeierig warm en rood van kleur. In paniek klungelde ze het bad uit en keek bibberend naar het water, met het stroperige goedje nog klevend aan haar huid.

Paul stond naast het bad en gaf haar een handdoek. "Gaat het wel goed met je schatje?", vroeg hij. Ze keek raar op. Schatje was iets wat hij gewoonlijk niet zo zou zeggen.

"Ik voel me goed, lief, het was een warme dag."

Hij keek haar indringend aan. "Je hebt geen kleren aan."

"Ik heb net een duik genomen. Weet je trouwens dat het water vies is?"

"Maar zo kun je toch niet rondlopen hier?"

Hij wikkelde haar in de handdoek, pakte haar bij de schouders en dirigeerde haar naar het huis. Ondertussen keek Andrea om naar het helder blauwe water.

Met een schok kwam ze boven en hapte naar adem. Het water was helemaal niet fris, het was broeierig warm en rood van kleur.

Ze hadden het oude landhuis vier jaar geleden samen gekocht en tot in de puntjes opgeknapt en gemoderniseerd. Het pronkstuk was natuurlijk het zwembad, wat eerst niet in de planning stond. Maar op een dag stond er een man, volledig gekleed in wit, voor hun deur en vroeg of hij met hun kon praten over het aanleggen van een zwembad. Door zijn charisma, de nette prijs en het geweldige ontwerp haalde de man hun gemakkelijk over. Hiermee gingen ze iedereen de ogen uitsteken dat was duidelijk.

Paul had het huis volledig aankant gebracht, wat vreemd was. Paul is namelijk niet zo van het opruimen. In het midden van de kamer stond de grote woontafel klaar voor een banket voor tien. In de hoek zag Andrea iets bewegen. Ze keek op en vier paar ogen keken haar geschrokken aan.

"Paul, wat doen deze mensen hier?", vroeg ze timide, bewust van haar naaktheid. De mensen waren gekleed in prachtige kostuums met enorme pruiken vol geurende poeder.

"Ben je vergeten dat we vandaag hoog bezoek krijgen?" Hij zuchtte diep.

"Ik heb de hele dag achter het personeel aangezeten, om dit uitgebreide dineer tot een succes te maken en jij komt zo zonder enig respect en zonder kleren binnenlopen?"

Personeel?

Uit de keuken kwam een meisje, die haar bij de hand pakte en mee nam naar de slaapkamer. Ze hielp haar in het meest pompeuze kleed dat Andrea ooit had gezien. De diepblauwe stof zat vol met glinsterende kraaltjes van glas en de roesjes waren van het fijnste kant. Het meisje bond de hoepelrok om en drapeerde de jurk er overheen. Het lijfje trok ze strak met een koord, waardoor Andrea's borsten voller leken dan ze waren. Een vrouw kwam binnen en begon haar lange haar te touperen. Ze zette het vast in een hoge toren vol bloemetjes.

"Ik heb de hele dag achter het personeel aangezeten, om dit uitgebreide dineer tot een succes te maken en jij komt zo zonder enig respect en zonder kleren binnenlopen?"

Ze bekeek zichzelf in de spiegel. "Wie ben ik?" vroeg ze zich af? "Waar ben ik?"

Ze liet al het gefrunnik aan haar jurk en haar over zich heen komen. De draperieën werden recht getrokken, bloemetjes verplaatst, maar alles wat ze zag waren haar ogen. Blauw als de zee, diep als de diepste poel op aarde, met een intrigerend randje groen. Groot en vol verbazing, nee, verwondering.

"Wie ben ik?" vroeg ze zich hardop af. De vrouw liet haar kam vallen en staarde haar in de spiegel aan. Het meisje rende halsoverkop de kamer uit.

"Mevrouw dat hebben we U al zo vaak uitgelegd!" Voorzichtig en een beetje ontdaan ging de vrouw verder met de toren van haar.

"Nu moet U niet meer van die rare vragen stellen, hoor. U maakt uw man daarmee van slag."

Ze veegde zenuwachtig haar handen af aan haar schort. "En dan loopt dit hele diner weer in de soep. Hij heeft zo hard zijn best gedaan om die Heer nogmaals te overtuigen, toch nog eens langs te komen. De verwachtingen zijn hoog Mevrouw. Alstublieft, voor een keer, gedraag U vandaag!"

Andrea keek in de blauwe ogen in de spiegel.

"Wie ben ik? Wie ben ik? Godver, wie ben ik eigenlijk?"

Stilletjes volgde ze de vrouw naar de eetkamer. Ze werd naar een van de grote stoelen aan de kopse kant van de tafel geleid. Met moeite nam ze plaats. Door de hoepelrok kon ze nog maar net op het puntje van haar stoel zitten.

"Wie ben ik?" vroeg ze zich hardop af. De vrouw liet haar kam vallen en staarde haar in de spiegel aan. Het meisje rende halsoverkop de kamer uit.

De vrouw liet haar alleen. De mensen die ze had gezien bij binnenkomst waren verdwenen. Met al haar zintuigen op scherp voelde ze de spanningen in het huis. Het was stil, ergens tikte er een klok, maar ze kon zich niet herinneren er een in huis te hebben. Ze keek verder rond. Het grote moderne schilderij van haar vader was vervangen door een middeleeuws landschap. Op de vloer lag een stoffig kleed uit Tunesië of zo, de borden hadden allemaal een gebloemd randje en het bestek was opgepoetst zilver. Helemaal niet haar smaak. Ze voelde aan de toren van haar, haar uitpuilende borsten boven het strakke lijfje en de glazen kraaltjes op de jurk. Al piekerend draaide ze er eentje los, die stuiterend over de grond rolde. In de stilte volgde ze in welke richting het ging.

Nog voor ze het zware gordijn goed en wel had opgemerkt, kwam er beweging in en stormden er een hele groep juichende mensen de ruimte binnen.

"GEFELICITEERD!!" schalde het door het huis. Opgelucht haalde Andrea adem. Het was allemaal een show, een verrassing, een grap! Ze keek naar de gezichten en zag Laura, Isabella en John. Zelfs Pieter had de moeite genomen te komen en in de hoek stond Tom een beetje te grinniken.

"Je hebt me erin geluisd! Wat knap!", zei ze tegen Paul.

"Ik was echt even van mijn padje, jongens, wat een geweldig leuke verrassing!"

Iedereen begon door elkaar te praten en Paul gebood haar op het puntje van haar stoel te blijven zitten. "Waar heb ik die aan te danken, lieverd?", vroeg ze zachtjes. Maar er was geen tijd voor een antwoord.

De taart werd binnengereden op een overdreven groot dienblad en meteen begon iedereen hardop 'lang zal ze leven' te zingen. Andrea keek naar de taart.

"Maar het is nog niet...." haar stem verdween in het luide geroep.

"Blazen, kom op blazen. Alle 50 in ene keer! Je kunt het!"