top of page
  • Foto van schrijverDaphne Helvensteyn

Zachtheid

Het lijkt erop dat ik de hele winter zaadjes van besluiteloosheid heb gezaaid, want nu ineens staat mijn hele innerlijke landschap vol bloemen van twijfel. En het klopt, met dit thema ben ik al een tijdje bezig geweest afgelopen jaar. Ik gaf al eens een keer aan dat ik niet meer zo goed wist wat mijn stem nu eigenlijk was en hoe ik die tot uiting moest brengen?


Kamille bloemen
Field of doubt

Maar als ik nu om me heen kijk, val ik ineens een stuk dieper: is schrijven wel de manier waarop ik me in de wereld wil zetten? En moet ik wel doorgaan met dit blog? En wat moet ik met dat plan van een boek?


Drie jaar geleden kwam ik vanuit eenzelfde soort twijfel over kunstenaarschap juist bij het schrijven terecht. Ik kreeg alles wat ik wilde vertellen niet in een plaatje, foto of typografie gepropt. Ik kwam er achter dat ik 'meer woorden' nodig had dan dat een velletje aquarelpapier me als ruimte gaf.


En ik ontdekte dat ik het leuk vond om mijn gedachtespinsels op papier te zetten. De woorden zo te laten stromen zodat ze bij jullie lezers ook binnen kwamen. Te stoeien met volgorde, ver-woorden en ritme. Te zoeken naar aandachtspunten en natuurlijk altijd een positief einde.


Maar zo makkelijk blijkt het toch niet: alleen maar 'schrijven' is niet het hele antwoord. Want hoe wil ik echt mijn stem de wereld in zetten en, misschien wel het meest belangrijk, wil ik mezelf eigenlijk wel 'in de wereld zetten'?


Hoeveel dingen ik in de afgelopen jaren niet heb moeten laten gaan, omdat ze niet van mij waren. Omdat de gedachtes over een thema uiteindelijk niet van mij waren, omdat wat ik voelde dat moest niet mijn authentieke manier bleek te zijn. Weet je, ik denk dat de diepere vraag daarachter is: wat kom ik hier eigenlijk DOEN?


Wat kom ik hier op aarde eigenlijk doen?


Ik heb dat wel vaker gehad, in mijn vorige relaties bijvoorbeeld.

Wat doe ik hier?

Of in de huizen waar ik in leefde, vooral die hele grote.

Wat doe ik hier?


Maar ik heb het ook vaak over hier op aarde zijn.


Wat doe ik hier in godsnaam? Waarom koos mijn ziel hier te zijn, in dit land, bij deze familie, in dit velletje?


Een therapeute zei een paar jaar geleden tegen me: "Dat je geboren bent is al een cadeau voor deze aarde!". Goed, heel leuk gezegd, maar je moet toch ook iets komen DOEN? Toch?


"Letting go of the desire to succeed, own and possess... is difficult but liberating." - Ayesha Khan, PH.D.

Als er iets is waar ik mijn hele leven nog nooit aan getwijfeld heb, is het mijn naam. Ik had het zelf niet beter kunnen bedenken en ik weet dat er geen tweede naam is zoals de mijne. En mijn geboorte datum? Perfect. De nummers van de dag, de maand en het jaar zijn precies zoals ik het zou willen hebben.


En ik bedoel dit niet op een ego manier. Het is niet dat, ondanks dat ik een tik heb met numerologie, het een gedachte in mijn hoofd is.


Nee, het lijkt alsof mijn ziel het met haar hele hart zo gekozen heeft en dat haar plan perfect is uitgekomen. Mijn ouders moesten daarvoor wel een paar keer van gedachten veranderen over mijn naam en mijn moeder moest het daarna ook nog eens twee weken langer volhouden tot aan de bevalling. Ik hoop dat ze dat niet zo erg heeft gevonden, want ik ben blij dat ze dat zachte stemmetje van mijn ziel op dat moment hoorde, want de stem van onze ziel is meestal niet zo luid.


roze teunisbloem
Zachtheid van bloemen

Dus, al dat geplan, dat moet toch ook een rede hebben? Waarom anders was alles zo gearrangeerd dat ik met die naam op die dag in dat jaar zou zijn geboren?


Als ik naar de astrologie en numerologie kijk bijvoorbeeld, lijkt mijn geboortedatum een duidelijk teken: mijn zon staat in leeuw in het achtste huis, mijn maan in kreeft in het zevende huis, alsof het zo had moeten zijn.


Vandaar de vraag, wat kom ik hier doen?


Tijdens momenten van zelftwijfel zoek ik de antwoorden voor mijn reden van bestaan bijna automatisch door rond te neuzen buiten mijzelf. Zo ligt er ergens op zolder een bijna boekformaat uittreksel van mijn astrologie, die ik ooit liet maken toen ik ontslagen werd. In mijn email box zit nog een link naar de uitleg van de uitkomst van een persoonlijkheidstest die ik een aantal jaar geleden deed. In het fotoalbum van mijn telefoon bewaar ik een printscreen van mijn Human Design lay-out.


Daarna struin ik het hele internet af om te onderzoeken hoe ik volgens die systemen in het leven sta. Wat zegt het over mij dat Pluto in weegschaal staat en Waterman in het tweede huis? Hoe gedraagt een Mediator persoonlijkheid zich van nature? En wat voor obstakels kom ik tegen omdat ik een Pure Manifesting Generator ben?


Ik moet zeggen, al die uren lezen, zoeken en 'connecting the dots'... het is leerzaam.


Maar wat het vooral doet, en misschien zocht ik dat wel, is dat het me zachter naar mezelf laat kijken.

Weer een stap zachter.


Naar mijn pluspunten.

Naar mijn minpunten.

En alles daar tussenin.


Zo kwam ik er achter dat ik eigenlijk liever afwacht en dan pas handel. Ik ontdekte dat ik steeds op mijn snuit val en dat dat dus bij mijn levensles hoort. Dat ik soms te snel vooruit, achteruit of naar links ga omdat het daar interessanter lijkt. En dat dat dus oké is, want het hoort bij mij.


lente bloemen en kersenbloesem
en toen werd het lente

En toen werd het lente.


Na lange wintermaanden van extreme droogte hield iedereen vol spanning de adem in, maar daar was ze gewoon weer: de aarde ontsproot van het leven met bijen, vogels, kikkers, bloemen. Vooral veel bloemen. Ik ben in een woord betoverd door de kracht van de natuur, de drang van onze aarde om te LEVEN.


Maar deze lente ontdekte ik ook dat ik na 5 uur ergens anders werken, ik vooral hier wil zijn. Hier op ons plekje in een klein valleitje bij Granada. Daar waar ons huisje staat, met onze dieren, de bomen en ons kleine stukje groentetuin.


Niet in een ego manier, het is niet dat het een gedachte in mijn hoofd is. Maar vanuit mijn ziel, met mijn hele hart, weet ik dat dit de plek is waar ik nu moet zijn.


“Find your place on the planet. Dig in, and take responsibility from there.” - Gary Snyder

Als kind al was mijn grootste geluk de natuur en de dieren. Op mijn tiende liep ik de huizen langs voor Greenpeace, hield ik spreekbeurten over de sprinkhaan en de pandabeer. Ik moest leren om compassie te hebben voor de mens, maar ik voor de natuur had ik dat van nature. Ik ging immers uit van de gedachte dat mensen onderling wel voor zichzelf kunnen zorgen, maar dat dieren en andere creaturen geen 'menselijke' stem hebben. Dat ik daar dus voor op moest komen.


Het dierenrijk is dan ook een van mijn grote afleidingen. Ik kan heel makkelijk tijdens een goed gesprek afgeleid worden door een zachte klagende miauw of de strijd van een bij in het zwembadwater. Ik zeg wel eens dat ik niet gefocust raak op wat ik eigenlijk kom doen hier, omdat ik zo in connectie sta met de natuur.


Waar ik me door die connectie met de natuur wel op kan focussen, dat hoor ik ook van de mensen die hier een paar dagen verblijven, is mijn lichaam. Door de natuurlijke stilte, door het ontspannende groen, door het werk met je handen hoor je ineens veel meer. Niet alleen het stromen van het bloed in je oren, maar ook dat kleine stemmetje van je hart, je ver weg verstopte gevoelens, je door overstimulering verdoofde pijn. De connectie met de natuur brengt me terug bij mijzelf, mijn wereldlijke jasje, mijn lichaam.


De natuur is mijn spiegel.


Het leert me dat misschien, heel misschien, mijn doel hier is om gewoon veel van deze aarde te houden, deze plek, met al zijn grote uitdagingen.


Het leert me vooral te ZIJN wie ik ben, in al mijn mysterieuze glorie.


Leeuw is dan wel een vurig astrologisch teken, maar deze leeuw is ook een kat die na een korte jacht op groenten in de groentetuin zich heerlijk in het zonnetje vlijt, volledig teruggetrokken in zichzelf. Een kat die gewoon kan zijn zoals ze is, op elk moment van de dag, zonder het gevoel te hebben zichzelf te moeten veranderen. Die durft stil te staan in de deining van de dag, zonder het idee te hebben iets te moeten, omdat ZIJN voor haar al LEVEN is.


En nee, ik weet nog steeds niet zo goed wat ik hier nu kom DOEN. Maar ook dat geeft niks. Ik probeer door te ZIJN dat wat in de weg staat van wie ik ten diepste ben te laten oplossen in de stilte van mijn innerlijke zachtheid. Want, zoals Anna Vali zegt, "De enige manier om te komen waar je wilt zijn, is te zijn waar je bent."


Lukt het jou om met zachtheid naar jezelf kijken?

Ik zou wel eens willen weten hoe jij dat voor elkaar krijgt!

Laat het me weten in de chat.


Met liefde,

Daphne

18 weergaven0 opmerkingen

Gerelateerde posts

Alles weergeven
inschrijven blog.jpg

Leuk, je reist mee!

Ik ben Daphne

 

Met een theelepel vol compassie pen ik hier mijn gedachtes en gevoelens over onze wereld neer. Maar hier vind je geen zoete koekjes en wollige small talk. Ook krijg je mijn columns niet op een vast moment in je digitale brievenbus.  

 

Ik neem ik je namelijk mee naar donkere dieptes, naar de plaatsen waar niet zo velen durven gaan. En deel ik met jou de eigen-wijsheid die ik daar vond. 

Ben je er klaar voor?

 

Reis dan met me mee. Vul hieronder je e-mailadres in en verken met mij een andere kant: van jezelf, de ander, de wereld.

Ik zie je daar!

bottom of page