Soevereiniteit

Samen met tweeëndertig andere vrouwen schreef ik mee aan het boek 'No Ordinary Words'. Voor dit boek kwamen gewone vrouwen van over de hele wereld samen om de ontberingen, de hoogtepunten en de openbaringen van het leven in onze tijd te vieren. Vandaag mag ik mijn hoofdstuk hier in het Nederlands plaatsen! Schroom niet om me te laten weten hoe het je raakt en vooral niet om het boek aan te schaffen, je vindt de link onderaan.

"Het is bij jezelf horen; het is je sterk voelen, waarachtig zijn en je integriteit belichamen." - Bethany Webster

Weer stond er een boze man voor me. Schreeuwend stuurde hij zijn vurige energie naar me toe in een poging me af te branden. Ik kon hem niet recht aankijken, dus keek ik maar naar de grond. Ondertussen was ik met één hand op zoek naar de stoel: ik moest gaan zitten. Ik werd zo duizelig van de continue lawine van felle woorden dat ik niet in staat was om op het geweld te reageren. Ik probeerde te luisteren, tot het punt waarop ik hem niet eens meer hoorde en een luid zoemend geluid mijn hoofd vulde. Het gevoel dat ik iets heel ergs had gedaan nam volledig bezit van mij.

En op dat moment viel ik flauw.

Er is nog een moment in mijn leven waarop ik een lawine van boze woorden over me heen kreeg omdat ik iets 'vreselijk verkeerd' had gedaan.

Emigreren

Zes jaar daarvoor was ik naar de Verenigde Staten geëmigreerd om samen te kunnen zijn met mijn Amerikaanse partner. Hem laten emigreren naar Nederland was op een fiasco uitgedraaid, maar na een lang jaar administratief getouwtrek, mocht ik naar de Staten komen. We trouwden in Las Vegas en binnen drie maanden had ik de begeerde groene kaart in mijn broekzak.

Hij had me de zomer ervoor ten huwelijk gevraagd op een heuvel met het spectaculaire uitzicht over Barcelona. Ik voelde het moment al de hele dag aankomen en werd er vrij zenuwachtig van. Toen het daar ineens was, ontsnapte er een spontane nee uit mijn mond. Zonder er echt bij stil te staan corrigeerde ik mezelf snel en zei alsnog ja.

Ik zei ja vanwege zo veel redenen: omdat we al geruime tijd samen waren maar nog steeds gescheiden woonden, omdat we zoveel tijd en moeite hebben gestoken om voor mij een groene kaart aan te vragen, omdat dat op zich al een belofte was die ik moest nakomen, want, tja, wie zegt er nou nee tegen zo'n aanbieding in zo'n sprankelende stad? Ik herinner me nog dat ik het gevoel had dat ik mijn verlovingsring niet waard was, maar had geen idee waar dat vandaan kwam.

Die ingeslikte nee moest een keertje terugkomen en dat gebeurde vier jaar later. En deze keer zou die blijven.

Een luide nee

Ik zat op de onderste treden van de houten trap van ons prachtige een eeuw oude huis en probeerde adem te halen na de explosie van emoties van slechts enkele seconden geleden. Mijn man had mijn telefoon gepakt en zonder dat ik het wist het gesprek met een andere man doorgelezen.

De woede die op me afkwam, verlamde me volledig. Ik kon geen juiste antwoorden vinden op de vragen die hij met zijn harde stem stelde. Er was een knoop in mijn maag, een zoemende stilte in mijn hoofd en het was alsof de tijd zich uitrekte tot een vacuüm.

In dat vacuüm, steeg vanuit mijn buik een ​​stemmetje op. Was dit niet wat ik wilde? Was dit niet een goede een reden om hier weg te komen? Leek het er op dat het universum de deur van mijn zelfgemaakte gevangenis opende en zei: vlieg mijn liefste, vlieg?

Mijn nee in Barcelona had zich jaren in een donker hoekje verstopt, maar was feitelijk een rode vlag. Een teken aan de wand van iets waar ik op dat moment nog geen weet van had. En dat stond nu daar in die ruimte en vroeg om aandacht.

Weer terug "naar huis"

Binnen enkele seconden besloot ik te vertrekken. Om alles achter te laten, zonder te weten waar heen. Ik wist alleen dat ik dit niet wilde. Niet meer.

Het gevoel van 'dit niet meer' hielp me door de laatste drie weken van mijn verblijf in dat grote huis dat alleen nog maar aanvoelde als een lege, donkere krater. Alsof ik mijn eigen beslissing nog steeds niet geloofde, besloot ik eerst een andere woning te huren. Daarna bedacht ik me om misschien vrijwilligerswerk in de buurt te gaan doen, maar ik eindigde uiteindelijk met het vliegticket terug "naar huis". Ik gaf het op en ging met lege handen terug naar Nederland.

De Weg

Terug in Europa begon ik aan de Camino de Santiago. Het was een pijnlijke en vreemde tijd in mijn leven. Lichamelijk niet tot de wandeling van 900 kilometer instaat, maar door mijn geest gepusht om het af te maken, belandde ik uiteindelijk op het nulpunt van de Camino.

Het nulpunt van mijn leven, het nulpunt van mijn psychische gesteldheid.

Daar aan de rand van de oceaan, met uitzicht en een grote afstand naar dat andere leven dat ik ooit had daar aan de overkant, wist ik dat ik echt afscheid moest nemen van het idee terug te keren naar de Verenigde Staten. Ik voelde me gedesoriënteerd en verloren, maar er was ook een kleine ja in mij dat me terugbracht. Terug naar mijn roots, terug naar het continent dat achter me lag, terug naar Europa.

Daar op dat randje zei ik ja tegen meer tijd met mijn rugzak. En een ja tegen een leven in waarheid met mezelf. Ik wilde het gevoel van slachtoffer zijn kwijtraken en verantwoordelijkheid nemen voor mijn eigen leven. Ik was klaar met het volgen van anderen.

Een diepe krater

Maar er was één ding waar ik geen ja op kon zeggen. En dat was die grote krater vol schuldgevoel die ik achter me aan sleepte naar elke nieuwe plek waar ik ging. Ik leek er gewoon niet van af te komen. Ik kwam niet over het idee heen dat ik de droom van iemand anders om had gegooid en zijn gelukkige leven in volle vaart had stopgezet. Ik probeerde het te ontlopen en op een gegeven moment dacht ik dat ik er overheen was.

Dat was rond de tijd dat ik ook dacht dat mijn rondzwervende bestaan voorbij was, dat ik mijn roots had gevonden en daarom trok ik in bij een man die me voor een symbolisch bedrag een kamertje verhuurde. Maar hij bleek andere verwachtingen te hebben dan ik en na een aantal maanden ontplofte zijn geduld. Recht in mijn gezicht.

En toen viel ik dus flauw.

Aan de slag

Het was duidelijk. Het was tijd om dat schuldgevoel echt in de ogen te kijken, om te weten waar ik mee te maken had. Ik nodigde het uit voor een thee. Ik wilde begrijpen waarom ik me nog steeds schuldig voelde voor iets dat ik jaren geleden had gedaan, terwijl ik nu duidelijk zo'n beter leven leidde. Ik voelde me veel gelukkiger, deed wat ik zelf wilde en ik wist dat ik een leven achter me had gelaten dat de vreugde uit mij zou hebben gezogen.

Het werd me duidelijk dat wat ik mezelf niet leek te kunnen vergeven, was dat ik 'make believe' had gespeeld, dat ik lange tijd op zoek was geweest naar allerlei geheime manieren om uit mijn huwelijk te komen, dat ik de spanning liet oplopen en daar niets aan had gedaan.

Ik was, naar mijn mening, een heel slecht meisje.

Ik weet niet hoe vaak ik die overweldigende gedachte in me heb durven laten opkomen, maar elke keer vond ik een nieuwe diepte. Ik ging op speurtocht en als een ui pelde ik laag voor laag in mijn binnenste weg. En als een bloem ging stukje bij beetje de kern open waardoor ik meer van de waarheid kon zien. En ik ontdekte een aantal interessante dingen daar in de diepe diepten van mijzelf.

Herkenning

Ik herinnerde me ineens dat er nog veel meer momenten in mijn leven waren waarop ik me een Slecht Meisje voelde: toen ik bang was voor een spin, toen ik 5 minuten later thuiskwam dan dat ik had beloofd. Toen ik naar een bar wilde en tot minstens 2 uur wilde blijven of toen ik na 3 maanden een relatie te hebben 'al' seks had met mijn vriendje. Dit zijn slechts enkele van de momenten waarop ik iets deed waarvan ik dacht dat iemand anders niet leuk vond dat ik het deed. En meestal was hun reactie er een van heftige woede, overweldigende angst of verwoestende stilte.

Hierdoor begon ik als meisje langzaam te geloven dat ik verantwoordelijk was voor al die emoties van anderen. Ik overtuigde mezelf dat ik, om de vrede te bewaren, binnen mijn gezin, in de klas, de dansgroep, maar ook binnen in mijzelf, elk beetje spanning dat maar zou kunnen opkomen, moest wegnemen. Het feit dat ik mijn eigen behoeften had, was immers de reden dat ze zich zo gespannen voelden, dan kon ik me maar beter gedragen en een braaf meisje zijn. Dus ik zweeg als ik het oneens was, ik loste ruzies op, kwam precies op tijd thuis en vroeg niet om de psychologische hulp die ik nodig had.

En toen, jaren later, zei ik dus een geruststellend ja op een huwelijksaanzoek, terwijl er van binnen een nee schreeuwde.

Te veel verantwoordelijkheid

Wat ik niet wist, was dat meer vrouwen dit herkennen. Veel vrouwen voelen de verantwoordelijkheid om de vrede te bewaren, om de spanning op te lossen, om altijd gelukkig te zijn. Ik merkte dat in deze grotendeels door mannen gedomineerde wereld het vaak de vrouw is die de verantwoordelijkheid heeft om die wereld draaiende te houden. En hoewel ik mezelf als een zeer moderne vrouw zag, voelde ook ik me blijkbaar verantwoordelijk voor het welzijn van mijn man en voor het succes van onze relatie.

Waarom?

Omdat emoties het domein van vrouwen is en het aangaan en onderhouden van relaties onze kracht is, zijn wij ook verantwoordelijk voor het slagen daarvan. Het is dan natuurlijk ook zo dat, wanneer een relatie dan mislukt, het voelt alsof het ook onze schuld is.

Vandaar mijn schuldgevoel.

Familietrauma

Maar ik voelde dat er meer was. Met al deze kennis was voor mij nog niet alles verklaard. Na dat 'kleine ongelukje' met het flauwvallen, besloot ik naar een therapeut te gaan om een ​​familieopstelling te maken. Het was een raar moment. De vrouw dook recht in het lang vergeten verleden van mijn vrouwelijke familielijn, omdat, zoals ze later zei, sommige patronen overlevingsmechanismen zijn die al generaties lang bestaan.

En mijn strategie was voortdurend ja zeggen op elk aanbod dat een man me deed.

Dus we groeven diep en we vonden het. We vonden het moment waarop mijn oma ja zei tegen iets waarvan ze wist dat ze beter nee moest zeggen. Maar om de vrede te bewaren en zichzelf en haar gezin te beschermen, gaf ze toe. Ze zei ja tegen nog een keer zwanger zijn, tegen alle medische adviezen in.

Ze leefde in een tijd waarin ze als vrouw verplicht was aan haar man en niet aan zichzelf. Ze mocht niet beslissen over haar eigen lichaam, haar eigen gezondheid en zelfs niet haar eigen leven. Ze heeft nooit de moed gehad om iemand te vertellen wat er precies is gebeurd in de slaapkamer en haar hele leven heeft ze gezwegen over die echte en ongemakkelijke waarheid.

Ja zeggen, ook al voelde ik een groot nee, en er het zwijgen toe doen, dit alles stond blijkbaar in mijn DNA gegrift.

Giftig water

Na die sessie had ik het gevoel dat ik in giftig water zwom. Water in een vissenkom die ik mijn hele leven lang als vanzelfsprekend had beschouwd. Ik had het als normaal aangenomen, zoals het was, is en altijd zal zijn. Maar het was niet meer normaal en nu moest ik het kwijt. Ik wilde niet meer het slachtoffer zijn van dit giftige gedrag waarmee ik mijzelf en anderen pijn had gedaan. Ik had het gevoel dat ik mezelf moest schoonspoelen, keer op keer, van binnen en van buiten. Jaren eerder, op de rand van de oceaan, beloofde ik mezelf eerlijk te zijn en verantwoordelijkheid te nemen voor mijn eigen daden en mijn eigen leven. En nu was het tijd om sterk te zijn en dat te doen.

En dat deed ik ook.

Reinigend water

Om al die giftigheid weg te wassen besloot ik mezelf allerlei baden te geven.

Een kennis nam me mee naar een sessie met de klankschalen. Het bleef hangen en ik ging elke week terug, want die momenten waren één groot bad van geluid dat de pijn in mijn botten wegspoelde.

Een vriendin nodigde me uit voor een danssessie van drie uur. Ik dook in het bad van dansende lichamen om pas weer tevoorschijn te komen nadat de laatste toon was weggedreven. Vanaf die dag, elke maand, danste ik mijn woede weg.

En een therapeut schreef me een dagelijks bad in ijskoud water voor. Een hele maand lang ben ik elke avond gaan zwemmen, op een van de mooiste plekken die je je kunt voorstellen, in het koude frisse bergwater. Daar vond ik mijn eigen innerlijke vuur terug.

Maar het meest helend was het bad van alleen zijn. Na mijn werk ging ik voor uren alleen de bergen in. Door alleen te zijn, alleen op bergtoppen en in verlaten valleien, rekenend op mijn intuïtie, kennis en fysieke kracht, leerde ik dat alleen zijn niet hetzelfde is als eenzaamheid. Ik merkte dat ikzelf het perfecte gezelschap was tijdens die lange wandelingen.

En dat opende een hele andere wereld voor mij, de wereld in mezelf. Diep van binnen groeide het idee dat ik bij mezelf hoorde.

Ik ben van mezelf en niet van iemand anders!

Soevereiniteit

Die ene gedachte was de grootste verandering in mijn hele reis. Het gaf me een sterk en krachtig gevoel. Het betekende dat ik alleen aan mijzelf verantwoording schuldig was. Het betekende dat ik steeds meer koos voor wat ik echt zelf wilde, want dat kon ik tenminste aan mijzelf verklaren.

Ik zag ineens in dat, hoe boos mijn ex ook op mij was geweest om het breken van zijn hart, ik op dat moment alleen maar voelde hoe ik voortdurend mijn eigen hart had gebroken. Hoe enorm ik mijzelf al die jaren in de steek had gelaten.

Ik ontmoette mijn soevereiniteit en daarmee mijn eigen waarheden.

En het vinden van mijn eigen waarheden zorgt ervoor dat mijn ja en mijn nee steeds meer vanuit een plaats van authenticiteit komen. Door mijn eigen binnenwereld te onderzoeken, door verbinding te maken met mijn diepere kern, weet ik nu beter wat goed voor mij is en wat ik niet meer wil accepteren.

Met andere woorden, ik begin mezelf op de eerste plaats te zetten.

Door dat te doen leer ik gezonde grenzen te stellen tussen mij en de rest van de wereld. Omdat ik niet meer bang ben dat mijn wereld samen met de jouwe instort, hoor ik beter wat je wilt en wat je verlangt, maar zonder de dwang te voelen om mijn verlangens te negeren. Zonder de dwang te voelen om mij voor jou te veranderen. Ik kan in jouw storm staan, maar maak er niet mijn drama van.

Een normale vrouw

Dat betekent niet dat ik me nu een Super Woman voel. Dan zou ik mijn eigen gevoelens negeren, want vaak voel ik me nog steeds schuldig, voel ik me uit balans, voel ik angst. Ik kan mezelf zelfs betrappen op het idee om mijn vriend eerst te vragen of hij het goed vindt dat ik op een driedaagse reis door de bergen ga. Maar dat zijn mijn gevoelens en door ze te erkennen, uit te zoeken waar ze vandaan komen en daarna te accepteren, kan ik eindelijk verantwoordelijkheid nemen voor wat van mij is en dat wat van jou is aan jou overlaten, zonder me een slecht meisje te voelen, maar een volledige vrouw.

Een bad van liefde

Tijdens mijn proces was er een heel bijzonder moment, waarop ik die krater van schuldgevoel met liefde kon voelen vullen. Het was alsof er warm water in een heerlijk ruikend bad stroomde. Het had de kleur roze en het nam de duisternis uit mijn gevoelens weg. Ik ging zitten en liet mezelf onderdompelen in dat moment van absolute liefde.

Daarna vroeg ik me af wie dat had gedaan. Had mijn ex me eindelijk vergeven? Goten de engelen hun liefdevolle licht naar binnen? Of was het mijn verbinding met de eeuwige liefde van het universum?

Als ik nu terugkijk, zie ik dat het alleen IKZELF had kunnen zijn.

Liefs,

Daphne

Het boek 'No Ordinary Words' koop je hier.

Alle opbrengsten van dit boek gaan naar twee goede doelen voor vrouwen: door dit boek te kopen steun je het werk van TreeSisters en She Has Hope.