In stilte

Stilte, we kunnen er vaak zo weinig mee. We praten het vol, we lopen er aan voorbij en hebben vaak niet eens de schoonheid ervan door. Vandaag wil ik met je onderzoeken wat er gebeurt als ik wel de tijd neem voor stilte.

Stilte

Ik kan er zoveel over zeggen en het doet er ook me het zwijgen toe. En niet alleen mijn woorden zwijgen, maar ook de dag, het moeten en het hebben. In stilte zijn er ineens andere dingen belangrijk en wordt het streven bijna onzinnig.

In stilte kan ik alleen maar zijn, want ik betreed een andere plek, die niet van deze wereld lijkt. Terwijl ik tegelijkertijd verankerd ben in het hier en nu.

Stilte verbindt. In stilte kan ik zijn met wat in mij is en zien hoe ik in connectie ben met wat buiten mij is.

Stilte creëert. Het creëert ruimte voor creatie, voor het ontstaan. Stilte is een scheppende kracht, want in stilte vind ik nieuwe dingen.

Maar,

Echte stilte, het is mooi en het is zeldzaam.

"Te midden van dit alles is er nog steeds een stilte in de chaos, en binnen die stilte klopt de wijsheid en intelligentie van de schepping zelf, wachtend om ontdekt te worden." - Clare Dubois

Waarom is stilte, ergens bij stilstaan, nu juist zo moeilijk terwijl het me zoveel geeft?

Omdat stilte me openstelt. Voor mijzelf en voor mijn omgeving. Stilte nodigt uit zonder enig oordeel. Mooie dingen en lelijke, nieuwe dingen en oude.

En daarom is stilte in het begin helemaal niet rustgevend. Als je ooit eens hebt gemediteerd zul je dit beamen, in stilte zit veel onrust. Want in stilte word ik geconfronteerd met mezelf. Met mijn diepste gevoelens, donkerste gedachtes en onderdrukte emoties. Ze krijgen ineens allemaal ruimte om boven te komen en hun zegje te doen. En dat is eng.

"Binnenin jou is er een stilte en een toevluchtsoord waarin je je op elk moment kunt terugtrekken en jezelf kunt zijn." - Hermann Hesse

Overwin ik die onrust, dan kom ik bij echte stilte. Een diepe stilte waar ik innerlijke rust, wijsheid en kennis vind. Een kathedraal, een tempel van innerlijke liefde.

Om die stilte te vinden, moet ik ruimte maken. En om die ruimte te maken moet ik thee drinken met alles wat zich aandient.

Zonder kritiek of oordeel.

Zonder angst of twijfel.

Zonder forceren.

"Laat het water kalmeren; je zult de maan en de sterren in je wezen weerspiegeld zien." - Rumi

Ik laat wat boven komt even in het water van mijn zijn dobberen en laat het los.

Als ik de stilte in mijzelf niet kan vinden dan zoek ik die om mij heen. De beste manier voor mij is de stilte zoeken op een plek zonder oordeel. Een plek vol schoonheid en natuur, waar de dingen zijn zoals ze zijn.

Mij daarvoor openstellen, creëert een zachtheid waarin de tijd vloeibaar wordt. En ik als een spons de stilte om mij heen opzuigen kan.

De grote Khalil Gibran zei ooit

"Alleen als je drinkt uit de rivier van stilte, zul je inderdaad zingen"

Mag ook jij drinken uit de rivier van stilte en zingen. Luid!

Liefs,

Daphne

Trouwens, de meest bijzondere stilte die ik heb mogen meemaken, was tijdens de zonsverduistering in 1999. Ik en mijn ex ploeterden met de mountainbike een berg in Oostenrijk op, totdat het midden op de dag ineens schemerig werd. De hele omgeving werd stil. Alsof de natuur zijn adem inhield voor dit spektakel dat zich daar boven onze hoofden stilletjes afspeelde. Heel Europa keek op dat moment met zijn brilletje naar de zon, maar wij zaten daar op die berg in een meditatieve bubbel onder een deken van stilte.

Nog steeds kan het me enorm verbazen, als ik een verduistering zie of het verschuiven van de sterren en het veranderen van de maan opmerk, hoe zulke grote gebeurtenissen zo in stilte kunnen passeren.

Welke stiltes hebben bij jou een grote indruk achter gelaten? Laat het me weten!