Hoe dik smeer jij jouw pindakaas?

Loslaten, je hoort zo vaak dat het ruimte geeft. Maar wanneer is loslaten goed en wanneer is het beter iets te houden? Als ik kijk naar de natuur om mij heen, dan kan ik daar kort over zijn, loslaten is goed als dat wat overblijft beter groeien kan. Hoe dat komt? Het magische woord is aandacht.

Gisteren hadden we er drie, vandaag nog maar een. Vanmorgen liet ik de kippen buiten en merkte ik een gat in het hek op, precies daar waar onze mama kip met haar drie kuikens van twee dagen oud haar nestje heeft. Ik vond haar in de andere hoek, met nog maar eentje.

Tijdens mijn ochtendthee kon ik niet anders dan daar over mijmeren. Waarom zijn niet alle drie gepakt? Waarom heeft ze er maar een beschermd? Hoe is het er aan toe gegaan in dat hok vannacht?

Hier op het land hebben we verschillende fruitbomen staan. Appels, kersen, kaki's, vijgen, noem maar op. De kaki en de vijg voor mijn deur laten al een aantal weken onrijpe vruchten vallen. Het zijn bomen die vooral in het najaar hun vruchten geven, maar ik sta soms verbaasd over hoeveel er nu al vallen. En hoeveel er nog aanzitten.

Een week geleden heb ik de appelboom 'uitgedund'. De appels groeien namelijk in trosjes en als die trosjes met te veel zijn dan zetten ze elkaar klem. Dus ik heb er uit elk trosje een of twee geplukt, zodat de anderen makkelijker volgroeien.

Hetzelfde geldt voor de druif. Die krent je. Je haalt de gedroogde druifjes eruit om een mooiere en vollere tros te krijgen.

Zo ook misschien met kippen?

De andere kip had een nest van tien eieren. Er is er een van uit gekomen. Niet omdat de anderen onbevrucht waren, nee, omdat de moeder al haar aandacht op haar eerste kuiken richtte en daarom haar nestje verliet.

"Is dat erg?" denk ik dan als ik de nieuwe moederkip vol aandacht haar enige kind zie uitleggen wat ze wel en niet kan eten. Als de bomen weten dat minder fruit dragen ook betekent dat het fruit wat rijp wordt goed en vol van smaak is, heb ik dan wat te zeggen over deze cirkel van het leven?

Wanneer ga ik te ver in mijn 'bescherming' van alles? Met het niks 'verloren' laten gaan van wat ik graag wil hebben? Ik wil niet zeggen dat iets verliezen niet erg is. Ik voel het enorme verdriet van mijn oom die zijn 27-jarige zoon vorige week verloren heeft.

Ik wil het hier hebben over het verdelen van aandacht, het idee dat meer kippen betekent meer eieren hebben, dat meer vruchten aan de boom meer pruimen zijn om te eten. Maar de vraag is dan of de kwaliteit niet veel beter is als dat wat je hebt, water, voedingsstoffen, verspreidt over minder 'uitkomsten'? Als je, zeg maar, de pindakaas over minder sneetjes brood smeert?

"Je kunt zeggen "Het is van mij." en je vuist dichtknijpen of elke zonsopgang zien als een geschenk" Coldplay, Up & Up

Ik heb veel ideeën in mijn hoofd. En ik zou ze allemaal wel tot bloei zien komen. Ik heb ook een hele stapel dingen die ik wil doen en dat to-do lijstje wil ik ook graag zo snel mogelijk af hebben. Dan zijn er wel 100 plaatsen op deze aarde die zou willen zien in dit leven en spreek me niet van de dingen die ik wil hebben.

Maar gaat het me lukken? En, is het wel leuk, of zelfs 'vruchtbaar', om via die tig ideeën, van het ene ding naar de andere plek te rennen, onderwijl kijkend naar wat ik nog meer had kunnen doen in die tijd?

Of zit ik liever op de bank, te mijmeren bij een ochtendthee over de cirkel van het leven?

Ik denk namelijk dat, als ik mijn aandacht focus op één ding waar ik echt voor warm loop, waar ik echt van in een flow raak, dat dat ene ding zoveel keer beter uit de bus komt. Dat mensen mijn volle aandacht daarin voelen, mijn gedrevenheid en mijn liefde. Omdat ik er de tijd voor neem, omdat ik juist dat ene belangrijk vind.

En ja, er gaan dan ideeën en wensen de ijskast in. Misschien komt daar een ander moment voor, of misschien ook niet. Wie zal het zeggen. Keuzes maken in waarvoor ik wel de tijd wil nemen, kiezen wat ik echt mijn tijd, geld en aandacht waard vind, daar dan met mijn volle aandacht voor gaan en de rest links laten liggen, maakt dat er met mijn volledige hart en wezen voor kan zijn

En dan ontdek ik ook een bijeffect. Want als ik minder wil (be)houden voor mijzelf, me minder wil vastgrijpen aan datgene wat ik denk allemaal nodig te hebben, blijft er meer over voor anderen, kan ik makkelijker delen, word ik daardoor een veel plezieriger persoon en...

geniet ik ook nog eens meer van elke zonsopkomst.

Wat een geschenk!

Liefs,

Daphne

Trouwens, welk broodbeleg smeer jij liever dik over maar een sneetje brood? Ik? Boter ;-)