Thee-Tijd

Heerlijk met een warme kop thee op de bank. Knieën op, kussentje in de rug, dekentje erbij, het ultieme rustmoment van de dag. Voor een goede thee neem ik graag even de tijd en het is dan ook weer elke keer een feestje om in de kast de juiste thee voor dit moment te kiezen. Genieten van een kop thee is de tijd nemen voor mijzelf, voor mijn omgeving en voor mijn innerlijke wereld.

Al eeuwen wordt het drinken van thee rustgevend en verkwikkend gevonden. Met name vanwege deze speciale eigenschappen zijn er in diverse landen theerituelen ontstaan, waarbij rust, aandacht en connectie centraal staan. De bekendste daarvan is, denk ik wel, de High Tea uit Engeland, maar de mooiste vind ik zelf de Japanse theeceremonie. Deze 'Sadō', ofwel 'de weg van de thee', is sterk verbonden met het boeddhisme en door zijn stijl een kunstvorm op zich. Maar het is het doel van de Sadō wat me zo intrigeert. Deze bijzondere ceremonie is bedoeld om de geest te ontlasten van dat wat het verzwaart. En dat begint al bij de kleine deur van het theehuisje, waar je de symbolen van je wereldlijke status moet achterlaten.

"Wanneer thee een ritueel wordt, neemt het plaats in het centrum van je vermogen om grootsheid te zien in kleine dingen." - Muriel Barbery

Ik heb het geluk gehad een Sadō mee te mogen maken. De speciaal gekozen kopjes, de minimalistische decoraties in de ruimte, de prachtige kimono's, maar vooral de rust. Het heeft een diepe indruk achter gelaten. Door het trage tempo van de ceremonie, de perfectie van de handelingen van de gastvrouw en het in stille aandacht aanwezig zijn, zorgde voor een loslaten van de drukte van de wereld daarbuiten. Het zorgde voor een focus op het hier en nu.

Tijdens de Camino de Santiago had ik in mijn rugzak een vak toegewijd aan zakjes met mijn verschillende soorten thee. Elke morgen nam ik de tijd om mijn thermosfles te vullen voor onderweg. Ik was niet gewend aan de lange afstanden en het hoge tempo van de andere wandelaars en dus schreeuwde mijn lichaam om rustmomenten. Met mijn thermos bij de hand kon ik tijdens het rusten ook even drinken. En zo werden mijn rustmomenten theemomenten. Terwijl ik ondertussen genoot van de soms prachtige uitzichten waren deze theemomenten ook een gelegenheid om te leren waarderen waar ik was. Om de tijd te nemen voor mijn omgeving, om het in me op te nemen, om er te zijn.

"Er is iets in de aard van thee dat ons leidt naar een wereld van stille contemplatie over het leven." - Lin Yutang

En om uiteindelijk steeds meer tot mijzelf te komen. Dankzij deze theemomenten heb ik aan het einde van de Camino beslissingen over mijn leven genomen, die ik anders niet als optie had gezien. Puur en alleen vanwege de tijd nemen voor wat ik ervoer.

Tijd voor thee is tijd voor mijzelf. Tijd om stil te staan en te voelen, te luisteren, te zijn. Tijd om de hectiek van het leven om me heen even stop te zetten. Precies dat wat ik tijdens de Sadō van jaren geleden al had ervaren.

We leven in een wereld van snel, sneller, snelst. En van veel, meer, meest. Wat zou het fijn zijn die wereld soms eens 'uit' te kunnen zetten en meer stilte en rust te ervaren.

Het af en toe drinken van een theetje is daarop natuurlijk niet het hele antwoord. Maar de theeceremonie inspireert me wel om je hier een plekje op het wereld wijde web te geven, waar het wat stiller is, waar voor dingen de tijd worden genomen, waar je inspiratie vindt in de verhalen over mijn zoektocht naar balans, rust en mijzelf. Een plekje waar af en toe even stil blijven staan en bij jezelf op de thee gaan heel gewoon is.

Drink je mee?

Liefs,

Daphne